Δεν πρόκειται απλά για μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης. Πρόκειται για μια “εξαιρετική” πολεμική κανονικότητα, που πραγματώνεται ως διαρκές καθεστώς μαζικής κρατικής τρομοκρατίας. Ένα καθεστώς έννομης τρομοκρατίας, που εκπληρώνεται με μέσα στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά, σφυρηλατώντας μια κατάσταση τρόμου, που αφορά κάθε πτυχή της ανθρώπινης καθημερινότητας.
Οι φτωχοί , οι άνεργοι, οι εξαθλιωμένοι βρίσκονται στο κέντρο της επίθεσης. Μαζί με την επίφαση της καπιταλιστικής δημοκρατίας καταρρέει και η ονείρωξη της ειρηνικής συνύπαρξης των δολοφόνων με τα θύματά τους. Το ανειρήνευτο της συμβίωσης των θυμάτων του πολεμικού καπιταλισμού, με τους εκφραστές και τους σχεδιαστές του δόγματος της ολοκληρωτικής υποταγής στο Σχέδιο των καπιταλιστικών ελίτ, προβάλει πιο καθαρά από ποτέ.
Η απαγκίστρωση από τον μονόδρομο της ήττας και της εξαθλίωσης, δεν πρόκειται να προκύψει αναψηλαφώντας ή ανακατεύοντας την σημαδεμένη τράπουλα της κυρίαρχης πολιτικής. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ο κόσμος της εργασίας να απεγκλωβιστεί από τον αέναο κύκλο της διαρκούς εκμετάλλευσης, αναζητώντας την λύση εντός των επιλογών που παρέχονται το το ηγεμονικό πλαίσιο εξουσίας. Δεν υφίστανται ούτε δεξιές , ούτε αριστερές λύσεις, που να αφορούν στις ανάγκες και στα δικαιώματα των εργαζόμενων και των προλετάριων, από την στιγμή που αυτές εφάπτονται, στους πυλώνες την καθεστηκυίας κυριαρχίας.
Τα κλειδιά της απελευθέρωσης από την καπιταλιστική φυλακή δεν βρίσκονται τις τσέπες των δεσμοφυλάκων, αλλά στο μυαλό και στις καρδιές των φυλακισμένων.
Ο μύθος του αμετάκλητου της καπιταλιστικής επιλογής αποσαθρώνεται εντός των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Το προσδόκιμο της ζωής στην ναυαρχίδα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, την Γερμανία, αυξάνει. Ωστόσο αυτή η αύξηση αφορά μόνο στην τάξη των καπιταλιστών. Αντίθετα οι άνεργοι, οι φτωχοί εργαζόμενοι, ζουν κατά μια δεκαετία λιγότερο προσεγγίζοντας τα όρια συνταξιοδότησης, των 67 ετών. Μια ζωή εξαθλιωμένη , εξαιρετικά φτηνή και αναλώσιμη, που όταν παύει να είναι παραγωγική, σταματά να είναι και χρήσιμη, για τον σύγχρονο πολεμικό καπιταλισμό.
Αυτή είναι η εικόνα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, και είναι μια εικόνα που δεν εξωραΐζεται και δεν αλλάζει. Παρά μόνο διαρρηγνύεται.
Η κατασκευή του υποταγμένου ανθρώπου, αποτελεί το πρωταρχικό έρεισμα του πολεμικού καπιταλισμού. Το βασικό κριτήριο και την κυρίαρχη προϋπόθεση διαιώνισης μιας κατάστασης πολέμου που τα θύματα ανασύρονται συνεχώς, και μονομερώς, από την σκοτεινή πλευρά των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Δεν υπάρχει ατομικός δρόμος επιβίωσης στα πλαίσια ενός συστήματος που διαιρεί και κατακερματίζει, ανθρώπους, ανάγκες , δικαιώματα και όνειρα, για να εδραιώσει την καθολικότητα της κυριαρχίας του.
Η ολοκληρωτική καπιταλιστική εξουσία εδραιώνεται στις χιλιάδες, στις εκατομμύρια μικρές, αποσπασματικές, ατομικές ήττες, που εκφέρονται ως ήττα της καθολικότητας του υποκειμένου της ανατροπής.
Για να αυτομολήσει ο τρόμος και ο φόβος, από το στρατόπεδο των ηττημένων, πρέπει οι ηττημένοι να παραδεχθούμε, ότι η ήττα μας, κυοφορήθηκε στο ψεύδος, ότι δεν υπάρχουν πια στρατόπεδα.
Και ξαφνικά βρεθήκαμε τρόφιμοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της καπιταλιστικής κανονικότητας, χωρίς δίοδο διαφυγής και χωρίς οδικό χάρτη επιβίωσης, με τις συνταγές υποταγής και υπακοής, ανά χείρας.
Πρόκειται για μια διηνεκή κατάσταση πολέμου. Καθόλου εξαιρετική, καθόλου έκτακτη, καθόλου προσωρινή. Αυτό είναι το κυρίαρχο καθεστώς ,και αυτό θα συνεχίζει να είναι, όσο δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο, και όσο δεν δρομολογείται, με όρους καθολικής χειραφέτησης, η ολιστική υπέρβασή του.