Άννα Μαρία Αρβανιτίδου
Ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης στο Χονγκ Κόνγκ, ο Johson Tsang, γεννημένος το 1960, εντυπωσιάζει με τα έργα του που θέμα τους έχουν την καραντίνα. Οι ρεαλιστικές του παραστάσεις αποδιδόμενες με σουρεαλιστικό τρόπο και ιδιαίτερη τεχνοτροπία ανοίγουν νέους ορίζοντες στον τομέα της γλυπτικής αλλά και στις καλλιτεχνικές ανησυχίες ενός φιλότεχνου κοινού.
Τα έργα του είναι κυρίως προσωπογραφίες με ομαλές καμπύλες προσώπου που μέσα στη σύγχυση προβάλουν μια ιδιαίτερη ηρεμία που θα μπορούσαμε να πούμε πως ανήκουν στον τομέα μιας λεπτής ζωγραφικής. Στο παρελθόν ο Tsang χρησιμοποιούσε ανοξείδωτο χάλυβα αλλά πλέον ο πηλός και η πορσελάνη έγιναν οι αδυναμίες του. Με την τεχνοτροπία του αναδεικνύει τις δεξιότητες και τις δυνατότητες του πηλού ενσωματώνοντας βέβαια κι άλλα υλικά. Στόχος του είναι να μη χαθεί ποτέ η αρχική σύλληψη της ιδέας, το πρωταρχικό όνειρο και όραμα, η αρχική αίσθηση.
Στο παρελθόν ασχολήθηκε με το σχέδιο κι αργότερα το εξέλιξε σε διαστάσεις 3D. Όταν ξεκίνησε να διδάσκει σε παιδιά κατάλαβε πως είχε ανάγκη να προσεγγίσει διαφορετικά τον κόσμο. Αυτήν την νέα προσέγγιση, αυτήν την νέα διάσταση πραγματικότητας την εξέφρασε και στην τέχνη του. Το 1991 ξεκίνησε να ασχολείται με την αγγειοπλαστική με τόσο ζήλο που το 2011 βραβεύεται στον Διεθνή Διαγωνισμό της Biennale στην Κορέα ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα το Υπουργείο Εσωτερικών του Χονγκ Κονγκ διοργανώνει γιορτές κι εκδηλώσεις προς τιμήν του.
Βλέποντας τα έργα του σκέφτηκε κανείς ότι εκφράζουν την αγάπη; Ακόμα κι από το επιφανειακό αίσθημα του φόβου και της ανησυχίας αυτά μιλούν για την αγάπη. Γιατί η ρίζα όλων των συναισθημάτων θετικών ή αρνητικών είναι η αγάπη.
Μελετώντας τους τίτλους των έργων του θα λέγαμε πως πρόκειται για καλέσματα. ‘’Άκου’’, ‘’Εξαφανίσου’’, ‘’Εξελίξου’’, ‘’Καθρεφτίσου’’, ‘’Ονειρέψου’’, ‘’Άνοιξε τον νου σου’’. Στις εκθέσεις του που αφορούν το όνειρο (‘’Lucid Dream’’) και τον ανθρώπινο νου (‘’Οpen Mind’’) τα μυαλά των ανθρώπων τεντώνονται και παίρνουν σχήμα. Μετατρέπονται και δραπετεύουν. Φανερώνονται κάτω από το δέρμα και φυλακίζονται σε κλουβιά. Τα μάτια γίνονται παράθυρα που ανοίγουν και κλείνουν με χέρια που βγαίνουν από τον νου. Γίνονται θεματοφύλακες και εγκλωβίζονται. Όλα βασίζονται στον νου. Όλα απορρέουν από κει κι όλα εκφράζονται με το στόμα και τα μάτια.
Η νέα του σειρά με θέμα την καραντίνα απεικονίζει τον εγκλεισμό των ανθρώπων σε σπίτια που καταρρέουν, τις ανθρώπινες σχέσεις κι αντοχές και πως αυτές εξελίσσονται με τον καιρό μέσα σ’ ένα σπίτι. Σπίτια μικρά που καταπιέζουν αυτόν ή αυτούς που μένουν μέσα και νιώθουν σαν ελέφαντες μέσα σε μικρά δωμάτια.
Τα έργα του πέρα από τη συναισθηματική απεικόνιση παρουσιάζουν και μια κοινωνική διάσταση με την ανθρώπινη τάση για υπερκατανάλωση, την ανάγκη ετεροπροσδιοριμού μέσα από την απόκτηση αγαθών (‘’Soul Shopping’’) αλλά και με τη θλίψη του πολέμου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η έκθεση με τα γλυπτά μωρά που χωρίζονται σε ομοιόμορφα κομμάτια, γελούν δυνατά και συνοφρυώνονται. Πορσελάνινα μωρά μικρόσωμα με τεράστια κεφάλια ή καμπυλωτά μάγουλα σαρκώδη χείλη και κλειστά μάτια. Εκφραστικότητα και χιουμοριστική διάθεση μέσα από τη θλίψη.