Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Ζέστη είναι ένα πρώην σώμα, λιωμένο και τοποθετημένο σε μπουκάλι στην κατάψυξη. Μόλις γίνει πάλι σώμα παρακαλώ να το βάλετε ξανά στα ρούχα του. Ζέστη είναι η μια σταγόνα ιδρώτα κάτω απ’ τη μασχάλη σου στις 7 το πρωί που έχει γίνει Αμαζόνιος στις 12 το μεσημέρι. Πώς να τα βγάλει πέρα η γλώσσα μου μαζί της, θα πνιγώ! Ζέστη είναι ένα χελωνάκι που ξυπνάει στις 12 το βράδυ και ψάχνει το κρύο νερό στην πισίνα του που μόλις του έβαλες και το πλατσούρισμά του σαν του Θεού το πρώτο απόγευμα μετά από εκείνο το: «το σύναγμα των υδάτων το είπε «θάλασσες». Και είδε ο Θεός ότι ήταν καλό.». Ζέστη είναι η θέλοντας και μη απραξία που ξεκινάει ως σιέστα και καταλήγει, δυο γεωλογικές περιόδους μετά, ως απολίθωμα σε κεχριμπάρι. Ζέστη εν τέλει είναι ένα ταξίδι-δώρο του διαβόλου στο κορίτσι του. Το χαμάμ και η σάουνα που λέει πάνω το διαφημιστικό φυλλάδιο έχουν κάπως διαφορετικά ρυθμισμένο το θερμοστάτη τους από ό,τι η κοπέλα φαντάζεται.
Ζέστη είναι οι 38º βαθμοί κελσίου που δείχνει τώρα το θερμόμετρο στο καμπ των Διαβατών και η προσπάθεια ενήλικων κι ανήλικων προσφύγων να διατηρήσουν ζωή, αξιοπρέπεια, ηρεμία, καθαρό μυαλό για να βγάλουν τη μέρα τους. Είναι οι σκηνές της UNHCR στημένες σε ένα στρατόπεδο χωρίς ίσκιο που εντός τους η θερμοκρασία ξεπερνάει τους 40-45 βαθμούς Κελσίου. Είναι παιδιά που δεν έχουν όλα σαγιονάρες κι αλλάζουν το ένα με το άλλο μεταξύ τους για να περπατήσουν έξω στο καυτό χώμα. Ζέστη είναι η δυσκολία στην ανάσα ηλικιωμένων, ξεριζωμένων απ’ τον τόπο τους κι οι μνήμες τους που έρχονται ως δάκρυα κι εξατμίζονται στα μάγουλα αφήνοντας αλάτι κουβαλημένο μέσα τους, κουβαλημένο απ’ την πατρίδα τους. Ζέστη εν τέλει είναι εκείνη η μία φράση, 6 το πρωί, εφήβου απ’ τη Συρία που σηκώθηκε ιδρωμένος και με τα μάτια κλειστά σχεδόν με ρώτησε “is this life?”…
Προσπαθώντας να κάνω ετούτο το κείμενο αφήνω μεγάλα κενά, προσέχω να μην κολλάω μεταξύ τους τις λέξεις, επιλέγω να μη δυσκολεύω γραμματική και σύνταξη που θα τις χρειαστώ με μεγαλύτερες απαιτήσεις στον χειμώνα που θα ξανάρθει. Τριγυρνάω σε σελίδες στο διαδίκτυο, διαβάζω ειδήσεις, νευριάζω, πίνω παγωμένο νερό, ξανανευριάζω, προχωράω τις παραγράφους μου. Ερανίζομαι δυο τρία πράγματα που θέλω να μοιραστώ και αμέσως αναρωτιέμαι γιατί να φουντώσω κι ανθρώπους που δεν πήραν είδηση μικρά κλικ ενός κόσμου που γέρνει αίσθηση και θέση προς την κόλαση. Πίνω πάλι νερό κι απαντάω μόνος μου: γιατί κανείς δεν πρέπει να λέει πώς δεν ήξερε, γιατί κάθε τέτοιο κλικ είναι μια ακόμη απευθείας ανάθεση στους Άκτορες της σήψης μας.
- Στο Καβαλάρι Θεσσαλονίκης, κοντά στη δομή φιλοξενίας προσφύγων της Sinatex αυτοκίνητο με πέντε επιβαίνοντες πέφτει πάνω σε πεζούς πρόσφυγες. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες αλλά και με τα ίδια τα θύματα, η κίνησή του ήταν εσκεμμένη καθώς ανέπτυξε ταχύτητα και άλλαξε πορεία για να τους πετύχει. Μάλιστα πριν απομακρυνθεί κατέβηκε ο οδηγός, χειρονόμησε και έβρισε τους τραυματίες. Την επομένη κάποιος απ’ τους 5 επιβαίνοντες στο αμάξι πήγε στο καμπ των προσφύγων προσποιούμενος τον δημοσιογράφο και πήρε «συνεντεύξεις» απ’ τα θύματα (ο ένας έχει σπάσει το πόδι του) και από αυτόπτες μάρτυρες για να μάθει τις προθέσεις τους. Το αστυνομικό τμήμα της Λητής κατέγραψε το συμβάν ως ατύχημα, δεν πήρε κατάθεση απ’ τον οδηγό (ο οποίος πήγε μόνος του ώρες μετά στο τμήμα να δηλώσει ατύχημα χωρίς να δηλώσει τους λόγους που εγκατέλειψε τα θύματά του) αλλά ούτε και απ’ τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους με την δικαιολογία ότι ως την Πέμπτη θα λείπει ο αρμόδιος υπάλληλος. Η ενημέρωση απ’ το τμήμα λέει ότι οι καταθέσεις και η διαδικασία θα προχωρήσουν μέσα στο επόμενο τρίμηνο (όταν πιθανό και οι πρόσφυγες θα βρίσκονται κάπου στην Ευρώπη).
Εδώ η ζέστη το μόνο ρόλο που έπαιξε ήταν στο κεφάλι του δράστη. Βράζουν γρηγορότερα τα περιττώματα από ότι το μυαλό.
- Brexit αποφάσισαν 17 εκατομμύρια Βρετανοί με ποσοστό 52%. Και μεμιάς, η απέναντι πλευρά, οι εκεί Μενουμευρωπαίηδες αλλά και οι εδώ και οι όπου εε-λάτρεις τους τσουβάλιασαν ως φασίστες, γέρους και αμόρφωτους. Όλους. Γιατί στη δικιά τους δημοκρατία τα αποτελέσματα, οι ψήφοι, η κοινή γνώμη, η θέληση των πολλών έχουν σημασία μόνο όταν ταυτίζονται με τη δική τους θέληση. Εγώ όμως να γίνω ο συνήγορος αυτού του γλίτσα διαβόλου και να πω ότι «ναι, είναι όλοι αμόρφωτοι και φασίστες». Ας κοιτάξουν τώρα στον καθρέφτη αναρωτώμενοι γιατί μια ευρωπαϊκή χώρα έχει μαζέψει τόσους αμόρφωτους και τόσους φασίστες; Ποιος τους έφτιαξε, ποιον βολεύει να υπάρχουν τέτοιοι και τόσοι, ποιος τους συντηρεί, ποιος τους βγάζει απ’ το ντουλάπι όταν τους χρειάζεται, από ποιου τον έλεγχο ξεφεύγουν πάντα στο τέλος και ποιοι εν τέλει την πληρώνουν; Αυτό, και ως υστερόγραφο ένα ακόμη μεγάλο φτύσιμο στην αριστερά που δε βρίσκει τρόπο να πάρει τον λαό με το μέρος της απέναντι σε τράπεζες και αγορές, σε όρνεα, φιλελέρες και φασίστες, που δεν κατορθώνει να πιάσει τον παλμό μιας κοινωνίας, να αισθανθεί το τσουνάμι που έρχεται και χαρίζει μια ακόμη μεγάλη νίκη και μια μαζική αντίδραση ενός λαού στην ακροδεξιά και τον φανατισμό.
- Στη Δομή φιλοξενίας προσφύγων της Κω δεν υπήρχε νερό για τρεις μέρες, παρότι οι θερμοκρασίες κόντευαν τους 40 βαθμούς. Λύση προσπαθούσε να δοθεί με βυτιοφόρα. Το πρόβλημα της υδροδότησης οφειλόταν σε κακοκατασκευή της εταιρίας που το έστησε τσάτρα-πάτρα και ακριβοπληρώθηκε για αυτό. Οι επίσημοι φορείς πώς αντέδρασαν; Ο -με επανειλημμένα και ξεκάθαρα δείγματα μισανθρωπισμού και φασισμού- δήμαρχος Κω με επιθέσεις απέναντι στο υπουργείο ότι το κάνει επίτηδες για να κακοχαρακτηριστεί το νησί (για τους ανθρώπους που υπέφεραν κουβέντα) και το υπουργείο με… σύνδεση με Κάιρο. Καμιά απάντηση, καμιά παρέμβαση. Δεν έχω ενημέρωση σήμερα αν έχει λυθεί το θέμα, δεν νομίζω ότι αφορά και κανέναν όμως. Απ’ την ανατολή είναι εξάλλου οι πρόσφυγες που μένουν εκεί, ξέρουν τι θα πει ζέστη και λειψυδρία, αντέχουν.
- Στο καμπ των Διαβατών η υπεύθυνη εταιρία διανομής φαγητού, ανά τακτά διαστήματα (το έχει κάνει ως και δυο μέρες στη σειρά) προσφέρει ως γεύμα 5-6 πατάτες φούρνου. Πότε σκέτες, πότε συνοδευόμενες από ένα γιαουρτάκι. Φαγητό για να τραφούν ενήλικες άνθρωποι. Φαγητό που κοστίζει ελάχιστα λεπτά και πληρώνεται αρκετά ευρώ. Κερδοσκοπία απέναντι σε ανθρώπους, χωρίς προς το παρόν αντίδραση. Κι όταν το θέμα βγήκε στο τουίτερ, γνωστοί λογαριασμοί δεξιάς κι εθνικιστικής απόχρωσης σχολίασαν «υπάρχουν Έλληνες που δεν έχουν καν αυτό». Ναι, υπάρχουν. Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως γιατί υπάρχουν; Γιατί εταιρείες και κοράκια χρηματοδοτούμενα απ’ το σύστημα που έχετε στηρίξει και στήσει, προσφέρουν φαγητό με κόστος 30 λεπτών (το πολύ) αντί για τα 3, 4, 5 ευρώ που πληρώνονται γι’ αυτό. Υπάρχουν και θα υπάρχουν και Έλληνες και Ευρωπαίοι και όλων των εθνικοτήτων άνθρωποι φτωχοί και πεινασμένοι όσο η αγορά θα ρυθμίζει τον αριθμό των πατατών που θα μπαίνει στο πιάτο και των μπουκαλιών με το νερό που θα μοιράζεται. Απλά και κατανοητά.