Από τον Τέλλο Φίλη
-14,85, θέλετε σακούλα;
Tην τελευταία λέξη δεν την άκουσα καν, ήδη η ταμίας με μάτια δακρυσμένα, με το κεφάλι σαν να ντρεπόταν, μετρούσε να μου δώσει τα ρέστα.
Αφήνω τα πραγματα, ο κόσμος περίμενε πίσω μου, τα ράφια μισοάδεια, και την αγκαλιάζω σιωπηλά.
-Κε Τέλλο, δεν μας έχουν πεί τίποτε, τα μαθαίνουμε απο τις ειδήσεις κι ο μΉνας σήμερα τελειώνει,
είναι στην αγκαλιά μου και ξεσπά.
Ο κόσμος πάει στο διπλανο ταμείο, βιάζεται.
Η ταμίας σπαράζει, την κρατάω σταθερα, της χαϊδεύω τα μαλλιά.
Δεν με νοιάζει ποιος κλείνει σήμερα και πώς τον λένε, με νοιάζει που η Ελένη, η ταμίας στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς μου, δεν ξέρει αν αύριο θα δουλεύει.
Δεν με νοιάζουν τα ονόματα των επιχειρήσεων, το πώς και το γιατί. Με νοιάζουν οι εργαζόμενοι που κι αυτοί έχουν ονόματα, κι οι εργαζόμενοι είναι άνθρωποι, κι έχουν παιδιά, κι εχουν ζωή και υποχρεώσεις κι είναι αυτοί που ξέρω, που είναι δίπλα μου …
Και χωρίς αυτούς φοβάμαι ότι σε λίγο δεν θα ξέρω ποιος θα είμαι κι εγώ..
*Το παρόν αντλήθηκε από τον προσωπικό λογαριασμό του κυρίου Φίλη στο facebook