Στις 9 Ιουνίου του 2012 “έφυγε” από τη ζωή η συγγραφέας Ζωρζ Σαρή, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη ένα πλήθος βιβλίων που αγαπήθηκαν από μικρούς και μεγάλους.
Ήταν το 1934 όταν η Ζωρζ Σαρή ήρθε για πρώτη φορά με την οικογένεια της διακοπές στη Βαγία, στο μικρό τότε παραθαλάσσιο χωριό της Αίγινας με τους λιγοστούς κατοίκους. Έμειναν στο σπίτι της Ελένης Χαλδαίου, άνθρωποι διαφορετικοί που δέθηκαν μεταξύ τους και τα επόμενα καλοκαίρια συνέχισαν τις διακοπές τους εδώ, στο ίδιο σπίτι με τα ίδια γνώριμα πια πρόσωπα.
Μετά ήρθε ο πόλεμος, κάποια από αυτά τα παιδιά είδαν τ αδέρφια τους να σκοτώνονται μπρος τα μάτια τους από τις νάρκες του κατακτητή στον Τούρλο, κάποια έχασαν τα λογικά τους και η Ζωρζ στην Αθήνα συμμετέχει στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ, ενώ παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη.
Στον εμφύλιο σε ένα σχολείο στην Φωκίωνος Νέγρη, μετά από επίθεση, τραυματίζεται σοβαρά από οβίδα στο χέρι και στο πόδι, σκοτώνονται μπροστά της 10 άτομα.
Το 1947 φεύγει αυτοεξόριστη για το Παρίσι.
Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1962 και εμφανίζεται στο θέατρο και στον κινηματογράφο σε επιλεγμένες ταινίες.
Επί Δικτατορίας εγκαταλείπει το θέατρο, ως ένδειξη διαμαρτυρίας όπως και άλλοι ηθοποιοί και αποφασίζει να γράψει.
Το 1969 η Ζωρζ “ξαναγυρίζει” στη Βαγία, μέσα από την πρώτη της έκδοση, το παιδικό μυθιστόρημα “Ο θησαυρός της Βαγίας”.
Οι αναμνήσεις από εκείνα τα αγνά παιδικά χρόνια στη Βαγία που τόσο αγάπησε, την συνόδεψαν πολλές φορές στο συγγραφικό της έργο, άλλοτε μυθοπλαστικά και άλλοτε βιωματικά.
Στο “Στενά παπούτσια”, που στένευαν τον Παναγώτη στον παιδικό τους γάμο, η Ζωρζ αναφέρει:
“Στους Χαλδαίους στη Βαγία: Η ιστορία είναι αληθινή. Οι ήρωες της υπήρξανε, υπάρχουνε, θυμούνται… Όταν μιλάω με τους Χαλδαίους για τα καλοκαίρια της Βαγίας, που ζήσαμε σαν ήμασταν παιδιά, οι αναμνήσεις μας δεν έχουν τελειωμό. “Θυμάσαι τότε που…” Αυτό το “τότε” θέλησα να γράψω, όσο μπορούσα πιο αληθινά.”
Επίσης ευχαριστεί την Ιουλία Χαρπίδου εγγονή της Ελένης Χαλδαίου, που σε επισκέψεις της, μεγάλη πια στη Βαγία, τη βοήθησε να ανασύρει εκείνες τις μνήμες.
Και εμείς ευχαριστούμε την Ιουλία για τις πληροφορίες και τις φωτογραφίες της που μας παραχώρησε.