Μαρία Σταυροπούλου
Κάποιος με πυροβόλησε και βρέθηκα ξαπλωμένη στο έδαφος γεμάτη πόνο. Άγνωστοι τραβολογούσαν το άψυχο, μάλλον, κορμί μου και το στοίβαξαν πάνω σε άλλα άψυχα, μάλλον, κορμιά. Άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους. Θα με αναζητήσει άραγε κανείς; Θα με θάψουν να αναπαυθώ;
Κάποιος μου έκλεψε τα δώρα ή μήπως δεν μου έφερε κανένας δώρα; Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης; Και αν δεν υπάρχει γιατί δεν μου τα έφεραν οι γονείς μου; Μάλλον δεν θα με αγαπάνε πια. Μα γιατί δεν μου εξηγεί κανένας τι συμβαίνει;
Κάποιος με κλώτσησε στο δρόμο. Θεώρησε ότι του χαλάω τη γιορτινή του ατμόσφαιρα. Κάποιος άλλος άφησε δίπλα μου λίγο ψωμί και μία κουβέρτα κοιτάζοντάς με συμπονετικά. Κρύωνα και πεινούσα και δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν όλα αυτά. Μετά σκέφτηκα ότι κάποτε τα είχα και εγώ μα δεν μπορώ να θυμηθώ πότε.
Κάποιοι έσπασαν την πόρτα του σπιτιού μας και με άρπαξαν. Με πήγαν σε ένα σκοτεινό κελί. Φοβάμαι, θέλω τη μαμά μου. Θέλω να είμαι μαζί της, είναι γιορτές. Είμαι γενναία όμως και θα τα καταφέρω όπως και όλοι αυτοί που άδικα βρίσκονται σε ένα κελί.
Κάποιοι άγνωστοι έσπασαν τον πάγκο μου, χτύπησαν και εμένα. Πουλούσα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Μάλλον δεν τους άρεσαν. Θα μπορούσαν να μου το πουν όμως.
Κάποιοι γκρινιάζουν συνεχώς στα αυτιά μου για την αναθεματισμένη ζωή τους. Γκρινιάζουν σε εμένα που δεν έχω τίποτα και πιάνομαι από μία ακτίνα του ήλιου για να σηκωθώ από το κρεβάτι μου το πρωί και προσμένω το φεγγάρι να με νανουρίσει. Γκρινιάζουν αυτοί που έχουν τα απαραίτητα αλλά υστερούν στα της ψυχής. Καλά είμαι, σκέφτομαι και παίρνω τα μάτια μου από πάνω τους.
Άκουσα να φωνάζουν με μία φωνή 5, 4, 3, 2, 1…Καλή Χρονιά. Τους έβλεπα να ανταλλάσουν φιλιά και αγκαλιές τάχα μου ευτυχισμένοι και μονιασμένοι όπως κάθε φορά τούτη την ημέρα. Και εγώ εκεί στο δρόμο, στο άδειο σπίτι μου, στη φτώχια μου, σε μια σκηνή που μπάζει από παντού, στην αγκαλιά μιας μάνας που έκανε ό, τι μπορούσε για να νιώσω χαρά τούτη τη μέρα.
Κάθομαι μόνη μου και αναρωτιέμαι τι σημαίνει Καλή Χρονιά. Καταλήγω ότι δεν σημαίνει τίποτα. Τίποτα δεν είναι η νέα χρονιά παρά μόνο η αλλαγή μιας ημερομηνίας, ενός αριθμού και εμείς δεν είμαστε αριθμοί. Οι ουσιαστικές αλλαγές είναι αυτές που ξεκινάνε από εμάς, από μέσα μας. Αν δεν αλλάξουμε εμείς δεν θα αλλάξει ούτε η χρονιά ούτε ο κόσμος.
Δεν θα με πτοήσουν, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για το δίκιο, για την αγάπη, για την ειρήνη, για την αλληλεγγύη, για τη ζωή ενάντια στο μίσος και στο φασισμό. Τα κουβαλάω μέσα μου και ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά. Δεν είναι γιορτινές λέξεις. Είναι λέξεις παντός καιρού ασχέτως εορτών. Είναι αυτόνομες όσο και αν προσπαθούν να τις αμαυρώσουν και να τις βάλουν σε κουτάκια.
Η Καλή Χρονιά υφίσταται μοναχά αν καταλάβουμε τι σημαίνει χρόνος και ποια είναι η αξία του. Δεν υπάρχει τελευταία και πρώτη ημέρα στο χρόνο. Ο χρόνος κυλάει αθόρυβα κάνοντας τη δουλειά του και περιμένει από εμάς να δώσουμε μορφή στη ζωή μας. Μην αναβάλλετε πράγματα που θέλετε να κάνετε, λόγια που σας πνίγουν. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, δεν γυρίζει πίσω, δεν φθείρεται. Εμείς είμαστε φθαρτοί και μια σταλιά μπροστά του. Σφίξτε τις γροθιές σας υψώστε τες και πείτε ναι, θα τα καταφέρω γιατί είμαι δυνατός, θέλω και μπορώ. Ας διεκδικήσουμε τη ζωή που μας απομένει. Σε αυτή τη ζωή δεν χωρούν φόβοι, μόνο αξιοπρέπεια.
Καλή Χρονιά στα μυαλά μας άνθρωποι μέχρι να γίνουμε Άνθρωποι. Μα πάνω απ’ όλα εύχομαι Καλή Αρχή μιας ζωής γεμάτη από χειροπιαστά όνειρα, δύναμη, υπομονή και αγώνα.
*Κοινωνική Λειτουργός, συγγραφέας του βιβλίου «ψάχνοντας ανθρώπους»