Από τον Αλέξανδρο Νίκα
Φέτος και σε πείσμα των καιρών, η Puzzlemusik κλείνει δέκα χρόνια δισκογραφικής δραστηριότητας και διοργανώνει έναν εορταστικό Νοέμβριο στο ΙΛΙΟΝ Plus, φιλοξενώντας ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τον ρόλο της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας και ραδιοφωνίας στο μουσικό γίγνεσθαι, και ακόμη πιο ενδιαφέρουσες μουσικές βραδιές γεμάτες ετερόκλητα genres και καλλιτέχνες της Puzzlemusik Label. Το breakroom.gr βρέθηκε εκεί την πρώτη εκ των τριών Κυριακή, 13 Νοεμβρίου, για να παρακολουθήσει την συζήτηση και να απολαύσει τρία ελληνικά σχήματα.
Φωτογραφίες: Χρόνης Γιαννόπουλος
Τη βραδιά άνοιξε νωρίς η συζήτηση με θέμα «Η δισκογραφία στα ‘00s και τώρα». Στο panel, μεταξύ άλλων, συμμετείχαν Puzzlemusik, Inner Ear Records, Feelgood Records, καθώς και η ραδιοφωνική παραγωγός Θάλεια Καραμολέγκου του «Στο Κόκκινο 105.5». Από την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που δεν επικεντρώθηκε στην εορτάζουσα δισκογραφική αλλά πραγματεύτηκε το παρόν και το μέλλον της μουσικής στην ελληνική πραγματικότητα που έχει επηρεαστεί όπως όλες οι διαστάσεις της ζωής μας από την καθολική κρίση αφενός και την ευκολία πρόσβασης στην πληροφορία αφετέρου, κρατάμε το πολύ εύστοχο σχόλιο της τελευταίας ότι «από την Puzzlemusik δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις». Και ακριβώς αυτή είναι και η δική μας σκέψη: έχοντας παρακολουθήσει συστηματικά και από κοντά την πορεία της Puzzlemusik τα τελευταία χρόνια, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε σύγχρονους ροκ πειραματισμούς, folk ήχους, ατμοσφαιρικές συνθέσεις και πολύχροιες jazz δημιουργίες.
Και είναι ακριβώς αυτός ο πολύχρωμος και πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας της δισκογραφικής που ο εμπνευστής της, Χρήστος Αλεξόπουλος, ήθελε να φέρει σε κάθε μία εκ των τριών εορταστικών ημερών—κρίνοντας από το ετερόκλητο lineup αλλά και το τελικό αποτέλεσμα αυτής της πρώτης, με απόλυτη επιτυχία. Το μουσικό κομμάτι αυτής της βραδιάς άνοιξε το jazz σχήμα Alex Drakos Trio, στο οποίο οι Γιάννης Παπαδόπουλος (πιάνο) και Ντίνος Μάνος (ακουστικό, ηλεκτρικό μπάσο) των Next Step Quintet πλαισιώνουν τον καταξιωμένο Έλληνα drummer Αλέξανδρο Κτιστάκη.
Η ερμηνεία του σχήματος, όπως και η πρώτη δισκογραφική δουλειά του με τίτλο “Tora”, αποτελεί ωδή στα συναισθήματα αλλά και στον κύκλο αυτών. Οι ψυχικές, συναισθηματικές και πνευματικές καταστάσεις του ανθρώπου διαδέχονταν η μία την άλλη, τόσο διακριτά όσο και μη, όπως ακριβώς συνέβαινε και με την συνεισφορά κάθε ενός εκ των τριών μουσικών στις ατμοσφαιρικές συνθέσεις που κατέφερνε να ξεχωρίζει αλλά και δένει η μία με την άλλη. Η εμφάνισή τους έκλεισε με μία μοναδική διασκευή του Paint it Black των Rolling Stones, την οποία είχαμε ξεχωρίσει και την πρώτη φορά που είχαμε την ευκαιρία να τους ακούσουμε σε ένα γεμάτο Gazarte πριν από περίπου έναν χρόνο.
Σε ένα ολιγόλεπτο show κιθαριστικού σολαρίσματος, την σειρά πήρε ο έμπειρος Έλληνας συνθέτης και μουσικός Μπάμπης Παπαδόπουλος. Για τον πάλαι ποτέ κιθαρίστα του θρυλικού ροκ συγκροτήματος που ακούει στο όνομα Τρύπες δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτοσχεδιαστικό electric solo του πλαισιώθηκε από μερικές χιουμοριστικές αλληλεπιδράσεις με το κοινό και λίγα λόγια για τον Χρήστο Αλεξόπουλο και το δημιούργημά του.
Το κανονικό μουσικό πρόγραμμα της εκδήλωσης έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με τους εκρηκτικούς και πολύ αγαπημένους Jane Doe να παίρνουν τη σκυτάλη. Η παρέα από τη Θεσσαλονίκη, έχοντας κατέβει από τη συμπρωτεύουσα αυθημερόν μόνο για το event και με σκοπό να επιστρέψει αμέσως μετά το τέλος, ανέβηκε στην σκηνή και συστήθηκε στο—κατά βάση ξένο—και ανυποψίαστο κοινό επιχειρώντας μία ομαλή μετάβαση από το έως τότε μουσικό ύφος της βραδιάς στα άγρια και πιο οικεία νερά της. Από το πιο ήπιο, λοιπόν, μέρος της εμφάνισής τους ξεχώρισαν τα τραγούδια τους από το πρόσφατο EP με τίτλο “B612 Revisited”: ο εμπνευσμένος από τον Μπέργκμαν σκοτεινός διάλογος με τον Θάνατο στο Small Talk With the Devil και η ιδιαίτερη μελαγχολία, η ατμόσφαιρα και η εθιστική απόγνωση του Tangerine, όπως οι ίδιοι διασκεύασαν από παλαιότερες κυκλοφορίες τους, καθώς και το απλοϊκό και ολιγόλεπτο Stubborn Balloon, μία γεμάτη συναισθήματα μπαλάντα αφιερωμένη στον Θάνο Ανεστόπουλο. Και, όπως κάθε φορά, ξεχώρισε ο frontman, Moss Doe (Πρόδρομος Γιαγκόπουλος), ο οποίος συν τοις άλλοις είναι και ένας εξαιρετικός showman που, την περασμένη Κυριακή, κατέθεσε την ψυχή του παράλληλα με την ερμηνεία του: η συγκλονιστική εικόνα του—όπως πάντα ξυπόλυτου—τραγουδιστή, γονατισμένου, μακριά από την θέση του, να αισθάνεται όλα αυτά με τα οποία δοκίμαζε τις χορδές του κατά την ερμηνεία του Tangerine, καθήλωσε όλους όσους είχαμε τη χαρά και την τύχη να τον απολαύσουμε.
Σε κάποιο σημείο, οι Jane Doe προειδοποίησαν το πλέον προσηλωμένο κοινό τους ότι περνούν σε πιο δυνατές μελωδίες, αιφνιδιάζοντάς το με τις groovy κιθάρες του The Useful Majorities από το “Revolution Diaries”. «Είμαι ο εχθρός σου, η πρόκληση, κάτι διαφορετικό. Ελπίζω να χυμήξουν πάνω μου σαν ύαινες, σχεδόν το εύχομαι. Από τα κομμάτια μου ας τραφούν οι χρήσιμες πλειοψηφίες.» δήλωναν στο κλιπ τους τότε. Και πάντα εξοπλισμένοι με συναισθηματικές αιχμές αλλά και επίκαιρα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα, συνέχισαν να μας βομβαρδίζουν με πολλές επιτυχίες τους, εκ των οποίων ξεχώρισαν τα This Pain Is Real, Beautiful Lies και Ordinary People, το τελευταίο εκ των οποίων αφιέρωσαν και στον καθόλου συνηθισμένο Χρήστο Αλεξόπουλο αλλά και το καθόλου συνηθισμένο κοινό που είχαν μπροστά τους. Προσωπική αγαπημένη στιγμή υπήρξε ένα ακυκλοφόρητο και άγνωστο σε όλους τραγούδι, με τίτλο Thanos, το οποίο ο Πρόδρομος (όπως μας εξήγησε ο ίδιος εκ των υστέρων) είναι εμπνευσμένο από και αφιερωμένο στο παιδί του. Κάπως έτσι έφτασε στο τέλος η προγραμματισμένη εμφάνιση τους, η οποία ενθουσίασε το κοινό, μετά από απαίτηση του οποίου, οι Jane Doe έμειναν επί σκηνής για να ερμηνεύσουν το All The Poets Are Dead, εκτέλεση που σημαδεύτηκε δυστυχώς από ένα τεχνικό απρόοπτο σχετικό με το μικρόφωνο, κάτι που δε μας πείραξε πολύ.
Οι Jane Doe κλείνουν σε λίγες μέρες τα δικά τους δέκα χρόνια ύπαρξης και εμείς τους ευχόμαστε να τα κάνουν εκατό, να συνεχίσουν να δημιουργούν με τους καταιγιστικούς ρυθμούς στους οποίους μας έχουν συνηθίσει και, επί τέλους, να βρουν το πνευστό που τους λείπει ώστε να απολαμβάνουμε στις live εμφανίσεις τους το διαχρονικά επίκαιρο (και σήμερα, ανήμερα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, πιο πολύ από ποτέ) A Man Named Freedom:
“Now the lights went out as I see,
and that’s something I can really forgive.
In the dark there are no lines,
no borders, no crimes,
and that’s a place that I want to live in.
I‘ve got my youth, my feet and my dreams.
And I don’t care if in this world I don’t fit.
I’ve got invisible wings,
I was made of this thing
that the loveless and fascists can’t see.”
Στον επίλογο της βραδιάς, η Puzzlemusik μας επιφύλασσε μία έκπληξη, ένα secret gig από τον Λευτέρη Μουμτζή, τον οποίον δεν γνώριζα αλλά η εκπληκτική του φωνή στα δύο κομμάτια που ερμήνευσε θα φροντίσουν να μάθω καλύτερα. Ο Λευτέρης είχε κυκλοφορήσει υπό την ομπρέλα της Puzzlemusik τον δίσκο “Girls, Ghosts and Gods” ως J. Kriste, Master of Disguise.