Από την Leia Organa Solo
Το 2015 ο Michael Moore έγραψε, σκηνοθέτησε και έδωσε στον κόσμο μια ταινία ή ένα ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ αν προτιμάτε, με την ονομασία “Where to invade next”.
Η ιδέα ήταν πολύ απλή. Θα ταξίδευε σε διάφορες χώρες ώστε να «κλέψει» τις καλές τους ιδέες και να τις πάει πίσω στις ΗΠΑ. Εξαιρετική ταινία, να τη δείτε.
Μία από τις τελευταίες στάσεις του ήταν η Ισλανδία. Μια μικρή παγωμένη χώρα που το 2008- 2009 κατέρρευσε οικονομικά. Μέσα σε μία μόλις εβδομάδα η Ισλανδία είχε κηρύξει πτώχευση και το 85% της οικονομίας της είχε εξαϋλωθεί.
Όλες οι τράπεζες της χώρας έβαλαν λουκέτο. Όλες; ΟΧΙ. Μια μικρή τράπεζα στο κέντρο της πρωτεύουσας είχε ακόμα κερδοφόρο χαρακτήρα. Ήταν η μοναδική τράπεζα που διοικούνταν από γυναίκες. Το σκεπτικό τους όσο αφορά τις επενδύσεις ήταν πολύ απλό: «Δεν το καταλαβαίνουμε, δεν επενδύουμε σε αυτό» και ακολουθείται από τέσσερις ακόμα «συναισθηματικούς» κανόνες.
Θέλουν οι επενδύσεις να μην έχουν μόνο ανοδικό οικονομικό αντίκτυπο αλλά ταυτόχρονα να ωφελούν την κοινωνία και το περιβάλλον. Θέλουν να συναντιούνται με τους ανθρώπους που εμπλέκονται στην επένδυση για να δουν αν η εταιρική τους κουλτούρα είναι μειονέκτημα ή πλεονέκτημα. Θέλουν η γλώσσα των οικονομικών να είναι απλή και προσιτή σε όλους και τέλος θέλουν ανεξαρτησία. Θέλουν να βλέπουν περισσότερες οικονομικά ανεξάρτητες γυναίκες.
Η Ισλανδία έχει μεγάλη ιστορία ως προς την ανεξαρτησία των γυναικών. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει πως ακόμα και στις φυλές των Βίκινγκς οι γυναίκες πολεμούσαν ισάξια δίπλα στους άντρες τους ή αναλάμβαναν τη διοίκηση των οικισμών κατά τη διάρκεια της πολύμηνης απουσίας των αντρών.
Ήταν Παρασκευή 24 Οκτωβρίου του 1975 όταν 25.000-30.000 γυναίκες, από ένα σύνολο πληθυσμού 220.000, κατακλύζουν τους δρόμους χαρίζοντας στους εαυτούς τους μια μέρα ρεπό και τεράστιες αλλαγές στη χώρα. Στην πρωτεύουσα είχαν έρθει γυναίκες όλων των ηλικιών για να απαιτήσουν ίσα δικαιώματα, ίση μεταχείριση και ίσες ευκαιρίες με τους άντρες. Η συγκέντρωση ήταν μεγαλειώδης και την αμέσως επόμενη χρονιά άρχισαν τα πρώτα βήματα προς την μείωση των διακρίσεων λόγω φύλου.
Την επόμενη χρονιά πέρασε νόμος που εγγυόταν τα ίσα δικαιώματα ανάμεσα στα δύο φύλα. Πλέον η χώρα θεωρείται η πιο φιλική προς τις γυναίκες και είναι πρώτη στην κατάταξη της ισονομίας και της μη διάκρισης ανάμεσα στα δύο φύλα.
Το 1980 η Ισλανδία απέκτησε την πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη γυναίκα Πρόεδρο. Κράτησε τη θέση της για 16 ολόκληρα χρόνια με μεγάλη επιτυχία. Η μικρή αυτή χώρα με την εκλογή της Vigdís Finnbogadóttir κατάφερε να πει ένα τεράστιο «άντε γαμήσου» στα στερεότυπα της εποχής. Η νέα Πρόεδρος ήταν γυναίκα και ανύπαντρη μητέρα.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 2009, θα την ακολουθούσε η Jóhanna Sigurðardóttir. Η πρώτη ανοιχτά gay γυναίκα Πρόεδρος.
Η ουτοπία θα αργήσει να έρθει αλλά τα πράγματα πάνε πολύ καλά στην Ισλανδία που μπορεί να μην έχουν ήλιο και μπλε θάλασσα αλλά ζουν ανθρώπινα και χωρίς διακρίσεις. Αν αναρωτιέσαι τι κάνει ο φεμινισμός και γιατί σου χρειάζεται, οι Βίκινγκς μόλις σου απάντησαν.
Γι αυτό σας λέω. Στην Ισλανδία αδερφές μου. Στην Ισλανδία.