Η πολιτική της μη ταυτότητας.
- της Μαρίας Καλογεροπούλου για το Ελλάδα για Όλ@
Η πολιτική της ταυτότητας κοινοβουλευτικά μετρά πάνω από μία δεκαετία στην Ελλάδα. Η εθνική ταυτότητα, η ορθόδοξη-χριστιανική ταυτότητα, η “μακεδονική” ταυτότητα και πολλές αντίστοιχες ακόμη έχουν εισαχθεί στον πολιτικό λόγο και γίγνεσθαι τουλάχιστον από το 2010 με το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και συνεχίζουν να διανθίζονται μέσα από τρεις πλέον ακροδεξιές κοινοβουλευτικές παρατάξεις συν αυτή της κυβέρνησης. Τι γίνεται όμως με την άλλη πλευρά;
Δεν σημειώνεται απλά μια τεράστια ανεπάρκεια στον αντίποδα όσον αφορά την προοδευτική εκπροσώπηση ταυτοτήτων, αλλά ένα κενό που φαίνεται ολοένα να βαθαίνει.
Το 2018 με μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους συνέβησαν δύο από τα πιο φρικτά εγκλήματα της τελευταίας δεκαετίας κατά συγκεκριμένων-στοχοποιημένων ταυτοτήτων. Η κτηνώδης δολοφονία του gay ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου και ο φρικτός βιασμός και γυναικοκτονία της φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη. Και τα δύο αυτά εγκλήματα συνέβησαν λίγο καιρό αφότου είχαν θεσμοθετηθεί το Σύμφωνο Συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, το 2015 και η Νομική Αναγνώριση ταυτότητας φύλου το 2017.
Τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα σε αυτή τη χώρα νιώθαμε τότε, ότι με αυτούς τους νόμους έγινε ένα καίριο βήμα προς τον εκσυγχρονισμό, αν και συγκρατημένο (δεν θεσμοθετήθηκε ο πολιτικός γάμος που ήταν πάγιο αίτημα για χρόνια των λοατκια+) και ότι αυτό το βήμα θα άνοιγε τον δρόμο σε περισσότερες πολιτικο-κοινωνικές κατακτήσεις. Οι δύο αυτοί νόμοι αλλά και τα δύο αυτά ταυτοτικά εγκλήματα συνέβησαν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Απόδοση δικαιοσύνης δεν υπήρξε για κανένα από τα δύο ούτε τότε, ούτε αργότερα. Το 2023, μόνο πέντε χρόνια μετά, είναι σαν να μην συνέβησαν ποτέ.
Ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός, η λοατκια+φοβία και κάθε μορφής βία προς τη διαφορετικότητα ολοένα και αυξάνεται στην ελληνική κοινωνία και δεν κουνιέται φύλλο. Η κραταιά, ορμπανικού τύπου κυβέρνηση, κάνει ανεμπόδιστη το “έργο” της ανατροφοδοτώντας το κάθε μορφής σκοτάδι, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε τέλμα.
Περί προοδευτικής πολιτικής
Δεν είναι προοδευτική πολιτική 21ου αιώνα, πολιτική που δεν έχει φεμινιστικό και λοατκια+ πρόγραμμα. Δεν είναι προοδευτική πολιτική οι αντιπαραθέσεις τύπου ποιος/ποια είναι πιο προοδευτικός/προοδευτική, σε μια πατριαρχική λογική του “ποιος την έχει μεγαλύτερη”. Δεν είναι προοδευτική πολιτική να μετριέται και να συγκρίνεται η “ομοφυλοφιλικότητα” με την “θηλυκότητα” πολιτικών εκπροσώπων. Ο φεμινισμός και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ ζητήματα πάνε μαζί. Αν δεν συμπορεύονται μας καταπίνει όλ@ το σκοτάδι.
Η πατριαρχία δεν θέλει ούτε στο ελάχιστο αδιαφορία και ανοχή, αλλά πόλεμο από τα πρώτα σημάδια που θα αναγνωρίσεις. Όταν για χρόνια βάλλεσαι για το γυναικείο φύλο σου αλλά αρνείσαι να την κατονομάσεις υπομένοντάς την γιατί πιστεύεις ότι εσύ δεν είσαι “από αυτές τις γυναίκες” που χρειάζονται τον φεμινισμό, γεύεσαι τους καρπούς αυτής της τεράστιας πλάνης και τότε διαπιστώνεις ότι όλες οι θυσίες σου πάνε χαμμένες γιατί η πατριαρχία πάντα θα σε αντιμετωπίζει σαν το δεύτερο φύλο.
Η πατριαρχία μπορεί να πέσει είτε όταν άνδρες παραδώσουν τις θέσεις τους, είτε όταν γυναίκες και συνολικά φεμινιστ@, με θάρρος και σαν μια γροθιά καταλάβουν αυτές που δικαιωματικά τ@ ανήκουν.
Η ομοφοβία από την άλλη, δεν νικιέται απλά με status, θέλει μάχη καθημερινή κάθε στιγμή, ακατάπαυστα. Στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά, στη διασκέδαση. Όταν είσαι σε μια υπερπροστατευμένη συνθήκη και δεν έχεις βιώσει την ελληνική πραγματικότητα της ομοφοβίας σε όλη της τη φρίκη δεν είναι αρκετό να δημιουργείς σε αυτή την αδίστακτη κοινωνία, μόνο την εντύπωση μιας αναγνωρισμένης ευτυχισμένης έγγαμης ομοφυλόφιλης σχέσης, όταν αυτή θεσμικά και κοινωνικά σε αυτή τη χώρα δεν υφίσταται. Η εντύπωση αυτή δεν έχει κάλυψη, ενώ ταυτόχρονα δρα ως παράγοντας αναζωπύρωσης του μένους των αδίστακτων σκοταδιστών, που ξεσπά ανελέητα όμως εναντίον και όλ@ των υπολοίπ@ που δεν βρίσκονται σε υπερπροστατευμένη συνθήκη. Το μένος αυτό είναι συντονισμένο και δολοφονικό όταν ξεσπά στοχευμένα πάνω μας.
Η πλειοψηφία των ομοφυλόφιλων πολιτών αυτής της χώρας δεν μπορεί αφενός να παντρευτεί και αφετέρου καν να κυκλοφορήσει με ασφάλεια και χωρίς να διατρέχει πραγματικό κίνδυνο στους δρόμους. Χρειάζεται ουσιαστική και συστηματική λοατκια+ πολιτική σε όλα τα επίπεδα.
Αν θες να λέγεσαι προοδευτικ@ πολιτικ@, πρέπει πρώτα να αντιληφθείς το τέρας και μετά να προστατεύσεις τους ανθρώπους σου, να τους βοηθήσεις και αν μπορείς να τους εκπροσωπήσεις λαμβάνοντάς τους υπόψη. Αν η πολιτική θέλει “στομάχι”, η φεμινιστική-λοατκια+ πολιτική απαιτεί αυτοθυσία. Απαιτεί να κάνεις πίσω και να συνεργαστείς.
Η κοινωνία ποτέ δεν ήταν, ποτέ δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι έτοιμη. Οφείλουμε να την αλλάξουμε.
Είναι επικίνδυνο στην Ελλάδα του 2023 να είσαι γυναίκα, λοατκια+, πρόσφυγας, μετανάστ@. Τα εγκλήματα της πατριαρχίας ούτε άρχισαν ούτε τελείωσαν το 2018. Τόσες και τόσ@ θρηνούμε κάθε μέρα γιατί “τόλμησαν” να είναι διαφορετικ@. Τόσες και τόσ@ θρηνούμε κάθε μέρα γιατί οι μισογύνηδες και λοατκια+φοβικοί εγκληματίες στην Ελλάδα θεωρούνται εγκληματίες με “ιδιαίτερα ελαφρυντικά”. Γιατί η πατριαρχία ασκεί πολιτική, η πατριαρχία κινεί τα νήματα, η πατριαρχία ανατρέφει, η πατριαρχία συλλαμβάνει, η πατριαρχία δικάζει, η πατριαρχία δολοφονεί. Η πατριαρχία σε περιγελά, σε εξευτελίζει, μέχρι να μην έχεις καμία πλέον χρήση για αυτή. Εδώ, ακόμα, “ο γκέι της παρέας” είναι για διασκέδαση των άλλων, οι γυναίκες για ικανοποίηση των άλλων, οι “ξένοι” για ξέσπασμα των άλλων.
Η κοινωνία ποτέ δεν ήταν, ποτέ δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι έτοιμη. Οφείλουμε να την αλλάξουμε. Με καθημερινό πολυεπίπεδο “πόλεμο”, έχοντας σύμπνοια μεταξύ μας. Η πατριαρχία για να πέσει θέλει κότσια και αφοσίωση σε έναν φεμινιστικό-συμπεριληπτικό αγώνα. Η πατριαρχία για να πέσει, θέλει συντονισμό και ενότητα. Γιατί αν δεν ξεκινήσει από όσ@ είμαστε φεμινιστ@ και δεν φοβόμαστε να το λέμε, δεν θα ξεκινήσει ποτέ.
Άτομα που δεν ενεπλάκησαν ποτέ σε λεκτική/σωματική διαμάχη για να προστατεύσουν/υπερασπιστούν άνθρωπο που δέχτηκε σεξιστική/ομοφοβική/τρανσφοβική/ρατσιστική βία δεν μπορούν να καταλάβουν τι Ελλάδα ζούμε και τι Ελλάδα χρειάζεται εκπροσώπηση. Γιατί η πατριαρχία δεν μένει στο status ούτε δείχνει στο ελάχιστο ανοχή, αλλά βαρά ανελέητα σε καθημερινή βάση όποι@ δεν χωρά στο πολύ συγκεκριμένο καλούπι της μέχρι να τ@ τελειώσει.