Κείμενο: Χάρις Γεωργίου | Φωτογραφίες: Χρήστος Διαμάντης
Up τέλος. Του χρόνου πάλι.
Το Up Festival έφτασε στο τέλος του. Ξενερωμένοι που τελείωσε, αλλά γεμάτοι εικόνες, αναμνήσεις και μουσικές, δίνουμε το δικό μας αγώνα για να προσαρμοστούμε πίσω στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Δίνουμε το δικό μας ανέξοδο αγώνα, που μοιάζει να ωχριά μπρος τον αγώνα που δίνουν άλλοι. Η Μαίρη «λέει πως θα είναι καταζητούμενοι, ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι». Ερωτευμένα παιδιά, που καταδικάζονται ακριβώς για αυτό το «ερωτευμένα». Ο έρωτας, ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό. Ουσιαστικά άναρχο ουσιαστικό, ελεύθερο. Σαν εκείνες τις βραδιές που ζήσαμε στο νησί και για τις οποίες δεν έχουμε μιλήσει ακόμα.
Τελευταία μέρα του main stage του Up Festival και στην σκηνή είδαμε Angelika Dusk, Leon of Athens, Φοίβο Δεληβοριά και Παύλο Παυλίδη.
Το πρόγραμμα ξεκινά με ποπ και ροκ ήχους από την Angelika Dusk και τον Leon of Athens. Φρέσκος ήχος, αγγλόφωνος στίχος – αλλά και ελληνικός – νεανική ενέργεια για ένα δυναμικό opening της βραδιάς. Δύο παιδιά που ξεκίνησαν να κερδίζουν πρώτα τα ξένα stages και στην συνέχεια επέστρεψαν στην Ελλάδα, για να μεταφέρουν τις γνώσεις που απέκτησαν και να κατακτήσουν και την εγχώρια σκηνή.
Η Angelika Dusk, η οποία έχει ήδη κυκλοφορήσει ένα single με τίτλο «Beautiful Love», αλλά και το ποπ άλμπουμ «Marionette», καταφέρνει να μας ταξιδέψει μέσα από τις μουσικές, τους στίχους της και την δυναμική της παρουσία.
O Leon of Athens μετρά ήδη 2 άλμπουμ («Futrue» και «Global»), καθώς και ένα βίντεοκλιπ σε παραγωγή του Γιώργου Λάνθιμου. Επαναστατικό πνεύμα, αποφάσισε να κυκλοφορήσει το δεύτερο του άλμπουμ με δική του παραγωγή. Στη σκηνή του Up, τον ακούσαμε να ερμηνεύει κομμάτια με αγγλόφωνο στίχο, αλλά και ελληνικά, δάνειο από τον Παύλο Παυλίδη, ο οποίος του επέτρεψε να τα διασκευάσει. Φρέσκο πρόσωπο, με ποπ και ροκ στίχο, μας σήκωσε στον αέρα και μας προετοίμασε για τη δυναμική συνέχεια.
Φοίβος Δεληβοριάς. Το φαινόμενο Φοίβος μας έχει απασχολήσει αρκετά. Είναι τραγουδιστής; Είναι ηθοποιός; Είναι showman; Είναι ο Φοίβος. Ο Φοίβος, που πρωτοακούσαμε στην εφηβεία μας και αγαπήσαμε (με) τα τραγούδια του. «Εκείνη», «Ο καθρέφτης»… Κομμάτια που ακούμε και μας ξυπνάνε μνήμες και νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια. Και μεγαλώνοντας γεννήθηκε ο «μπάσταρδος γιος». Κομμάτια γεμάτα εικόνες, τοποθεσίες, ονόματα. Όλη η ιστορία της χώρας σε στίχους με τη θεατρικότητα του Φοίβου και τις μουσικάρες του Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα και του Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα και το μπάσο.
Για το κλείσιμο της βραδιάς Παύλος Παυλίδης. Είτε ήσουν φαν των Ξύλινων Σπαθιών, είτε όχι, αυτό το live, δεν έπρεπε να το χάσεις. Έχουμε δει αρκετές συναυλίες του Παύλου, έχουμε τραγουδήσει και έχουμε ταξιδέψει με τα κομμάτια του. Όμως, αυτό που ζήσαμε στον Όρμο της Αιγιάλης ήταν αιφνιδιαστικά πρωτόγνωρο. Το πλήθος να ουρλιάζει τους στίχους. Στα moshpits να επικρατεί πανικός. Σχιζοφρένειες, μπύρες στο αέρα, καλοκαιρινός αέρας, αλλιώτικος. Όλα γυρίζουν σαν τρελά και η φωτιά στο λιμάνι δεν αργεί να μας ξεσηκώσει κι άλλο. Ο Παύλος δίνει ρέστα. Με ροκ εν ρολ διάθεση, κινείται στη σκηνή, χορεύει. Και φυσικά, και αυτός με τη σειρά του δίνει το δικό του μήνυμα για την Ηριάννα – όπως πολλοί καλλιτέχνες σε αυτό το φεστιβάλ – αλλά και για όλους εκείνους που παλεύουν σε κελιά, για όλους εκείνους που παλεύουν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Ξημερώνει Τρίτη, τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Το φεστιβάλ έχει τελειώσει. Η απόφαση για την Ηριάννα έχει ήδη παρθεί. Τα μηνύματα του κόσμου πολλά. Η θέση του καλλιτεχνικού χώρου, έντονη. Όμως, όπως είχε πει ένας αγαπημένος καλλιτέχνης, σε ένα live για το οποίο ποτέ δεν κατάφερα να γράψω, μακάρι να τραγούδια να είχαν τη δύναμη εκείνη να αλλάξουν τον κόσμο.
Τίποτα δε χάθηκε, ωστόσο, γι’ αυτό και συνεχίζουμε να επιμένουμε, να επιμένουμε σε έναν άλλο κόσμο, όπου μπορούμε να τραγουδάμε, να ερωτευόμαστε, να ζούμε ελεύθεροι. Επιμένουμε σε έναν κόσμο που δε χωράνε ταμπέλες, που οι ιδέες μας δεν θα αποτελούν τροχοπέδη στην ίδια τη ζωή. Επιμένουμε να δίνουμε αγώνες με τη φωτογραφική και την πένα μας, να τασσόμαστε με εκείνο που θεωρούμε δίκαιο. Κι ας χρειάζονται και πέντε χρόνια για να συνειδητοποιήσουν κάποιοι τα λάθη τους, εμείς επιμένουμε, γιατί εκείνο που μετρά είναι πως «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά».
«Επιμένουμε σε έναν κόσμο, Τον έχουμε τόσο ονειρευτεί, τόσο πολύ έχουμε σεργιανήσει μέσα του, που πια, είναι αδύνατο να μην υπάρχει…», παραφράζοντας τα λόγια που είχε γράψει κάποτε ο Χρήστος Λάσκαρης.