Της Ιωάννας Μερκούρη
Ανέκαθεν είχαμε την τάση να υμνούμε την πλειοψηφία σαν να κατείχε αξιωματικά τη μόνη αλήθεια, σα να είχε το αλάθητο. Αυτό αποδεικνύεται και βάσει των γεγονότων καθώς μια κοινή σε όλους μας παραδοχή είναι ότι οι αποφάσεις σήμερα δεν λαμβάνονται από δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα άλλα από κέντρα που μονοπωλούν την εξουσία. Επομένως από τη στιγμή που η αυτοδιάθεση απουσιάζει από τη χώρα, η στροφή ενός αριστερού κόμματος προς το κέντρο θεωρείται δεδομένη και η πολιτική που ασκείται είναι ως επί το πλείστον διεκπεραιωτική.
Κάπως έτσι αυτή η πλειοψηφία έσπευσε να κατονομάσει τον πρωθυπουργό λαϊκιστή –με την αρνητική έννοια- και δημαγωγό που ποδηγέτησε τη λαϊκή βούληση. Το μεγαλύτερο σφάλμα που θα μπορούσε κάποιος να καταλογίσει στον Αλέξη Τσίπρα είναι ο αμετανόητος εφηβικός ιδεαλισμός που υπέδειξε και η ακόρεστη δίψα του να συγκρουστεί με το παραδοσιακό, με το κατεστημένο. Αναγκάστηκε όμως να συμπορευθεί με το παλιό και έτσι έφτασε η ώρα της πολιτικής του ωρίμασης απέναντι στις περιστάσεις και της συναίνεσης με τις δεξιές νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ευρώπης.
Όμως ένα κοινωνικό ψεύδος βαθιά ριζωμένο στην ελληνική κοινωνία είναι ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο. Αυτή κατέχει δικαιωματικά το μονοπώλιο να αποδίδει ψόγους στην εκάστοτε κυβέρνηση αλλά και στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς για τις πολιτικές που ασκούν. Μια κυβέρνηση όμως δεν μπορεί να πετύχει πολλά ενάντια σε μια άτυπα ιεραρχική Ένωση στην οποία κυριαρχεί το εθνικό συμφέρον των «ισχυρών».
Το διακύβευμα είναι αν αυτή η πλειοψηφία θα συνειδητοποιήσει ότι η αλλαγή που αναζητά επιτυγχάνεται από κάτω αν θα αποκτήσει επιτέλους κοινωνική συνείδηση και θα κινητοποιήσει και άλλους λαούς ή αν θα συνεχίσει να οραματίζεται χαρισματικούς ηγέτες. Και ποιος βέβαια διαθέτει το θάρρος να υποδείξει σε αυτήν την πλειοψηφία το λάθος και παράλληλα να την καθοδηγήσει; Που βρίσκονται οι διανοούμενοι; Το πόσο δύσκολο είναι να αφυπνιστεί αυτό το κοινωνικό σύνολο το σποτυπώνει και ο Ίψεν στον εχθρό του λαού ,το δείχνουν ο κατώτερος μισθός και οι συντάξεις, το δείχνουν όμως και τα τείχη που υψώνονται σήμερα στην Ευρώπη σπρώχνοντας ανθρώπινες ζωές στο περιθώριο και αναβιώνοντας φασιστικά κατάλοιπα.