του Νικήτα Φεσσά
Ο Δανός σκηνοθέτης (και συνιδρυτής του Δόγματος 95) αφηγείται (και εν μέρει φαντάζεται, για προφανείς λόγους) την αληθινή τραγική ιστορία του ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου Κ-141, πιο γνωστού ως Κουρσκ (το 2000 έγινε ο υγρός τάφος για 118 άνδρες στη θάλασσα του Μπάρεντς), ως αστραφτερό ευρω-μπλοκμπάστερ μελόδραμα, με λαμπερό διεθνές καστ.
Η κινηματογράφηση είναι όμορφη, τα σκηνικά προσεγμένα, κάποιες από τις σεκάνς εντυπωσιακά εκτελεσμένες (όπως αυτή όπου ο πρωταγωνιστής –ο Φλαμανδός Matthias Schoenaerts σε έναν ακόμα ρόλο στωικής, εσωστρεφούς, σωματικά επιβλητικής αρρενωπότητας — κρατάει για ώρα την αναπνοή του κάτω απ το νερό για να σώσει συντρόφους του στο πλημμυρισμένο υποβρύχιο) από τεχνικής άποψης, η μουσική του Alexandre Desplat συγκινητική, κινηματογραφικά ενδιαφέρων ο πειραματισμός της αντιδιαισθητικής (counterintuitive) αλλαγής αναλογίας κάδρου μόλις η δράση μεταφέρεται στη θάλασσα (και κάτω απ αυτή).
Ωραίος και ο μίνι φόρος τιμής στον Τσιμίνο στην αρχή της ταινίας, όπου σκηνοθέτης και σεναριογράφος μάς σκιτσάρουν τις σχέσεις συντροφικότητας μεταξύ των ανδρών του πληρώματος. Αξιομνημόνευτο και το νατουραλιστικό παίξιμο της Γαλλίδας Léa Seydoux, ως χήρας-εν-αναμονή.
Όμως οι χαρακτήρες του Kursk είναι δισδιάστατοι, το καυτό πολιτικό περικείμενο υποαναπτυγμένο (εντάξει, το ότι η ιστορία είναι εδώ ειπωμένη από προσωπική/ανθρώπινη σκοπιά αποτελεί σαφή καλλιτεχνική επιλογή, αλλά πού είναι έστω μια μικρή νύξη στον Πούτιν, στις πρώτες μέρες της προεδρίας του οποίου συνέβη η καταστροφή;), με το αποτέλεσμα να σου αφήνει εν τέλει μια απρόσμενη αίσθηση κενότητας, ημι-αδιαφορίας (που δεν συνάδει με μια ιστορία γεμάτη πράξεις απελπισμένου ηρωισμού), και ματαιότητας, αυτή τη φορά όχι της θυσίας των ανδρών απέναντι σε μια άτεγκτη μετα-σοβιετική γραφειοκρατία και στην εξοργιστικά αρτηριοσκληρωτική ηγεσία του Ναυτικού που βάζει πάνω απ’ όλα το πρεστίζ της, αλλά του συγκεκριμένου κινηματογραφικού πρότζεκτ.
Βαθμολογία 3,5/5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία