Του Περικλή Κοροβέση
Ας υποθέσουμε πως ένα από τα πιο έγκυρα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ήθελε να μελετήσει τη Δεξιά Σοσιαλδημοκρατία ή το Ακραίο Κέντρο -όπως λέει ο Ταρίκ Αλί- και έστελνε μια ομάδα ερευνητών στην Ευρώπη. Σίγουρα θα διάλεγε την Ελλάδα για πρώτο σταθμό.
Η Σοσιαλδημοκρατία του κ. Τσίπρα εκφυλίστηκε σχεδόν σε χρόνο μηδέν, ενώ οι αντίστοιχες της Ευρώπης χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες. Και θα έβλεπαν τα πράγματα ουδέτερα, χωρίς το μίσος και τα πάθη τα δικά μας που δεν βοηθούν την αντικειμενικότητα. Και σίγουρα θα διαπίστωναν πολλά παράξενα πράγματα που θα τους ήταν ακατανόητα.
Το πρώτο παράδοξο που θα τους εντυπωσίαζε και θα τράβαγαν τα μαλλιά της κεφαλής τους (εκτός από τους φαλακρούς βέβαια) θα ήταν: Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αντιπολίτευση στο πολιτικό της παρελθόν και η Ν.Δ. στο πολιτικό της μέλλον;
Δεδομένου ότι αυτά τα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται στην ίδια ευρωπαϊκή πολιτική φιλοσοφία, δεν έχουν τη δυνατότητα να κυβερνούν, αλλά να υπηρετούν τις εντολές της Ε.Ε.
Ως εκ τούτου δεν υπάρχει πολιτικός λόγος με επιχειρήματα και αντιπαραθέσεις, αυτό θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχαν διαφορετικές πολιτικές και φιλοσοφικές απόψεις.
Αυτό που υπάρχει είναι ένας άγριος ανταγωνισμός όπου όλα επιτρέπονται για το ποιος θα κερδίσει τον διορισμό ως «υπηρετικής κυβέρνησης» μέσω των εκλογών. Γιατί όλα αυτά που βλέπουμε και ακούμε είναι στην ουσία ένας παρατεταμένος προεκλογικός αγώνας χωρίς επιχειρήματα.
Είναι ένα θέαμα λόγου χωρίς περιεχόμενο και δέσμευση, που στηρίζεται σε ένα εκλεπτυσμένο υβρεολόγιο με σκοπό τη φθορά του αντιπάλου.
Αυτός ο κανόνας δεν τηρείται πάντοτε και έχουμε υστερίες και ψευτοτσαμπουκάδες που πλασάρονται ως αγωνιστικότητα. Τα βιντεοσκοπημένα πρακτικά της Βουλής είναι αδιάψευστος μάρτυρας (και πολύτιμο υλικό για τους κοινωνικούς ψυχαναλυτές).
Οι ερευνητές σίγουρα θα μελετούσαν τα τελευταία μεγάλα θεάματα-υπερπαραγωγές του ΣΥΡΙΖΑ για την εσωτερική αγορά. Γερμανικές Αποζημιώσεις. Παράλληλο Πρόγραμμα. Επιτροπή Χρέους. Ανάκαμψη.
Εξοδος από τα μνημόνια. Από αυτά τίποτα δεν θα γίνει. Αλλά το κοινό είναι φιλοθέαμον. Και αν δεν τα έχει εμπεδώσει καλά, υπάρχει και το πάνελ της τηλεόρασης, που βρίσκει έτοιμο σενάριο και καλεί τους επαγγελματίες «πανελόγους» για να παίξουν ζωντανά τον ρόλο τους.
Οσο πιο πολλές διαφημίσεις συγκεντρώσει η εκπομπή τόσο πιο επιτυχημένη είναι. Και αυτό που κουβεντιάστηκε ξεχνιέται, αλλά σκοτώσαμε την ώρα μας. Πιο δυνατό είναι το σήμα της διαφήμισης από αυτό των «πανελόγων-προπαγανδιστών».
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις αλλά εδώ μιλάμε για το κυρίαρχο κλίμα. Το θέαμα της αντιπολίτευσης της Ν.Δ. δεν είναι πρωτογενές. Είναι ένα είδος «κριτικής του κυβερνητικού θεάματος» και προσπαθεί να το αποδομήσει πάση θυσία, ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει το δικό της πρόγραμμα.
Αυτό βέβαια που δεν θα έκανε καμιά εντύπωση στους ερευνητές θα ήταν ο σφαγιασμός της ενοχλητικής αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με έναν τρόπο που να φανούν αποστάτες οι οποίοι ρίχνουν την κυβέρνηση. Με μια καλά μελετημένη κίνηση τακτικής, το στενό περιβάλλον του Τσίπρα πετυχαίνει με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια.
Με την υπογραφή του Γ’ Μνημονίου περνάει με άριστα τις εξετάσεις για τους αποδεκτούς πρωθυπουργούς-τοποτηρητές της Ε.Ε. Και σίγουρα είχε μελετηθεί από τους επιτελείς του αρχηγού πως με αυτή την κίνηση θα εκδίωκε σιωπηρά τους αριστερούς βουλευτές του.
Οπως και έγινε και τους έστειλε εκτός κοινοβουλίου, άσχετα αν αυτοί ανήκαν σε ένα ρεύμα που πρόσφερε τα μάλα στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Τσίπρας ήταν χωμένος στη μικρή κομματική γωνιά του, καραδοκώντας την ευκαιρία για την κομματική του ανάρρηση. Και ελέω Αλαβάνου τα κατάφερε.
Αυτή η Δεξιά Σοσιαλδημοκρατία του Τσίπρα τι προοπτική έχει σε βάθος χρόνου; Στο άμεσο μέλλον, αν στις επόμενες εκλογές έρθει δεύτερο κόμμα, θα κοιτάξει να ηγηθεί του Ακραίου Κέντρου.
Αν τα ποσοστά του συμπεθεριάσουν με αυτά των άλλων κομμάτων της Κεντροαριστεράς, τότε κινδυνεύει να εξαερωθεί. Ο Α. Παπανδρέου, εκτός από χαρισματική προσωπικότητα, είχε ιστορικές ρίζες που έφταναν έως τον βενιζελισμό (τουλάχιστον).
Το ίδιο ισχύει και για τον ιδρυτή της Ν.Δ., Κ. Καραμανλή, που είχε την αντίστοιχη ιστορική καταβολή. Ο Τσίπρας είναι μετέωρος.
Η Αριστερά που θα μπορούσε να ήταν η δική του ιστορική ρίζα και το δικό του στίγμα δεν υπάρχει πια. Την άφησε στα αζήτητα γιατί του ήταν βάρος. Και με χαμόγελα και ωραίες φωτογραφίες δεν χτίζονται κόμματα, όπως θα έλεγαν και οι ερευνητές μας.