Η ελληνική κοινωνία προχωρά στην επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, όμως την ίδια στιγμή κακοποιημένοι ομοφυλόφιλοι που δραπετεύουν στην Ευρώπη από “επικίνδυνα” γι’ αυτούς μέρη του πλανήτη, ώστε να παραμείνουν ζωντανοί, υποχρεούνται σε εξευτελιστικές διαδικασίες για να εξασφαλίσουν άσυλο στην Γηραιά Ήπειρο.
Η Ευρώπη αναγνωρίζει το δικαίωμα ασύλου σε ομοφυλόφιλους από 81 “τρίτες” χώρες, όπου το συναινετικό σεξ μεταξύ δυο ενηλίκων του ιδίου φύλου αποτελεί βαρύ ποινικό αδίκημα. Σε πέντε από αυτές (Ιράν, Σαουδική Αραβία, Υεμένη, Σουδάν και Μαυριτανία) τιμωρείται με την θανατική ποινή.
Στις υπόλοιπες, όπου δεν εφαρμόζεται επίσημα η εσχάτη των ποινών, οι τιμωρίες ποικίλουν. Από φυλάκιση, λιντσάρισμα, κακοποίηση, ομαδικό ξυλοδαρμό, βασανισμό και στέρηση δικαιωμάτων, μέχρι δολοφονία στα πλαίσια «κοινωνικής κάθαρσης».
Γίνονται ακόμα και «διορθωτικοί βιασμοί». Σε Ουγκάντα, Ν. Αφρική, Ζιμπάμπουε και Τζαμάικα συνηθίζεται οι ομοφυλόφιλες γυναίκες να βιάζονται ομαδικά. Η… λογική των “τιμωρών” είναι ότι μετά την συγκεκριμένη «θεραπεία» οι γυναίκες, εφόσον έχουν επιζήσει, θα επανέλθουν στον «ορθό» δρόμο σεξουαλικού προσανατολισμού.
Όσοι διωκόμενοι καταφέρνουν να φτάσουν τελικά στην Ευρώπη μετά κόπων και βασάνων βρίσκονται μπροστά σε έναν άλλον Γολγοθά. Συχνά υποχρεώνονται να αποδείξουν την σεξουαλική τους ταυτότητα, ώστε να μην απελαθούν πίσω στις χώρες τους. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Πώς αποδεικνύει κανείς πως, πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι ομοφυλόφιλος;
Το σκεπτικό πίσω από το σύστημα χορήγησης ασύλου βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού και γένους είναι ότι δεν πρέπει αυτός ο ευρωπαϊκός μηχανισμός να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από ετεροφυλόφιλους που ισχυρίζονται ψευδώς ότι η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο, λόγω σεξουαλικότητας, ώστε να εξασφαλίσουν παραμονή στην Ευρώπη.
Για να αποτραπεί κάτι τέτοιο, το σύστημα περιλαμβάνει και διαδικασίες που μέχρι πρότινος ήταν άγριες κι εξευτελιστικές, ενώ ακόμα δεν έχουν εκλείψει παρά τις σχετικές απαγορεύσεις.
Μόλις μέχρι και το 2011, η Τσεχία και η Σλοβακία χρησιμοποιούσαν την εξής μέθοδο για να καθορίσουν αν το άτομο που ζητούσε άσυλο βάσει του συγκεκριμένου λόγου ήταν πράγματι ομοφυλόφιλος:
Ηλεκτρόδια τοποθετούνταν στα γεννητικά όργανα των αντρών και γυναικών που εξετάζονταν. Σε αυτή την κατάσταση, τους έδειχναν σε μια οθόνη ομοφυλοφιλικό πορνογραφικό υλικό ενώ μετρούσαν την αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος στην γενετική τους περιοχή.
- Αυξημένη αιμάτωση = σεξουαλικός ερεθισμός με gay πορνογραφία, άρα χορήγηση ασύλου.
- Μη ικανοποιητική αιμάτωση = ετεροφυλόφιλος που παριστάνει τον ομοφυλόφιλο, άρα απέλαση.
Βασανισμένοι, τρομοκρατημένοι, σοκαρισμένοι ή με σωματικές παθήσεις άνθρωποι που δεν κατάφερναν επαρκώς να ερεθιστούν σεξουαλικά υπό αυτές τις εξευτελιστικές συνθήκες απορρίπτονταν από τις αρχές και στέλνονταν πίσω στις χώρες τους. Εκεί τους περίμενε μια πολύ πικρή μοίρα, αφού στο μεταξύ οι φωτογραφίες τους είχαν βγει στον εκεί Τύπο. Την εφιαλτική συνέχεια αντιποίνων μπορεί να την φανταστεί ο καθένας.
Η συγκεκριμένη μέθοδος δημιούργησε τέτοια αποστροφή παγκοσμίως, που εν τέλει εγκαταλείφθηκε πριν από τέσσερα χρόνια. Όμως, και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ακόμα και σε αυτά που θεωρούνται αιχμής κι άκρως πολυπολιτισμικά, η κατάσταση συχνά θυμίζει Μεσαίωνα μέχρι και στις μέρες μας. Και ποιός ξέρει για πόσο ακόμα.
Στην Βρετανία προχώρησαν σε αναθεώρηση της πολιτικής παροχής ασύλου σε ομοφυλόφιλα άτομα το 2014. Ως και πέρσι, υπήρχαν περιπτώσεις όπου ζητείτο από το άτομο να προσκομίσει DVD με υλικό, στο οποίο να φαίνεται ότι κάνει σεξ με άτομο του ίδιου φύλου. Ως απόδειξη!
Μόλις πρόσφατα η Ευρώπη φάνηκε να συνειδητοποιεί ότι η εμμονή με την σεξουαλική πράξη αυτή καθαυτή δεν είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος. Έτσι κι αλλιώς, η πλειοψηφία των ανθρώπων που το’ σκασαν από τις χώρες τους δεν πιάστηκαν στα πράσα σε μια σεξουαλική πράξη. Αναγκάστηκαν να… αποδράσουν επειδή δεν ήταν προσαρμοσμένοι με το γενικότερο ετεροφυλοφιλικό στερεότυπο συμπεριφοράς. Γι’ αυτό και βρέθηκαν στο στόχαστρο στην κοινωνία τους.
Έτσι, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες καθόρισε ένα νέο σύστημα όπου η αληθινή ταυτότητα του αιτούντος άσυλο θα αποδεικνύεται με ερωτήσεις σχετικά με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και όχι με την σεξουαλική του συμπεριφορά. Το σύστημα ήδη εφαρμόζεται από τις αρχές σε διάφορες χώρες όπως στην Κύπρο, στην Φινλανδία και την Γερμανία.
Ακόμη, όμως, και τώρα, η διαδικασία αποτελεί δοκιμή για «γερά νεύρα». Άτομα τα οποία κατάφεραν να επιβιώσουν στις χώρες τους ακριβώς επειδή ανέπτυξαν μηχανισμούς απόκρυψης του πραγματικού τους εαυτού καλούνται στην Ευρώπη να προβάλουν ατράνταχτες αποδείξεις για την ομοφυλοφιλία τους μέσω άβολων, ντροπιαστικών, μειωτικών ερωτήσεων που συχνά δεν βγάζουν καν αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα.
Το πιο αποκρουστικό είναι ότι το κυνήγι εναντίον τους συνεχίζεται ακόμα κι αφού φτάσουν στην Ευρώπη, αφού υπάρχουν πολλά περιστατικά όπου ομοφυλόφιλοι πρόσφυγες, προερχόμενοι από εμπόλεμες ζώνες, πέφτουν θύματα άγριων επιθέσεων από άλλους συμπατριώτες τους πρόσφυγες Η Γερμανία, μετά από πολλά περιστατικά τέτοιων βίαιων επιθέσεων, άρχισε να τοποθετεί τους συγκεκριμένους αιτούντες άσυλο ξεχωριστά ώστε να είναι ασφαλείς από τους υπόλοιπους.
Του Βασίλη Γαλούπη