Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ακούσεις ένα καινούριο album. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ακούσεις την καινούρια μουσική ενός σχήματος με το οποίο έχεις ζήσει όλες τις έντονες στιγμές της ζωής σου. Διαβάζεις τα credits, γεννάς προσδοκίες και ξεκινάς.
Έρωτας, αγάπη, θλίψη, πόνος, απώλεια, αισιοδοξία, κυνισμός. Όλα σε ένα, πάντα σε κάθε δουλειά των James. Είτε σου αρέσει είτε όχι, δεν μπορείς να παραβλέψεις την κυκλοθυμία της κάθε ολοκληρωμένης τους κυκλοφορίας.
Ο Max Dingel (Killers) στην παραγωγή δίνει το στίγμα του από το ξεκίνημα, ενώ ο Brian Eno στα synthesizers έχει βάλει μια διαφορετική πινελιά, πάντα όμως στο μοτίβο των τελευταίων 4-5 ετών, όπου οι James έχουν κάνει μια στροφή στον πιο ηλεκτρονικό ήχο. Γεγονός, που στα αυτιά των μυημένων, κάνει μερικά κομμάτια να ακούγονται σαν remixes αυθεντικών εκτελέσεων.
Η πορεία του Girl at the end of the World στα 44 λεπτά που διαρκεί είναι σταθερή, δεν κάνει κοιλιές, δεν κρύβει όμως και πολλές εκπλήξεις. Η φωνή του Tim Booth διαχέεται σαν ηλιαχτίδα μέσα από φεγγίτη και απλώνεται, προσπαθώντας να φωτίσει κάθε γωνιά μιας σειράς τραγουδιών που δεν στερούνται έμπνευσης, μοιάζουν όμως, ενορχηστρωτικά, να βιώνουν την πρεοφηβική φάση μιας καθαρά ηλεκτρονικής περιόδου στην οποία θέλει να μπει το σχήμα από το Manchester.
Ο ήχος κινείται ανάμεσα σε Tame Impala, Killers, Kasabian και Bloc Party, φρεσκάροντας σε γενικές γραμμές τη μέχρι τώρα προσέγγιση στους δίσκους τους.
Σίγουρα τα δύο πρώτα κομμάτια, που επιλέχθηκαν και για promo του δίσκου, “Nothing but love” και “To my surprise” είναι ανάμεσα σε αυτά που ξεχωρίζουν και μαζί με τα “Dear John”, “Waking” και “Bitch” επιλέγουμε σαν κορυφαίες στιγμές, ενώ η πιο “James” στιγμή είναι το ομώνυμο “Girl at the end of the world”.
Σίγουρα μετά από 13 albums κάθε σχήμα που νιώθει δημιουργικό θα αναζητήσει διέξοδο σε άλλα μονοπάτια, μόνο που κάποια μονοπάτια δεν οδηγούν στην έξοδο από τον λαβύρινθο αλλά σε οδηγούν στο ίδιο σημείο, αναγκάζοντάς σε να ψάξεις νέα διαδρομή. Κι αν το δούμε και λίγο διαφορετικά δεν υπάρχει τίποτα πιο διαχρονικό από το κλασικό ντύσιμο, ας αφήσουμε την μόδα για τους υπόλοιπους…
Tip “James” κυνισμού και εσωστρέφειας: “I wrote this song to tell you I’m leaving, afraid to tell these words to your face…”
7/10