Ο,τι γνώρισες, ό,τι αγάπησες, ό,τι μίσησες.
Όλοι οι πόλεμοι της Ιστορίας, όλοι οι σπουδαίοι και οι ασήμαντοι άνθρωποι που περπάτησαν και θα περπατήσουν ποτέ εδώ. Ό,τι θα σε κάνει να γελάσεις και να κλάψεις. Όλα είναι κολλημένα πάνω σε εναν γαλάζιο κόκκο άμμου που εξανεμίζεται μόνιμα χαμένος μέσα σε μια παντοτινή θύελλα, μέσα σε μια παγωμένη έρημο γαλαξιών, έρμαιο της βαρύτητας, της εντροπίας και της μοίρας.
Τα άτομα του άνθρακα που αποτελούν τις πρωτεΐνες στους ιστούς της καρδιάς σου πιθανότατα σχηματίστηκαν στην καρδιά κάποιου μεγάλου άστρου λίγο πριν ανατιναχτεί σε έναν θεαματικό υπερκαινοφανή και σκορπίστηκαν στον ανεμο της υπαιτιότητας για πάντα. Και όλα ήταν υπέροχα μέχρι που κάποιο άλλο μεγάλο άστρο ανατινάχτηκε και η ίδια υπαιτιότητα έδωσε παλμό και στην δική μου καρδιά.
Και όλα ήταν υπέροχα μέχρι που ανακάλυψα την πέμπτη θεμελιώδη δύναμη του σύμπαντος. Από όταν βρέθηκα κοντά σου, κάθε μου σωματίδιο ανυπομονεί να ελαχιστοποιήσει την απόσταση μας. Δεν ειναι παγκόσμια έλξη. Είναι δική σου έλξη. Η ύλη μου έχει μνήμη.
Και τα φωτόνια που ανακλάστηκαν στο πρόσωπο σου ήταν τα πιο όμορφα φωτόνια που ανιχνεύθηκαν ποτέ από τον αμφιβληστροειδή μου. Μακάρι να τα έπιανα όλα μόνος μου. Μακάρι να αισθανόμουν δίπλα σου κάθε βράδυ πριν κοιμηθω και την τελευταία ακτίνα υπέρυθρης ακτινοβολίας που εκπέμπει το σώμα σου βαθιά κάτω από τα σκεπάσματα την ώρα που αποσυνδέεις το συνειδητό σου.
Και όλα ήταν υπέροχα μέχρι που διαπίστωσα οτι το “για πάντα” είναι πολύ λίγο. Γιατί ξέρω οτι ακόμα και ο θάνατος είναι ανήμπορος. Ακόμα και όταν η ομοιόσταση των οργανισμών μας αναπόφεκτα κάποτε αποτύχει και αποσυντεθούμε στα υλικά μας και σκορπιστούμε πάλι στους ανέμους της βαρύτητας, της εντροπίας και της μοίρας, η ύλη δεν χάνεται… Και έχει μνήμη. Ξέρω πολύ καλά οτι τα σωματίδια μας θα συνεχίσουν να αναζητούνται μεταξυ τους.
Ίσως έτσι γεννηθεί ένα παιδί από τον έρωτα μου αιώνες αργότερα ή και ποτέ. Ίσως να μεγαλώσει ένα δέντρο πάνω στις λάσπες της οργανικής μας ύλης ή και όχι. Ίσως μας ρουφήξει μια μαύρη τρύπα και η ύλη μας χαθεί για πάντα και το μόνο που θα έχει απομείνει από αυτό το μαρτύριο να είναι απλώς η πληροφορία. Αποθηκευμένη για πάντα. Μέσα στον ορίζοντα γεγονότων της.
Οι άνθρωποι είμαστε πολύ μικροί για να το συνειδητοποιήσουμε αλλά τα άστρα κάποτε θα σβήσουν μοιραία. Ακόμα και οι ερυθροί νάνοι, αυτοί οι τελευταίοι φάροι μάταια θα παγώσουν και η βαρύτητα, η εντροπία και η μοίρα δεν θα έχουν πια λόγο ύπαρξης μέσα στο αχανές σκοτάδι. Κι όμως… κάποτε περπάτησα μαζί σου κρατώντας το χέρι σου και μετά σου έκανα έρωτα. Η πληροφορία είναι παντοτινή και ας μην έχω πια ύλη.
Ίσως κάποτε ξαναρχίσουν όλα από την αρχή από μία άλλη σημειακή μοναδικότητα.
Γεννηθήτω φως. Μεγάλη έκρηξη μέσα μου.
