Από το Θανάση Ξένο
Μετακόμισα πρόσφατα.
Νέο ξεκίνημα.
Πριν φτάσω να βάλω τα παλιά μου πράγματα στο νέο μου σπίτι έπρεπε να αδειάσω το προηγούμενο. Πώς βάζεις τις στιγμές σου σε κούτες, ποιες “αναμνήσεις” θα βάλεις στο πατάρι;
Ένα από τελευταία αντικείμενα που πήρα κλείνοντας την πόρτα ήταν ένα βιβλίο από εκείνα τα λίγα που έχω διαβάσει πάνω από μια φορά, ένα από τα λίγα που γενικά έχω διαβάσει. Λεπτό αρκετά για να χαθεί ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, το μετέφερα στο χέρι για να μη το χαλάσω περισσότερο από ότι ο χρόνος.
“17/01/2004, μια αφιέρωση και ένα υστερόγραφο…”
Μου είναι σχεδόν χαοτικό να βάλω τις αναμνήσεις μου σε μια τάξη. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ξεκίνησα και πού βρίσκομαι, τι άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια σε εμένα και τι κατάφερα να αλλάξω γύρω μου. Αν τελικά αυτά που ονειρεύτηκα τα έκανα ζωή ή η ζωή με κατάπιε.
Από όλα όμως που συλλογιέμαι αυτά που με φοβίζουν περισσότερο είναι αν έγινα λιγότερο τρυφερός με τις σχέσεις μου, λιγότερο στοργικός με την οικογένειά μου, λιγότερο εκεί για τον διπλανό μου… λιγότερο άνθρωπος.
Σταμάτησα να λέω καλημέρα. Η μικρότερη δυνατή επικοινωνία και την κατήργησα.
Ένα νεύμα καθώς περνάς από μια γιαγιά κρεμασμένη ώρες στο μπαλκόνι του 1ου και με ευχή θα στο ανταποδώσει. Ένα κέρμα στο ακορντεόν, φρένο να περάσει ένας πεζός, όρθιος να κάτσει το πιτσιρίκι δίπλα σου. Λίγη ευγένεια. Μπουχτίσαμε στην άρνηση. Και εγώ να, καλύτερος δεν είμαι τελικά, κριτής των κριτών, αρνητικός. Πανάθεμά με.
Αισιοδοξία, ήταν η κινητήριος δύναμη μου, το βήμα παραπέρα. Την απώλεσα και αυτή.
Αυτή η ατρόμητη πρωινή αίσθηση ότι θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο σήμερα. Η λαχτάρα να ξεκινήσεις τη δουλειά σου και από το μετερίζι σου να βάλεις ένα λιθαράκι στον τόπο τούτο. Η επιθυμία να δεις φίλους και κοντινούς το βράδυ, να πιεις και να μοιραστείς. Να μοιραστείς το ψωμί και το κρασί σου, τις έγνοιες και τις χαρές σου, την αγάπη σου και τη ζωή σου. Να ζήσεις ο ίδιος.
Κουράστηκα να κατηγορώ. Παραδόθηκα και σταμάτησα να εμπιστεύομαι, σταμάτησα να ερωτεύομαι.
“17/1/04, μια αφιέρωση και ένα υστερόγραφο… καιρός να γίνεις άνθρωπος.”
Καιρός να νικήσω τους φόβους μου, να χαμογελάσω, να δώσω, να ζήσω.
Καιρός να γίνω άνθρωπος ξανά.
Θανάσης Ξένος, για το Νόστιμον ήμαρ