Στις 3 Οκτωβρίου 1993 φεύγει από την ζωή η ποιήτρια και ηθοποιός Κατερίνα Γώγου.
Βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα της, με αιτία του θανάτου της «κοκτέιλ» χαπιών και αλκοόλ, σε μια περίοδο που η ίδια πάλευε με τους δαίμονες της και λίγο καιρό μετά τον χαμό του Νικόλα Άσιμου και του Παύλου Σιδηρόπουλου, που όλοι μαζί αποκαλούνταν “Άγιοι των Εξαρχείων”.
Σε νεαρή ηλικία ξεκίνησε την μικρή της καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Ως ηθοποιός είναι γνωστή περισσότερο για δευτερεύοντες ρόλους, όπως στις ταινίες “Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” και “Μια τρελή τρελή οικογένεια”, ερμηνεύοντας ρόλους αστείων και ανέμελων γυναικών. Παρόλα αυτά έλαβε το βραβείο Α΄ Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία “Το βαρύ πεπόνι”.
Ως ποιήτρια, από την άλλη, είναι γνωστή για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό τρόπο γραφής της, καθώς και τις αναρχικές της ιδέες. Οι στίχοι της ήταν γεμάτοι οργή και επαναστατικότητα, το σκοτάδι της, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της και η κλονισμένη ψυχολογία της, όμως, την οδήγησαν στην αυτοκτονία.
Η Κατερίνα Γώγου ανήκε στον αντιεξουσιαστικό χώρο των Εξαρχείων και είχε έντονη δράση. Στάθηκε πολλές φορές στο πλευρό αναρχικών και συμμετείχε σε επιτροπές που μάχονταν για την αποφυλάκισή τους.
Το 2012 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις “Οδός Πανός” το βιβλίο “Πάνω κάτω η Πατησίων” που περιλαμβάνει και μελοποιημένα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου. Εμείς επιλέγουμε την προσέγγιση του Βαγγέλη Μαρκαντώνη στο ποίημα “Ρίζα με λένε τώρα”, που αποτυπώνει εύστοχα το εύθραυστο της προσωπικότητας της Κατερίνας Γώγου.
