Από τον Σταύρο Αντύπα
Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73. Απορροφήθηκε σε πλαστική σωλήνα Φ12, έτοιμη για την μεταπολιτευτική της αναρρόφηση. Δεν έλεγε ψέματα εκείνος ο αυτοαποκαλούμενος σοσιαλιστής υδραυλικός την νύχτα που αυτομόλησε από το ΠΑΚ, τα λύματα δεν τεμαχίζονται, δεν πωλούνται, δεν εκχωρούνται. Μόνο δικαιώνονται. Γι αυτό και τα παράθυρα των φωταγωγών φτιάχτηκαν σκοτεινά, αποκλείεται η οπτική πρόσβαση σε διαδικασίες ιστορικού εξαερισμού.
Ύστερα ήρθαν οι μπιντέδες. Επικαθήμενοι ή κρεμαστοί, πάνω στην λευκή πορσελάνη τους καθρεφτίστηκε η λιπαρή άνοδος του βιοτικού επιπέδου. Στις αυτοκόλλητες κρεμάστρες των 30 δραχμών, υφασμάτινα μπουρνούζια MADE OF U.S.A με τσέπες στεγανές σε μουσικοχορευτικές χρηματαποστολές, έγερναν από το βάρος μεταμεσονύκτιων ορμονών μιας κάποιας λαϊκής καλλιτέχνιδος που μάσαγε για βιολογική διατροφή, λευκά είδη νικελένιας υγιεινής. Τα πόδια, ελαφρώς κουρασμένα από τα βραδινά τσόκαρα με τους κοκάλινους πάτους, θόρυβος ανεξέλεγκτος στο αστικό περιβάλλον των υπόγειων υγρών φυλακών, τα γεννητικά όργανα στερεωμένα ασφυκτικά στις πετροπλυμένες τζιν «σωλήνες», αναζητούσαν απεγνωσμένα την ελευθερία μιας υδάτινης δροσιάς στον μπιντέ που αναπαύονταν δαντελένια μισοφόρια απροσδιορίστου κίτρινης ηλικίας, συντροφιά με συσκευασμένο λουλάκι.
Τα νερά άλλαξαν τη ροή τους. Η κλίση τους, πατέντα ευρωπαϊκή, έγειρε από μωσαϊκά με φθαρμένα χαλίκια σε ετοιματζίδικα πλακάκια με κλισέ μονωμένους αρμούς. Οι μπανιέρες κλείστηκαν σε γυάλινα κλουβιά, το πλυντήριο εξορίστηκε σε σινιέ κουζίνες κι απέκτησε παράθυρο οροφής, στα πολυκαταστήματα οι λουλουδάτες κουρτίνες σφράγισαν τα στόματα εργατριών στην συνοικιακή κλωστοϋφαντουργία. Ένας ψηφιδωτός εκσυγχρονισμός, με σχάρες από αγενή μέταλλα, κράτησαν τα απόνερα της νερουλής αυτής μετάλλαξης στις κατακόκκινες σωλήνες χαλκού, φανερά ντροπιασμένες για την παραβίαση της μπερδεμένης Συνθήκης του Άνθρακα και του Χάλυβα.
Τέρμα. Κι η τελευταία γεύση κολόνιας Μυρτώ, εξατμίστηκε κατά κράτος από αυτόματο σπρέι μπαιγκόν, ειδικό για μεγάλες κατσαρίδες που ερωτεύτηκαν σε κάποιον κρυφό αγωγό. Ο συνολικός λογαριασμός έναντι ενός καταραμένου αποθέματος χυμένων νερών. Μετρητές με δείκτες ευφυΐας πολλαπλάσιες ενός 100, συλλαμβάνουν αδιακρίτως κάθε σπάταλη σταγόνα που φυγαδεύτηκε σε έναν ελεύθερο ωκεανό. Ένα σύνταγμα στερεών αποβλήτων, παραταγμένο μπροστά από κάθε αδήλωτη πηγή, τοποθετεί νάρκες φρεατίων και κοστολογεί τη ροή. Φλοτέρ με ερπύστριες υποβρύχιων αποστολών, σφραγίζουν το πόσιμο νερό με ηλεκτρονικό κωδικό πληρωμής. Ένα αρωματικό πράσινου μήλου σε κάθε καζανάκι, είναι η μόνη απόδειξη μιας ζωής πλούσιας σε αφόδευση και φτωχής στην καταπολέμηση της δίψας.
Διαρροή. Εταιρείες σταθερής τηλεφωνίας εξοπλίζονται με συνεργεία άμεσης εμπλοκής. Συνελήφθη προ δεκαλέπτου στον τέταρτο όροφο νεόδμητης πολυκατοικίας με φως ακόμη έργο-ταξικό ένας μελαμψός εργάτης που υπερασπίστηκε δημόσιο αγαθό σε ιδιωτικό πλειστηριασμό. Κάπου πιο μακριά, νεαρός επιστήμονας με πτυχίο καδραρισμένο σε έναν τοίχο εξωτερικά του ΜΕΤΡΟ, με λεπτούς χειρισμούς, ειδικούς, αποσπά ένα αυθόρμητο Ο από την σφιχτή αγκαλιά 2 πονηρών υδρογόνων και ένας κομψός Κύριος Επιμελητής επιδίδει σε παλίρροιες με ψυχή, μουσκεμένες σελίδες της πιο άνυδρης Ιστορίας.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον “Δρόμο”, τo Σάββατο 16.9.2017
