Από τον Γιώργο Μουργή
Η Mάνα μεταφέρεται βαριά τραυματισμένη από βόμβα στο νοσοκομείο.
Οι γιατροί εκτιμούν ότι η κατάστασή της όχι απλώς θα επηρεάσει το έμβρυο, αλλά ίσως αποβεί μοιραία για τη ζωή του.
Η όλη κατάσταση επιβαρύνεται από τα θραύσματα της βόμβας που βρίσκονται καρφωμένα στην κοιλιά της Μάνας. Η καισαρική τομή αποτελεί τη μονή λύση για να σωθεί το έμβρυο.
Το Μωρό γεννιέται χωρίς καρδιακό σφυγμό. Οι γιατροί παλεύουν για το θαύμα της Ζωής. Να το επαναφέρουν… στο θαύμα της Ζωής.
Μεταφέρουν το αγοράκι σε διπλανό κρεβάτι με τον ομφάλιο λώρο ακόμα πάνω του. Παλεύουν για ανάνηψη την ώρα που το δέρμα του ντύνεται στο μελανό χρώμα του θανάτου. Δεν τα παρατούν αλλά κάνουν συνεχείς μαλάξεις στο μέρος της Καρδιάς του.
Λίγη ώρα μετά ο σφυγμός επανέρχεται, μαζί με το χρώμα του. Η Ζωή μάλλον αυτή τη φορά θα νικήσει με τη θυσία της Μάνας.
Οι γιατροί του δίνουν να μυρίσει οξυγόνο. Να εισπνεύσει θαυματουργό αέριο Ζωής κι ας μην μυρίζει Μάνα. Εκεί στα βουβά της αγωνίας των γιατρών έρχεται το πρώτο κλάμα.
Αυτό το χαρούμενο κλάμα για άλλη μια Ζωή που σώθηκε από το θανατηφόρο όλεθρο του πολέμου.
Η νίκη των γιατρών μέσα από τις δικές τους μάχες που δίνουν στη Συρία για Ζωή.
Η βόμβα βαρέλι, όπως λέγεται στη μετάφραση, δυστυχώς θα αφήσει αυτή τη Ζωή ορφανή.
Η Μάνα ναρκωμένη δεν θα πάρει στην αγκαλιά το αγόρι της έστω για πρώτη φορά.
Ο μικρός όσο μαίνεται αυτός ο γαμημένος πόλεμος στη Συρία, ποτέ δεν θα είναι πια ασφαλής . Όχι από τις βαρελίσιες βόμβες, αλλά γιατί στα αλήθεια δεν θα έχει μυρίσει ποτέ τον αχνό που κρύβεται στο πρώτο αγκάλιασμα κάθε Μάνας του κόσμου κάτω από τα διπλωμένα χέρια, έστω και μετά από μια γέννα με καισαρική τομή.
Αφήνει μυρωδιά θανάτου αυτός ο πόλεμος στο κορμί κάθε αθώας Μάνας κάθε αθώας Ζωής. Θραύσματα στη ψυχή.
Αυτός ο κόσμος, αυτοί οι πόλεμοι, αυτοί οι ηγέτες, αυτοί οι στρατοί γεννήθηκαν για να μοιράζουν ορφάνια στις μυρωδιές της Ζωής.
Τη φορά αυτή οι γιατροί κατάφεραν να σώσουν και τη Ζωή και τη Μάνα. Πάντα έτσι να γίνεται. Να νικούν οι Ζωές.
Καλημέρα Ζωή μου!..Καλημέρα Μάνα μου!..