Του Περικλή Κοροβέση
Το 1793, κατέφτασε στην Κίνα μια διπλωματική αποστολή από τη Μεγάλη Βρετανία με επικεφαλής έναν πανέξυπνο και πεπειραμένο πολιτικό: τον Τζορτζ Μακάρτνι. Σκοπός της αποστολής ήταν η αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων, με προοπτική την κατάκτηση της αχανούς αγοράς της Κίνας.
Η αποστολή κουβαλούσε δεκάδες κιβώτια με πλούσια δώρα για τον αυτοκράτορα Κιανλόγκ. Ολα, βιομηχανικά προϊόντα που μαρτυρούσαν την υψηλή τεχνολογία της Βρετανίας. Ανάμεσα στα δώρα ήταν και κάποια υπερσύγχρονα κανόνια που μπορούσαν να ρίξουν εφτά οβίδες το λεπτό.
Για την εποχή του ήταν ένα υπερόπλο που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για την απόκτηση νέων αποικιών. Ο αυτοκράτορας άκουσε τον Μακάρτνι με προσοχή και αρνήθηκε όχι μόνο όλα τα δώρα του αλλά και την εγκατάσταση μιας πρεσβείας στην Κίνα.
«Η ουράνια αυτοκρατορία μας έχει τα πάντα σε αφθονία και δεν υπάρχει τίποτα που να μας λείπει. Δεν έχουμε ανάγκη να εισαγάγουμε τίποτα από αυτούς τους βαρβάρους με αντάλλαγμα τα δικά μας προϊόντα». Αυτό είπε ο αυτοκράτορας χωρίς να μπορέσει να προβλέψει τι θα γινόταν πενήντα χρόνια αργότερα με τον πρώτο Πόλεμο του Οπίου.
Και πράγματι, η Κίνα είχε ανακαλύψει πολλά πράγματα πριν αυτά ακόμα φτάσουν στη Δύση. Ανάμεσά τους την πυξίδα, την τυπογραφία, το μηχανικό ρολόι, το χαρτί και το χαρτονόμισμα. Αλλά η γηραιά Αλβιών ούτε ξεχνά ούτε συγχωρεί.
Με το πρόσχημα της ελεύθερης αγοράς, συμμαχεί με άλλα εφτά παντοδύναμα κράτη, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία, Ρωσία, Ιαπωνία και ΗΠΑ, και μαζί καταπνίγουν στο αίμα τούς εξεγερμένους Μπόξερς που ήταν σχεδόν άοπλοι.
Οι νικητές μοιράζονται τη λεία τους και κάνουν την Κίνα μερίδες σαν να ήταν πίτσα. Και μια που πιάσαμε αυτά, ας θυμηθούμε και τα κατορθώματα του υιού Ελγιν, που γαλουχήθηκε στην κλεψιά από τον μπαμπά του. Πήρε όλους τους θησαυρούς της δυναστείας Μαντσού.
Εκτός από τα χρυσάφια, τα διαμάντια, τις πολύτιμες πέτρες, τα έργα τέχνης, έκλεψε και τα έπιπλα και τα χαλιά. Ακόμα, ξήλωσε πόρτες και παράθυρα. Μετά έβαλε φωτιά στην αυτοκρατορική πόλη, που καιγόταν για μέρες.
Ολα αυτά για την αγαπημένη του βασίλισσα Βικτωρία, που ήταν η μεγαλύτερη έμπορος ναρκωτικών όλων των εποχών. Να σημειώσουμε πως η Κίνα νικήθηκε από τα ίδια κανόνια που αρνήθηκε να δεχτεί ως δώρο. Και η βάρβαρη Κίνα εκπολιτίστηκε με οβίδες.
Σήμερα η Κίνα είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη. Και σίγουρα δεν έχει ξεχάσει το ένδοξο παρελθόν της. Εχει διεισδύσει βαθιά στην Αφρική, κυριαρχεί στο παγκόσμιο εμπόριο, κάνει κολοσσιαίες επενδύσεις παντού και ετοιμάζεται να κάνει φαραωνικά έργα.
Αλλά δεν πάει πίσω και στους εξοπλισμούς. Και θέλει να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στον δυτικό Ειρηνικό. Αλλά εκεί υπάρχει άλλο αφεντικό.
Οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους (Ιαπωνία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν) που εδώ και καιρό έχουν υπογράψει στρατιωτικές συμφωνίες και βρίσκονται υπό την προστασία της Αμερικής. Η Ιαπωνία αποκτά ξανά σύγχρονο στρατό και όλοι οι αμερικανικοί στόλοι του Ειρηνικού βρίσκονται γύρω από την Κίνα.
Πώς αντιδρά η Κίνα σε όλα αυτά; Θωρακίζει την άμυνά της χτίζοντας βάσεις σε τεχνητά νησιά που τα διεκδικούν και το Βιετνάμ και οι Φιλιππίνες.
Πρόσφατα οι Φιλιππίνες δικαιώθηκαν από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αλλά η Κίνα αγνόησε την απόφαση. Αν το δούμε αυτό σε συνδυασμό με την περικύκλωση της Ρωσίας από τους ΝΑΤΟϊκούς πυραύλους, κάτι σημαίνει. Και η Γαλλία έγινε η δεύτερη, μετά τις ΗΠΑ, εξαγωγική δύναμη στον τομέα των εξοπλισμών.
Υπάρχει κίνδυνος ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου; Υπάρχουν πολλοί αναλυτές που το σκέφτονται και έχουν εκδώσει και σχετικές μελέτες. Στα καθ’ ημάς δεν υπάρχει αντίστοιχος προβληματισμός. Μας έχει φάει η μιζέρια των μνημονίων και η κενότητα του πολιτικού λόγου που στο τέλος θα μας αποβλακώσει όλους.
Ακόμα και αυτούς που έπαψαν πια να παρακολουθούν τα πολιτικά. Η βλακεία ως γνωστόν είναι μεταδοτική αρρώστια. Εντούτοις ένα είναι σίγουρο. Πως η ειρήνη δεν ήρθε ποτέ στη Γη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Απλά ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην περιφέρεια. Τι νοιάζει έναν Σύρο ή έναν Αφγανό αν ο δικός του πόλεμος είναι παγκόσμιος ή τοπικός; Σκοτώνεται εξίσου καλά και στον έναν και στον άλλο. Και εδώ είναι που μας τελείωσε η Αριστερά.
Κάποτε υπήρχαν μαζικά και στιβαρά κινήματα ειρήνης που έπαιζαν έναν ρόλο και διαμόρφωναν μια κοινή γνώμη και στελεχώνονταν κυρίως από αριστερούς ακτιβιστές.
Σήμερα η Αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχει αφομοιωθεί από το σύστημα και το έχει ανανεώσει. Λες και πια δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις και η κακιά φράση «πάλη των τάξεων» δεν πρέπει να λέγεται. Αυτό πια έχει γίνει ιδεολογικό γνώρισμα μικρών αριστερών ομάδων που έχουν μικρή ή ελάχιστη επίδραση στην κοινωνία.