Από τον Χάρη Ζάβαλο
Για να χαλαρώσω διαβάζω σχόλια στο ίντερνετ για το περιστατικό που συνέβη σε αεροπλάνο της United Airlines, όπου άντρες της ασφάλειας έσυραν αιμόφυρτο επιβάτη ο οποίος δεν δέχτηκε να αποβιβαστεί μετά από κλήρωση, αφού η πτήση ήταν πλήρης και ήθελαν να επιβιβαστούν σε αυτή μέλη της εταιρείας.
Έτσι έχει ξεκινήσει σε διάφορα sites μια καμπάνια μποϋκοτάζ της εταιρείας, της οποίας η μετοχή καταβαραθρώθηκε μετά από χιλιάδες ακυρώσεις προς ένδειξη διαμαρτυρίας.
Αυτό όμως που με χαλαρώνει και με κάνει να ξαλεγράρω, είναι διάφορα σχόλια χρηστών, στα όποια δικαιολογείται η στάση της εταιρείας και της ασφάλειας.
Τα επιχειρήματα που διάβασα μέχρι τώρα είναι ακλόνητα:
-Έπρεπε να υπακούσει στην απόφαση της εταιρείας και να κατέβει.
-Την δουλειά τους ‘κάναν οι υπάλληλοι της ασφάλειας.
-Ο επιβάτης ήταν προκλητικός και καθυστερούσε την πτήση.
-Τώρα είναι ευκαιρία να κλείσεις εισιτήριο γιατί θα σ’ εχουν στα όπα όπα.
Είναι σόι φαίνεται, όλων αυτών που ρωτούσαν τι έκανε ο Γρηγοροπουλος στα Εξάρχεια, που γράφουν τι έκανε ο Τεμπονέρας και δίνεται το όνομα του στο σχολείο που δολοφονήθηκε ή σε δημόσια έργα.
Στον κόσμο εκείνων, η αυτοκτονία είναι αποκλειστικώς αποκλειστικά ψυχασθένειας, η ανεργία “επιλογή”, η φτώχεια “τεμπελιά”, η αστυνομική βία “η κακιά η ώρα”
Είναι οι ίδιοι που δικαιολογούν την οποια μορφή βίας έρχεται απο πάνω και καταδικάζουν την αντιβία των κάτω.
Φοβούνται, τρέμουν, διπλοκλειδώνουν κι ελπίζουν να μην είναι η σειρά τους.
Που σιγά μην είναι αφού θα λένε “Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω” και θα γλείφουν τα χέρια που τους πνίγουν.