Μία απροσδόκητη μορφή ψυχαγωγίας για όσους έχουν βαρεθεί τις σειρές του netflix και τις βόλτες με τον σκύλο τους σε καιρούς καραντίνας, είναι η Βρετανική Βουλή. Το χαρακτηριστικό κοφτερό χιούμορ των Άγγλων δεν λείπει ακόμα και μέσα από το κοινοβούλιο τους, σε σημείο που μέχρι και ο John Oliver έπαιξε κλιπ μέσα από το Κοινοβούλιο σε ένα επεισόδιο του Last Week Tonight. Ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος πως πρόκειται για εξευτελισμό της κοινοβουλευτκής διαδικασίας, το κοινοβούλιο είναι το σύμβολο της δημοκρατίας, λοιπόν, θα έπρεπε μέσα σε αυτό όλοι να φέρονται κόσμια και με ευγένεια, όχι να κάνουν αστειάκια σε βάρος συναδέλφων τους και να φοράνε παρδαλές γραβάτες. Πιστεύω ότι εδώ τίθεται πρώτα ένα ζήτημα αισθητικής και μετά ένα ζήτημα υποκρισίας.
- του Κυριαζή Αντώνη
Το πρώτο έχει να κάνει με το είδος του χιούμορ, την ώρα και το μέρος που επιλέγει κανείς να κάνει ένα αστείο. Μια ερώτηση που τίθεται συχνά στους stand up κωμικούς είναι, πού βάζεις την κόκκινη γραμμή; Ποιο αστείο θα ήταν εκτός ορίων για εσένα; Νομίζω πως δεν υπάρχει εύκολη απάντηση σε αυτό, κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται ξεχωριστά, και ἐν πάσῃ περιπτώσει, αν ένας κωμικός δεν μπορεί να πει ένα αστείο χωρίς να προσβάλει το κοινό του, το κοινό θα σταματήσει να έρχεται στις παραστάσεις του.
Αλλά με το Κοινοβούλιο το πράγμα αλλάζει, δεν πρόκειται για παράσταση, πρόκειται για το πιο ισχυρό σύμβολο της αστικής δημοκρατίας, που είναι και ο λόγος που αυτό το κτήριο προσπάθησε να ανατινάξει ο Guy Fawkes και η Συνωμοσία της Πυρίτιδας.
Και εδώ τίθεται το δεύτερο ζήτημα, αυτό της υποκρισίας.
Παρακολουθώντας και άλλα αποσπάσματα από την Βρετανική Βουλή, οι συγκρίσεις με την δικιά μας Βουλή ήταν μοιραίες. Και δυστυχώς είναι η αφορμή για να αντιληφθεί κανείς πόσο χαμηλό είναι στην πραγματικότητα το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου στην χώρα μας. Ενώ και σε εμάς, λοιπόν, οι βουλευτές μας κάνουν καλαμπούρι και αστειάκια (και καλά κάνουν, άνθρωποι είναι), αυτά αποδεικνύονται κάτω του μετρίου και συνήθως γίνονται κακόβουλα και με στόμφο, λες και έχει μόλις ειπωθεί κάτι που πρέπει να καταγραφεί οπωσδήποτε για τέρψη των επόμενων γενεών. Επίσης, δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που εκφυλίζεται ο διάλογος στο ποιος θα πει την μεγαλύτερη εξυπνάδα, και η Βουλή καταντάει να θυμίζει σχολική αλάνα.
Δεν έχει νόημα να αρχίσει να απαριθμεί κανείς παραδείγματα, φτάνει μόνο να θυμηθούμε δύο πιο χαρακτηριστικά. Το πρώτο ήταν όταν ο πρώην πρωθυπουργός σύγκρινε τις θέσεις της αντιπολίτευσης με αυτές του προέδρου του Εδεσσαϊκού, με τον τότε αρχηγό της αξιωματική αντιπολίτευσης να τον διορθώνει ότι δεν ήταν ο πρόεδρος, αλλά ο αντιπρόεδρος, λες και αυτό ήταν το ζητούμενο. Το δεύτερο ήταν πιο πρόσφατο, αλλά είναι από αυτά τα περιστατικά που δύσκολα ξεχνάει κανείς, γιατί υπό μια έννοια δίνουν και το στίγμα της εποχής. Ήταν στην ψήφιση του προϋπολογισμού, όταν ο πρωθυπουργός στην ομιλία του ζήτησε από βουλευτή της αντιπολίτευσης να φορέσει την μάσκα του, αφήνοντας ξεκάθαρο υπονοούμενο για το βάρος του.
Ίσως και να μην ενοχλούσαν όλα αυτά λοιπόν (γιατί εντάξει βρε αδερφέ, δεν βαριέσαι, γούστα είναι αυτά), αν δεν υπήρχε παράλληλα και η πεποίθηση πως επιτελείται κάποιο σπουδαίο έργο που πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους. Γιατί κακά τα ψέματα, εδώ μιλάμε για το ίδιο κοινοβούλιο το οποίο ψηφίζει πολυσέλιδα νομοσχέδια με τις διαδικασίες του κατεπείγοντος, αποφεύγοντας την οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση και ψηφίζει υπέρ της άρσης ασυλίας βουλευτών που λένε πράγματα που ξέρουν μέχρι και οι πέτρες, την ώρα που επιτελούν το βουλευτικό τους καθήκον.
Δεν έχω αμφιβολία πως υπάρχουν συμπολίτες μας που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το επίπεδο του διαλόγου της πολιτικής συζήτησης στην χώρα μας. Προφανώς οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι μας δεν κατέβηκαν από τον Άρη, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είναι ακριβώς αυτό, εκλεγμένοι, λοιπόν, δεν γίνεται να μην αντιπροσωπεύουν έστω και ένα κομμάτι της κοινωνίας μας.
Επαφίεται επομένως στους υπόλοιπους το δύσκολο έργο του να συζητούν κόσμια και με σεβασμό προς τον συνομιλητή τους για τα ουσιώδη, αποτινάσσοντας τον μανδύα της σοβαροφάνειας. Διαφορετικά, απλά κοροϊδευόμαστε μέσα στα μούτρα μας.