Άργησαν, αλλά την κράτησαν την υπόσχεσή τους οι Ολλανδοί. Μπορεί να τους πήρε μερικούς μήνες, αλλά τελικά, άνοιξαν τα σύνορά τους για την πρώτη ομάδα προσφύγων από τη Συρία που θα ταξιδέψουν την ερχόμενη εβδομάδα για τη χώρα τους.
Σταγόνα στον ωκεανό των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που αναζητούν άσυλο και προστασία στη δυτική Ευρώπη ο ρυθμός μετεγκατάστασης που προωθούν οι χώρες της Ε.Ε., μα στην περίπτωση της Ολλανδίας αξίζει να σταθεί κανείς για έναν και μόνο λόγο. Για έναν και μόνο πρόσφυγα. Για έναν και μόνο άνθρωπο. Τον Κιουσάι. Αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο από τη Δαμασκό που από το καλοκαίρι του 2013 προσπαθεί καθηλωμένος πάνω στο αναπηρικό του αμαξίδιο να φτάσει στη δική του Γη της Επαγγελίας που βρίσκεται στο Άμστερνταμ.
Στα 28 χρόνια της ζωής του ο Κιουσάι, μετράει περισσότερα από 300 κατάγματα λόγω της «ατελούς οστεογένεσης» από την οποία πάσχει και στο περιπετειώδες ταξίδι του από την πρωτεύουσα της Συρίας ώς το Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στον Ελαιώνα, τα κατάγματα έγιναν ακόμα περισσότερα. Τους μήνες που έμεινε στην Αθήνα ο Κιουσάι κέρδισε μονάχα φίλους. Ανθρώπους που τον αγκάλιασαν και στάθηκαν στο πλευρό του νεαρού πρόσφυγα.
«Τον είδανε γιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί, μεταφραστές του έστειλαν καροτσάκια. Το πρώτο από Κοζάνη, και το δεύτερο από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στην Αθήνα» λέει η ψυχολόγος Κ. Καβαλίδου που από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο πλευρό του, συμπληρώνοντας ότι: «Άνθρωποι καλοί το έκαναν αυτό, αυτοί που δεν τρομάζουν όταν βλέπουν άνθρωπο σε ανάγκη κι ούτε νιώθουν οίκτο αντικρίζοντας κάποιον με αναπηρία, μικρή, μεγάλη, αδιάφορο γι’ αυτούς». Είναι αυτοί οι πιστοί και ανώνυμοι φίλοι που έτρεξαν σε νοσοκομεία και πρεσβείες, σε γιατρούς και υπουργεία ώστε να μειωθεί ο χρόνος αναμονής για τη νόμιμη μετεγκατάσταση του Κιουσάι στην Ολλανδία. Εκεί που υπάρχει κλινική που ειδικεύεται σε περιπτώσεις σαν τη δική του. Εκεί που πιστεύει πως θα αποκτήσει ξανά το μερίδιο της αξιοπρεπούς ζωής που άφησε πριν χρόνια σε ένα γκρεμισμένο σπίτι της Δαμασκού.
Ήταν 28 Οκτωβρίου όταν η βάρκα των προσφύγων πέρασε το Αιγαίο. Είναι τη νύχτα που η θάλασσα γέμισε πτώματα προσφύγων από το πολύνεκρο ναυάγιο στην Εφταλού. Ο Κιουσάι και οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες του ήταν τυχεροί. Το κύμα τους έβγαλε σε μια βραχονησίδα δίπλα στο Αγαθονήσι, από όπου τους περισυνέλεξε το Λιμενικό. «Μια γυναίκα που με είδε εκείνο το βράδυ στο ελληνικό νησί μας πήρε με τον Αχμέντ στο σπίτι της, μας έδωσε φαγητό, στεγνά ρούχα και από 100 ευρώ στον καθένα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Σ’ αυτή χρωστάω το ότι σήμερα βρίσκομαι εδώ» συνεχίζεται η διήγηση, με επόμενους σταθμούς τη Σάμο και τον Πειραιά και πάντα στα χέρια του ακούραστου Αχμέντ. «Στο μεγάλο λιμάνι μάς παρέλαβε μια Βρετανίδα εθελόντρια και μας μετέφερε σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας» συνεχίζει ο Κιουσάι περιγράφοντας την εισαγωγή του στον Ευαγγελισμό, όπου οι γιατροί διαπίστωσαν συνολικά ακόμη τέσσερα κατάγματα στο ταλαιπωρημένο του κορμί και, αφού του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, τον μετέφεραν στον καταυλισμό του Ελαιώνα.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα σε μια έξοδό του στο Μοναστηράκι έπεσε από το καροτσάκι του (σκάλωσαν τα μπροστινά ροδάκια και έφυγε από το κάθισμά του) με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί για ακόμη μια φορά σε νοσοκομείο με δέκα ακόμη κατάγματα σε πόδια, χέρια και πλευρά. Οι πόνοι που τον ταλαιπώρησαν όλα αυτά τα χρόνια της προσφυγιάς δεν τον έκαναν να το βάλει κάτω. Δεν υποχώρησε ούτε μια στιγμή. Δεν έπαψε να παλεύει με τη βοήθεια των φίλων που απέκτησε στην Ελλάδα, αλλά και σε δεκάδες άλλες χώρες του κόσμου που καθημερινά βομβάρδιζαν την πρεσβεία της Ολλανδίας στην Αθήνα με e-mails, ώστε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες μετεγκατάστασής του στο Άμστερνταμ. Είναι χαρακτηριστικό πως 6.939 άνθρωποι από διάφορες χώρες του πλανήτη συμμετείχαν στην ηλεκτρονική εκστρατεία υπέρ του αιτήματος προς την Ολλανδία. Εκεί, όπου ο Κιουσάι επιθυμεί να σπουδάσει ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όπως μας έλεγε ένα βράδυ στον Ελαιώνα. Ο Κιουσάι λόγω της πάθησής του δεν πήγε ποτέ σχολείο. Η εκπαίδευση που πήρε ήταν από έναν δάσκαλο στο σπίτι. Εκεί που μόνος του έμαθε αγγλικά με τη βοήθεια ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Οι προσπάθειες και η επιμονή του ίδιου και των φίλων του έπιασε τελικά τόπο. Στις 15 Φεβρουαρίου, στις 06.40 το πρωί, ο Κιουσάι πετάει από το “Ελευθέριος Βενιζέλος” για Άμστερνταμ μέσω Κωνσταντινούπολης. Όπως εξηγεί η φίλη του, Κατερίνα Καβαλίδου «οι Ολλανδοί έχουν ήδη προσφέρει σπίτι για να μένει, κοντά στο κέντρο υποδοχής προσφύγων και το οποίο σπίτι είναι κοντά στην ειδική κλινική για την πάθησή του». Σε λίγες ημέρες ο Κιουσάι θα εγκαταλείψει το δωμάτιό του στον Ελαιώνα και μαζί με τον πιστό του φίλο Αχμέντ θα κάνει το τελευταίο κομμάτι του μεγάλου αυτού ταξιδιού. Ενός ταξιδιού γεμάτου όνειρα και εφιάλτες. Ενός ταξιδιού γεμάτου τραύματα αλλά, και φιλίες. Ένα μακρύ ταξίδι ανάμεσα στην ανθρώπινη εκμετάλλευση και την αλληλεγγύη.
Σε λίγες ημέρες η οδύσσεια του Κιουσάι τελειώνει. Πίσω του, όμως, ακολουθούν εκατοντάδες ακόμη ψυχές. Στα τουρκικά παράλια, στη Λέσβο και στην Ειδομένη, στους φράχτες και στα συρματοπλέγματα της Ευρώπης. Πίσω από τον Κιουσάι θα ακολουθούν πάντα τα χιλιάδες πνιγμένα παιδιά του Αιγαίου. Σταγόνα στον ωκεανό η «τύχη» του Κιουσάι. Σταγόνα σε ένα πέλαγος πόνου, θανάτου και απανθρωπιάς. Μα όσο μικρή κι αν είναι αυτή η σταγόνα δεν χάνει την αξία της όσο θα κλείνει μέσα της τις ελπίδες και τα όνειρα ενός ανθρώπου. Ας γίνει λοιπόν μία σταγόνα αισιοδοξίας ο Κιουσάι. Μια αισιοδοξία που από κανέναν πια δεν περισσεύει όσο το Αιγαίο χάνει μέρα με την ημέρα το γαλάζιο του… Καλό ταξίδι φίλε μας Κιουσάι.