Θα ‘θελα να ‘μουν ο Moby όταν έγραφε το Mistake.
Θα ‘θελα να ‘μουν αυτός στην πρώτη δοκιμή του να το τραγουδήσει, θα ‘θελα να ‘μουν το πρώτο αφτί που το άκουσε. Θα ‘θελα να ‘μουν το πρώτο ανατρίχιασμα που εξαιτίας του στήθηκε, το πρώτο δάκρυ που τράβηξε από ψυχής γεώτρηση, το πρώτο μάτωμα από χείλη που μόνα τους δαγκώθηκαν στο “don’t hurt me again”. Δεν ήμουν όμως…
Θα ‘θελα να ‘μουν ο Ζιντάν την πρώτη φορά που δοκίμασε την υδραυλική του ντρίπλα. Την πρώτη φορά που η σόλα του δεξιού του παπουτσιού έγλειψε και χώρισε απαλά τα χείλη της μπάλας, που αυτή του αριστερού του πήρε τη σκυτάλη και ήπιε το μαγικό ελευθέρωμα των υγρών της. Την πρώτη φορά που αντίπαλος έμεινε με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια σε διαρκές τρίψιμο για να χωνέψει το παραμύθι που μόλις είχε γραφτεί μπρος του. Την πρώτη φορά που η εξέδρα έβγαλε έναν συγχρονισμένο αναστεναγμό στη θέα αυτού του έργου τέχνης. Δεν ήμουν όμως…
Θα ‘θελα να ‘μουν στην παρέα των μοναχών που άφησαν το κριθάρι με τη μαγιά και τη βύνη να ζυμωθούν. Που πήγαιναν πάνω απ’ την ξύλινη κάδη και κοιτούσαν, που περίμεναν ήρεμοι, που κρυφά γελούσαν τρώγοντας φρέσκες ντομάτες, στεγνές ελιές κι αγγούρια με χοντρό αλάτι. Θα ‘θελα να ‘μουν εκεί όταν γέμισαν το πρώτο ποτήρι και τη δοκίμασαν, να ‘μουν αυτός που πρώτος τη δοκίμασε, αυτός που πρώτος άσπρισε το μουστάκι του με την πρώτη γουλιά της. Θα ‘θελα να ‘μουν παρών όταν έφεραν στον σύγχρονο κόσμο τη γευστικότερη ανακάλυψη των αρχαίων Αιγυπτίων. Δεν ήμουν όμως…
Θα ‘θελα να ‘μουν η σύλληψη του μικρού μαύρου φορέματος απ’ την Κοκό Σανέλ. Θα ‘θελα να ‘μουν οι καμπύλες του πρώτου σώματος που το δοκίμασε και η ελευθερία που τους χάρισε για πρώτη φορά μετά από αιώνες. Θα ‘θελα να ‘μουν το μαζικό “θέλω” που δημιούργησε με την απλότητά του και την κατάργηση της ενδυματικής ταξικής διάκρισης. Θα ‘θελα να ‘μουν εκείνες οι ρώγες που ανάσαναν από κάτω του, η μέση που επιτέλους δε σφίχτηκε και το εφηβαίο που αδιαφόρησε για το τακτ και βγήκε βόλτα γυμνό από εσώρουχα. Θα ‘θελα να ‘μουν η αθέατη ραφή του στο πλάι ή μια τυχαία ζάρα του πριν το ασυναίσθητο τράβηγμά του προς τα κάτω. Δεν ήμουν όμως…
Θα ‘θελα να ‘μουν το φως που ξανά και ξανά παγιδεύτηκε στη φωτογραφική μηχανή του Jay Maisel. Θα ‘θελα για οχτώ λεπτά να ταξίδευα διασχίζοντας σχεδόν 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα, μόνο και μόνο για να φτάσω και να μπω στο φακό του. Θα ‘θελα με τα κλικ του να επιβεβαίωνα την αθανασία μου, με το μετέπειτα τύπωμα να αποθεωνόμουν ακόμη και στην ακινησία μου. Θα ‘θελα σε εκθέσεις να αντικατοπτρίζω χαμόγελα και θαυμασμό, σε βιβλία να αναλύουν τη γωνιά που στήθηκα στον φωτογράφο. Δεν ήμουν όμως…
Θα ‘θελα να ‘μουν κόκκινο τόσο έντονο όσο ο στίχος του Μπίρμαν που λέει για τη γη που “έτσι κι αλλιώς θα γίνει κόκκινη”. Θα ‘θελα να ‘μουν η τζένοα ιστιοφόρου που πλέει στην Καραϊβική, το άνοιγμα των φτερών ενός άλμπατρος ή το χώρισμα στα μπροστινά δόντια της Adele Exarchopoulos. Θα ‘θελα να ‘μουν η λέξη αλληλεγγύη σε όλες τις γλώσσες κι η πρώτη νύχτα ενός σπόρου μέσα στη γη. Θα ‘θελα να ‘μουν τα αγαπημένα ποιήματα των όπου γης ερωτευμένων και τα μαξιλάρια που φιλοξένησαν τα ομορφότερα όνειρα. Ένα σωρό θα ‘θελα να ‘μουν κι ένα σωρό θέλω να ‘μαι. Δεν ήμουν και δεν είμαι όμως…
Τίποτα. Τίποτα από όλα αυτά και τίποτα από άλλα τόσα. Κι αν ξεκινώντας ετούτο το κείμενο έψαχνα ένα να βρω και να γράψω που να είμαι, τελειώνοντάς το κρατάω μόνο τα δικά σου λόγια∙ είμαι ο πιο δυνατός οργασμός σου.
*Η φωτογραφία είναι του Jay Maisel, “Maine, Forest mist”.