Learn the meaning of that scarf on your neck (ή όταν η παλαιστινιακή μαντίλα γίνεται “τραπεζομάντηλο”)…-από τον Πάνο Πέτρου

Όλοι στρα­τευ­τή­κα­με από κά­ποια δια­δρο­μή. Όλοι, πα­λεύ­ο­ντας να αλ­λά­ξου­με πολλά σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο ολό­κλη­ρο στο κάτω κάτω, βά­λα­με κά­ποιους αγώ­νες στην καρ­διά μας, πε­ρισ­σό­τε­ρο από άλ­λους. Έτσι και γω, έβαλα από μι­κρός στην καρ­διά μου την Πα­λαι­στί­νη.

Υπερ­βάλ­λο­ντας υπερ­βο­λι­κά (αν επι­τρέ­πε­ται ο πλε­ο­να­σμός) θυ­μά­μαι να λέω σε συ­ντρό­φους προ­ε­κλο­γι­κά «και μνη­μό­νιο να φέρει, μην τολ­μή­σει να συ­νε­χί­σει την συμ­μα­χία με το Ισ­ρα­ήλ».

Αλλά οι ανη­συ­χί­ες μου τότε ήταν άλλες. Εν ανα­μο­νή της «πρώτη φορά Αρι­στε­ράς», πε­ρί­με­να πως θα χρεια­στεί σκλη­ρή ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή πάλη ενά­ντια στο εν­δε­χό­με­νο μιας ρεάλ πο­λι­τίκ που θα έλεγε πως «οι εμπο­ρι­κές και δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις είναι εντά­ξει, δεν προ­χω­ρά­με μόνο τη στρα­τιω­τι­κή συ­νερ­γα­σία». Μιας ρεάλ πο­λι­τίκ που θα πά­σχι­ζε να πεί­σει πως όσοι ζη­τά­με απο­μό­νω­ση του Ισ­ρα­ήλ εί­μα­στε «ακραί­οι» και πως ένας βαθ­μός συ­νερ­γα­σί­ας είναι το «λο­γι­κό». Και ετοι­μα­ζό­μουν για μια τέ­τοια πάλη, θε­ω­ρώ­ντας αυτήν την «ρεάλ πο­λι­τίκ» προ­δο­σία των Πα­λαι­στι­νί­ων και χο­ντρή υπο­χώ­ρη­ση από τις πα­ρα­δό­σεις και τις αξίες της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Η πρώτη θη­τεία της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ απέ­δει­ξε πως οι «ανη­συ­χί­ες» μου ήταν τε­λι­κά «με­γά­λες προσ­δο­κί­ες». Αυτή η κυ­βέρ­νη­ση απο­δεί­χτη­κε απρό­θυ­μη να υλο­ποι­ή­σει ακόμα κι αυτήν την ρεάλ πο­λι­τίκ. Κι επέ­λε­ξε την συ­νέ­χεια κι εμ­βά­θυν­ση της στρα­τη­γι­κής συ­νερ­γα­σί­ας με το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη σε όλα τα επί­πε­δα. Δεν ήταν πια μια σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ μιας «πιο ρι­ζο­σπα­στι­κής» και μιας «πιο ρε­α­λι­στι­κής» προ­σέγ­γι­σης στο πα­λαι­στι­νια­κό. Ήταν μια σύ­γκρου­ση που έθετε το ζή­τη­μα αν είσαι με τους Πα­λαι­στί­νιους ή ενα­ντί­ον τους. Και η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα πήρε θέση ενα­ντί­ον τους.

Καθώς αυτή η πο­λι­τι­κή συ­νε­χί­στη­κε αδια­τά­ρα­κτα αυ­τούς τους μήνες, και καθώς στη δεύ­τε­ρη θη­τεία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ πα­ρα­κο­λου­θού­με όλοι να εγκα­τα­λεί­πο­νται και τα στοι­χειώ­δη προ­σχή­μα­τα σε όλα τα μέ­τω­πα, νό­μι­ζα ότι τα εί­χα­με δει πλέον όλα.

Κι όμως.

Ο κα­τή­φο­ρος δεν έχει πάτο.

Οι κυ­βερ­νώ­ντες αρέ­σκο­νται να ανα­φέ­ρο­νται στο «ασφυ­κτι­κό ευ­ρω­παϊ­κό πλαί­σιο» (αν και ακόμα κι αυτό έχει πάψει πια να χρη­σι­μο­ποιεί­ται ιδιαί­τε­ρα, στην εποχή που ο Μάρ­δας κα­ταγ­γέ­λει τις προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις για «δει­λία» που δεν εφάρ­μο­σαν τα μνη­μό­νια απο­φα­σι­στι­κά).

Κι όμως.

Αν θέλει, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα αμ­φι­σβη­τεί στην πράξη την πο­λι­τι­κή γραμ­μή της ΕΕ. Και το κάνει… από τα δεξιά.

Πριν λίγες μέρες, ο Αλ. Τσί­πρας επι­σκέ­φτη­κε το Ισ­ρα­ήλ. Και χα­ρα­κτή­ρι­σε την Ιε­ρου­σα­λήμ «ιστο­ρι­κή πρω­τεύ­ου­σά» του. Ναι, την Ιε­ρου­σα­λήμ. Που ακόμα κι αυτή η συ­νέ­νο­χη σε τόσα σιω­νι­στι­κά εγκλή­μα­τα «διε­θνής κοι­νό­τη­τα» προ­σέ­χει πως ανα­φέ­ρε­ται σε αυτήν. Την Ιε­ρου­σα­λήμ, που όποιος ηγέ­της θέλει να κρα­τή­σει στοι­χειω­δώς τα προ­σχή­μα­τα, δεν την λέει «ιστο­ρι­κή πρω­τεύ­ου­σα του Ισ­ρα­ήλ». Διό­λου τυ­χαία, τα ισ­ραη­λι­νά ΜΜΕ πα­νη­γύ­ρι­σαν για την «χωρίς προη­γού­με­νο για Ευ­ρω­παίο ηγέτη δή­λω­ση» του Τσί­πρα.

Ελά­χι­στες μέρες μετά, η ΕΕ πήρε μια σχε­τι­κά ανώ­δυ­νη από­φα­ση. Ζή­τη­σε τα προ­ϊ­ό­ντα που πα­ρά­γο­νται στους ισ­ραη­λι­νούς εποι­κι­σμούς στα κα­τε­χό­με­να πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη (με βάση ακόμα κι αυτό το διε­θνές δί­καιο και τα σύ­νο­ρα του 1967), να μην ανα­φέ­ρο­νται ως «ισ­ραη­λι­νά» αλλά ως προ­ερ­χό­με­να «από τους εποι­κι­σμούς στη Δυ­τι­κή Όχθη». Και ο υπ. Εξ. Νίκος Κο­τζιάς, σύμ­φω­να με τα ισ­ραη­λι­νά ΜΜΕ, έσπευ­σε να στεί­λει επι­στο­λή στο Τελ Αβίβ, που να δη­λώ­νει την ελ­λη­νι­κή δια­φω­νία στο μέτρο.

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα πη­γαί­νει πιο πέρα ακόμα κι από την πο­λι­τι­κή «φύλου συκής» που τηρεί η ΕΕ και οι ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις (κυ­ρί­ως οι σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές, αλλά ακόμα και δε­ξιές) για να κρύ­ψει τη συ­νε­νο­χή της στα εγκλή­μα­τα του Ισ­ρα­ήλ εις βάρος των Πα­λαι­στι­νί­ων.

Και σκέ­φτο­μαι τους συ­ντρό­φους μας στις ΗΠΑ, που επι­κα­λού­νται τα φι­λο-ισ­ραη­λι­νά ολι­σθή­μα­τα του «αρι­στε­ρού» υπο­ψή­φιου στις προ­κρι­μα­τι­κές των Δη­μο­κρα­τι­κών Μπέρ­νι Σά­ντερς, ως επαρ­κή λόγο να μην αξί­ζει την υπο­στή­ρι­ξή τους.

Σκέ­φτο­μαι τους Ιρ­λαν­δούς (κάτι πα­ρα­πά­νω ξέ­ρουν και νιώ­θουν για την Πα­λαι­στί­νη) συ­ντρό­φους της Greek Solidarity Committee, που έκα­ναν εξαι­ρε­τι­κή δου­λειά για μήνες, που ακόμα και μετά την υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου επέ­λε­ξαν να είναι «ευ­γε­νι­κοί» απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, να δια­βά­ζουν απόψε την εί­δη­ση και να γρά­φουν στο facebook «Καμιά αλ­λη­λεγ­γύη σε μια κυ­βέρ­νη­ση που εγκα­τα­λεί­πει τους Πα­λαι­στί­νιους».  

Σκέ­φτο­μαι τον Lowkey να τρα­γου­δά­ει το «Long Live Palestine», να απευ­θύ­νει το στίχο «learn the meaning of that scarf on your neck» («μάθε το νόημα της μα­ντί­λας που φοράς στο λαιμό σου») στους δήθεν φί­λους της Πα­λαι­στί­νης που δεν κά­νουν τί­πο­τα για να τη βοη­θή­σουν, και πάει το μυαλό σε κείνη την ει­κό­να του Αλ. Τσί­πρα με την πα­λαι­στι­νια­κή μα­ντί­λα, που δί­καια έγινε πε­ρί­γε­λος στο ίντερ­νετ μετά την επί­σκε­ψή του στο Ισ­ρα­ήλ. Θυ­μά­μαι να πο­στά­ρω το ίδιο τρα­γού­δι, επι­ση­μαί­νο­ντας τον ίδιο στίχο, έχο­ντας την ίδια ει­κό­να στο μυαλό, τη νύχτα της εκλο­γι­κής νίκης στις 25 Γε­νά­ρη. Και ξα­να­σκέ­φτο­μαι πως για άλλα, πολύ «μι­κρό­τε­ρα» ανη­συ­χού­σα τότε: Τέ­τοια κα­τρα­κύ­λα δεν την είχα φα­ντα­στεί.

Στα τέλη Δε­κέμ­βρη θα έρθει ο Μαχ­μούντ Αμπάς στην Αθήνα. Ας αφή­σου­με στην άκρη προς στιγ­μήν τι εκ­φρά­ζει ο Αμπάς (που δί­καια χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται συ­νερ­γά­της της κα­το­χής από τους εξε­γερ­μέ­νους νε­ο­λαί­ους στη Δυ­τι­κή Όχθη). Η επί­σκε­ψη ίσως συ­νο­δευ­τεί με κά­ποιο πυ­ρο­τέ­χνη­μα όπως κά­ποια πρό­θε­ση του ελ­λη­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου να ανα­γνω­ρί­σει πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος στα σύ­νο­ρα του 1967. Και αυτό θα έρθει ως «απά­ντη­ση» στους «κα­κό­βου­λους» επι­κρι­τές της κυ­βέρ­νη­σης, που επι­λέ­γου­με να ασχο­λιό­μα­στε με πράγ­μα­τα όπως οι πυ­κνές κοι­νές ασκή­σεις του ελ­λη­νι­κού στρα­τού με την πο­λε­μι­κή μη­χα­νή που εξο­ντώ­νει Πα­λαι­στί­νιους.

Πα­λαι­στί­νοι και αλ­λη­λέγ­γυοι ακτι­βι­στές έχουν εξη­γή­σει τεκ­μη­ριω­μέ­να πως αυτή η πρα­κτι­κή (που έχει γίνει «μόδα» στα πε­ρισ­σό­τε­ρα ευ­ρω­παϊ­κά κοι­νο­βού­λια) είναι ένα «φύλο συκής» όσο καμιά κυ­βέρ­νη­ση δεν παίρ­νει μέτρα που να υπο­χρε­ώ­νουν το Ισ­ρα­ήλ να συμ­μορ­φω­θεί έστω και με αυτό το μί­νι­μουμ (και με σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα) αί­τη­μα.

Στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση, τα πράγ­μα­τα είναι ακόμα χει­ρό­τε­ρα. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ δεν «αδρα­νεί» απλά: Στη­ρί­ζει έν­θερ­μα το Ισ­ρα­ήλ –στρα­τιω­τι­κά, οι­κο­νο­μι­κά, δι­πλω­μα­τι­κά. Εξε­λίσ­σε­ται στην πιο πιστή σύμ­μα­χό του μετά τις ΗΠΑ (εν­δε­χο­μέ­νως και τον Κα­να­δά ή την Αυ­στρα­λία). Πρω­το­πο­ρεί στην Ευ­ρώ­πη στο πόσο ξε­διά­ντρο­πα παίρ­νει θέση υπέρ του σιω­νι­στι­κού κρά­τους.

Πρό­σφα­τα η «Αυγή» θί­χτη­κε από ένα υπερ­βο­λι­κό σχήμα λόγου του Αλέ­κου Αλα­βά­νου: το να φύγει αυτή η κυ­βέρ­νη­ση «με πίσσα και πού­που­λα». Ενο­χλή­θη­κε η αρ­θρο­γρά­φος που η «πίσσα και πού­που­λα» είναι λέει «μέ­θο­δος Κου Κλουξ Κλαν του Αμε­ρι­κά­νι­κου Νότου». Εντά­ξει. Αρι­στε­ροί εί­μα­στε, ας βρού­με άλλες ανα­φο­ρές. Να συμ­φω­νή­σου­με ότι αυτή η κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να φύγει «με πέ­τρες στο κε­φά­λι από πα­λαι­στι­νια­κή σφε­ντό­να».

Δεν είναι «πο­λι­τι­κά πο­λι­τι­σμέ­νο» και εν­δε­χο­μέ­νως ούτε αυτό να «συ­νά­δει με το αρι­στε­ρό ήθος». Αλλά εί­πα­με. Κά­ποιοι βά­λα­με στην καρ­διά μας την Πα­λαι­στί­νη, και όσο εκεί­νη υπο­φέ­ρει, το μίσος για όσους είναι συ­νέ­νο­χοι κάνει κομ­μα­τά­κι δύ­σκο­λο τον «πο­λι­τι­κό πο­λι­τι­σμό». Οπότε συ­χω­ρά­τε με για το ύφος. Αλλά κά­ποιοι επί­σης μά­θα­με στα πρώτα μας βή­μα­τα στο κί­νη­μα πως «αρι­στε­ρό ήθος» είναι πρώτα από όλα άλλα πράγ­μα­τα: όπως η αλ­λη­λεγ­γύη στον αγώνα των Πα­λαι­στι­νί­ων. Και αυτό το ήθος έχει εκλεί­ψει πια ορι­στι­κά στην Κου­μουν­δού­ρου…

Αηδία.

Αν και η λέξη δεί­χνει πλέον πολύ, μα πάρα πολύ μικρή.

https://​www.​youtube.​com/​watch?​v=GO5Cay6GUkM