Τώρα που έχουν περάσει 2 μέρες από την είδηση της “μη υποβοηθούμενης ευθανασίας” του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Βέλλιου και κανείς δεν ασχολείται πια με αυτήν – όπως συμβαίνει πάντα με όλες τις ειδήσεις – μπορώ επιτέλους να γράψω μερικές σκόρπιες σκέψεις πάνω στο θέμα.
Για τους λίγους που δε γνωρίζουν, ο Αλέξανδρος Βέλλιος έπασχε από καρκίνο και αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του με “μη υποβοηθούμενη ευθανασία” -πείτε το και αυτοκτονία -, δηλαδή να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο που θα πεθάνει.
Μπορεί να μην τον εκτιμούσα σαν δημοσιογράφο – δεν ξεχνιούνται εύκολα τα ξεπλύματα που έκανε στη Χρυσή Αυγή – αλλά τον θαύμασα για αυτήν του την επιλογή.
Ποιος μπορεί να υποστηρίξει με ειλικρίνεια ότι δεν έχει σκεφτεί ούτε για μια στιγμή στη ζωή του, ότι δεν του έχει περάσει καν από το μυαλό να αυτοκτονήσει; Ελάχιστοι.
Πόσοι όμως τελικά το κάνουν; Ακόμα λιγότεροι.
Το ένστικτο επιβίωσης είναι από τα ισχυρότερα του ανθρώπου. Το πιο δύσκολο πράγμα όταν έχεις σώας τα φρένας είναι να αποφασίσεις να τερματίσεις τη ζωή σου.
Γιατί όσο μάταια, όσο σκατά κι αν είναι η ζωή, συνεχίζεται.
Ενώ ο θάνατος είναι οριστικός.
Είναι το τέλος των πάντων, ο φόβος και ο τρόμος όλων των ανθρώπων. Ο αρχέγονος εχθρός.
Τα πάντα ξεκινούν από εκεί. Από το φόβο μας για το θάνατο. Που είναι αναπόδραστος.
Μάλιστα, δεν είναι λίγοι αυτοί που φοβούνται ακόμα και να προφέρουν τη λέξη. Δεν λένε “πέθανε”, λένε “έφυγε από τη ζωή” ή “απεβίωσε”.
Γενικά, δεν υπάρχει σωστή και λάθος προσέγγιση πάνω στο θέμα του θανάτου.
Οι προσεγγίσεις είναι απειράριθμες ή τέλος πάντων όσες και οι άνθρωποι που έζησαν και ζουν στη Γη – περίπου 110 δισεκατομμύρια συνολικά.
Εγώ προτιμώ αυτήν του Επίκουρου που έλεγε ότι “ένα τίποτα είναι για εμάς ο θάνατος, γιατί όταν υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος είναι απών και όταν ο θάνατος είναι παρών, δεν υπάρχουμε εμείς”.
Είναι άσκοπο όσο ζεις, να ανησυχείς για το θάνατο.
Αλλά είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέξει όταν το θελήσει τον τρόπο που θα πεθάνει.
Δεν ήταν επιλογή μας να γεννηθούμε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να είναι επιλογή μας και το πώς θα πεθάνουμε.
Και πριν από αυτό, να είναι επιλογή μας το πώς θα ζήσουμε.
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ το θάνατο που ξεχνούν να ζήσουν.
Ζουν έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ζουν ελεύθεροι.
Ζουν αλλά ζουν σαν δούλοι.
Δηλαδή δεν ζουν. Απλά υπάρχουν.
Δεν έχει σημασία αν βρίσκονται σε αναπτυγμένες ή υπανάπτυκτες χώρες, αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
Αυτήν τη στιγμή, παντού στον κόσμο, οι πλούσιοι είναι δούλοι του χρήματος και οι φτωχοί δούλοι των πλουσίων.
Το μόνο που ζει και κινείται ελεύθερο είναι το χρήμα.
Μπορεί να κουβαλάμε όλοι από ένα smartphone, να έχουμε το δικό μας σπίτι και αυτοκίνητο – βέβαια υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια που δεν έχουν ούτε αυτά – αλλά οι ανθρωπολόγοι λένε ότι το επίπεδο ευτυχίας των ανθρώπων δεν έχει βελτιωθεί καθόλου από τα προϊστορικά χρόνια.
Είμαστε το ίδιο ευτυχισμένοι όσο ήμασταν όταν ζούσαμε στις σπηλιές.
Τι πρέπει να κάνουμε για να ζήσουμε ελεύθεροι και ευτυχισμένοι;
Δεν έχω ιδέα. Δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτά.
Εξάλλου τι είναι η ευτυχία;
Είναι η στιγμή που η πραγματικότητα ταυτίζεται με τις επιθυμίες μας.
Εκείνη η γαμημένη στιγμή που νιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι.
Ελευθερία και ευτυχία. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Καλή λευτεριά!
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα: Όταν είχα ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική και επισκέφτηκα τη Βολιβία διαφημιζόταν στα τουριστικά γραφεία μια εκδρομή σε ένα ορυχείο ασημιού κοντά στην πόλη Ποτοσί. Οι ντόποιοι μας είπαν ότι όποιος αποφασίσει να δουλέψει σε αυτό ξέρει ότι έχει μπροστά του το πολύ 10 χρόνια ζωής. Πολλοί από τους εργάτες είναι ανήλικα παιδιά που θα πεθάνουν πριν από τα 25 τους. Το ξέρουν αλλά παρ’ όλα αυτά δουλεύουν. Βλέπετε; Είναι πολύ λεπτές οι γραμμές μεταξύ ελεύθερης επιλογής και επιλογής λόγω ανάγκης.)
(Ανήθικο δίδαγμα no. 2: Ήθελα κάπου μέσα στο κείμενο να αναφερθώ και στην ταφή ή την καύση αλλά τελικά δεν το έκανα, οπότε θα γράψω μόνο αυτό. Όταν πεθάνω μπορείτε να με κάνετε ό,τι θέλετε. Τεμαχίστε με, φάτε με, πετάξτε με στα σκυλιά, ζμπούτσαμ.)
Υπάρχει ζωή στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges