”Η δημιουργική στιγμή της συμμετοχής” βρε κουτό!
Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ζητάει κι από εσένα να δουλέψεις τζάμπα και βερεσέ για τη δημιουργία! Η ίδια Στέγη ντε, που όταν λογοέκριναν το Εθνικό και την Τέχνη δεν ένιωσε κανένα χρέος να υπερασπιστεί τη δημιουργία, αλλά, αντίθετα φαίνεται, έπαιξε έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο που θα σου εξηγήσω παρακάτω, για αυτό διάβασε όλο το σεντόνι που έγραψα.
Στην περίπτωση της Στέγης περάσαμε βλέπεις από την τζάμπα καλλιτεχνική δημιουργία του «ναι, αλλά θα προβληθεί η δουλειά σου» στο ”η δημιουργική στιγμή της συμμετοχής” βρε κουτό!
Γράφει το Unfollow «Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ζητά από ανθρώπους που έχουν ξοδέψει αρκετά χρήματα σε σπουδές, δεδομένου ότι οι μουσικές σχολές είναι σχεδόν αποκλειστικά ιδιωτικές, να εργαστούν χωρίς αμοιβή, για τη δημιουργική στιγμή της συμμετοχής.» βλ.εδώ
Και εδώ ήρθε η δική μου ώρα να ξεσπαθώσω, που την καρτερώ με λαχτάρα, ξεκινώντας πως όπου Στέγη εννοούμε ταυτόχρονα και Ίδρυμα Ωνάση. Πού ήταν η Στέγη όταν λογόκριναν το Εθνικό; Δεν ακούω. Θα σου θυμίσω για την ιστορία πως το Ίδρυμα Ωνάση είναι χορηγός για το Εθνικό το 2015-2016. Και θα σε πάω εδώ σε δισέλιδο της ΕφΣυν για το τί τηλέφωνα έπεσαν. Τα τηλέφωνα τα χουν επιβεβαίωσει διάφοροι άνθρωποι κατ ιδίαν σε πολλούς και δεν είναι καν κοινό μυστικό πιά.
Για να δούμε τώρα… Πως εκ των υστέρων θα προβάλει η Στέγη και το Ίδρυμα Ωνάση αυτή την ιστορία λογοκρισίας μια και αναμένουν και παράσταση από τους Rimini Protokoll, για το Αγών μου του Χίτλερ;
Μα με συζήτηση καλέ, όπως με συζήτηση πήγε αρχικά να χαϊδευτεί το θέμα του Εθνικού, μην τα ξεχνάμε κι αυτά. Συζήτηση λοιπόν με άκου τι τιτλάρα σου έχω «ΤΕΧΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ». Δε θέλω να ακούσω τώρα για εργασιακά δικαιώματα του καλλιτέχνη και μαλακίες, θα σε μαλώσω. Στην κουβέντα θα ναι όλοι, ο Χωμενίδης, ο Κανέλλης, θα την κουμαντάρει και η Κουναλάκη της Καθημερινής, να ραφτείς και να πας. Είναι ένα ερώτημα τί γυρεύουν μετά από όλα αυτά κάποιοι άνθρωποι εκεί όπως η Πηγή Δημητρακοπούλου, χωρίς να σημαίνει πως δεν είναι δικαίωμά της να κουβεντιάζει με όποιον γουστάρει, όμως έχω πολλά αναπάντητα γιατί.
Σε πάω τώρα ακόμα παραπίσω για να το κλείσω κάπου εδώ. 17 Νοέμβρη 2015. Την ώρα της συγκέντρωσης η Στέγη δημιουργεί την περφόρμανς «Ακρόαση για μια διαδήλωση» όπου μπορούσες να αναβιώσεις το μακρινό παρελθόν της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου(!) Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις την ουσία του συμβολισμού. Γινόταν μια υπαρκτή συγκέντρωση και μάλιστα την εποχή του Μνημονίου και η Στέγη σου ΄λεγε» έλα να νιώσεις πως είν΄ η ζώη και όλα τα ωραία μες την κουπαστή».
Κλείνω με τη φωτογραφία που βλέπεις, είναι από την έκθεση της Στέγης «Ψηφιακή Επανάσταση». Στην περίπτωση του Ιδρύματος Ωνάση το ψηφιακή νοηματοδοτείται με την βαθιά υπαρξιακή κατεδάφιση του πραγματικού. Τα πράγματα απλώς περιγράφονται σε ένα ψηφιακό οικοδόμημα, όπως περιγραφικοί απαιτείται να έχουμε γίνει όλοι, χωρίς βιώματα ,χωρίς συναίσθηση, χωρίς ανάγκες κυρίως.
Περιγραφική επανάσταση με φωτισμένα rainbow στον τοίχο της Στέγης, περιγραφική ελευθερία λόγου χωρίς ουσία, μα πρόσεξε: καθόλου περιγραφική απαίτηση να εργάζεσαι για μένα τζάμπα και βερεσέ.