Τα μέτρα λιτότητας της ΕΕ δεν είχαν ποτέ σαν στόχο να βοηθήσουν τους απλούς Έλληνες.
Tim Starkey. Leftfootforward.org
Η Ευρώπη έχει δραπετεύσει από το χάος ενός Grexit, αλλά για τον Ελληνικό λαό δεν υπάρχει αίσιο τέλος. Η τελευταία δόση λιτότητας σκοτώνει κάθε ελπίδα ανάκαμψης.
Πάρτε, για παράδειγμα, την αύξηση του ΦΠΑ κατά 30% στα νησιά του Αιγαίου. Αναπόφευκτα, αυτό θα οδηγήσει ξενοδοχεία και εστιατόρια εκτός λειτουργίας, διόγκωση του αριθμού των ανέργων (που έχει ήδη αγγίξει το εντυπωσιακό 51% των νέων).
Η νέα συμφωνία σκοτώνει, επίσης, κάθε πρόσχημα ότι η Ελλάδα είναι μια ελεύθερη, κυρίαρχη χώρα. Η κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει τώρα την έγκριση των υπαλλήλων της Τρόικας για να μπορέσει να περάσει οποιαδήποτε νομοθεσία, και θα δούμε € 50 δισεκατομμύρια του ενεργητικού να αποσπάται σε ένα ταμείο για να ικανοποιήσει τις αρπακτικές απαιτήσεις των πιστωτών της.
Γίνεται επώδυνα σαφές πως τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η ΕΕ κατά τα τελευταία πέντε χρόνια δεν είχαν ποτέ στόχο την βοήθεια προς τους απλούς Έλληνες, αλλά πάντα στόχευαν να διασφαλίσουν πως οι Γάλλοι και Γερμανοί τραπεζίτες θα έπαιρναν τα χρήματά τους πίσω – συνήθως με ληστρικό ενδιαφέρον.
90 τοις εκατό των χρημάτων διάσωσης δεν έχει καν δαπανηθεί στην Ελλάδα, αλλά έχει πάει κατευθείαν στην αποπληρωμή των δανείων. Το ανθρώπινο κόστος είναι τραγικό.
Πάρτε σαν παράδειγμα την υγεία, όπου τα νοσοκομεία έχουν δει τη χρηματοδότησή τους να περικόπτεται κατά 50%. Το κράτος είναι πίσω στις πληρωμές του προσωπικού υγειονομικής περίθαλψης και τα φάρμακα για τους καρκινοπαθείς παρουσιάζουν ελλείψεις. Η φυματίωση, η ελονοσία και ο υποσιτισμός είναι σε άνοδο, τροφοδοτούμενα από το γεγονός ότι το 40% των παιδιών ζουν σήμερα σε συνθήκες φτώχειας.
Επίσης, υπάρχει η καταστροφική διαρροή “μυαλών’. Όπως η φίλη μου, δασκάλα γυμνασίου- αφού είδε περικοπή του μισθού της από € 1.500 το μήνα σε μόλις € 780 το μήνα έφυγε από τη χώρα. Χιλιάδες νέοι με προσόντα έχουν πάρει την ίδια απόφαση. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;
Αυτή δεν είναι μια Ευρωπαϊκή Ένωση για την οποία οι σοσιαλιστές μπορούν να είναι υπερήφανοι. Έχουν ενεργήσει περισσότερο ως τραμπούκοι εκτελεστές τοκογλύφων παρά ως κινητήριος δύναμη της αλληλεγγύης και την κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε αυτή την διαδρομή η Ελληνική δημοκρατία και ανεξαρτησία έχουν υπονομευθεί θανάσιμα
Στην πορεία προς το τελεσίγραφο παραμονής/εξόδου, η ΕΕ θα πάρει θέση στην κεντρική σκηνή της Βρετανικής πολιτικής. Σε αυτή την εκστρατεία δεν πιστεύω πως οι Εργατικοί θα πρέπει να είναι απλά μια μαζορέτα του κατεστημένου.
Ακριβώς όπως οι Συντηρητικοί, θα πρέπει να υποστηρίζουμε μια αναμορφωμένη Ευρώπη. Ωστόσο, το όραμά τους δεν είναι το όραμά μας, και η λίστα με τα ψώνια τους στις μεταρρυθμίσεις είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας. Για παράδειγμα, όταν θέλουν να παραιτηθούν από τις προστασίες των εργαζομένων, το βλέπουμε ως ένα ζωτικό μέρος της αρχιτεκτονικής.
Πέρα από αυτό, χρειαζόμαστε μια Ευρώπη όπου η διάσωση των φτωχών είναι εξίσου σημαντική με τη διάσωση των τραπεζών, όπου το επίκεντρο της οικονομικής πολιτικής είναι η ανάπτυξη και οι δουλειές για τα εκατομμύρια των άνεργων νέων.
Χρειαζόμαστε ένα «New Deal» για την πραγματοποίηση επενδύσεων στις φτωχότερες, αδύναμες οικονομίες της Ευρώπης. Χρειαζόμαστε επίσης μια πιο δημοκρατική Ευρώπη που θα σέβεται την κυριαρχία των εθνών. Μια Ευρώπη που θα είναι πιο διαφανής, για παράδειγμα, σε σχέση με τη διαδικασία κατάρτισης του προϋπολογισμού της ΕΕ.
Μια Ευρώπη που θα κυριαρχείται λιγότερο από γραφειοκράτες, όπου, για παράδειγμα, η νομοθεσία μπορεί να ξεκινάει από τους βουλευτές ή τα εθνικά κοινοβούλια και όχι μόνο από τους μη εκλεγμένους Επιτρόπους.
Καθώς το Ελληνικό δράμα εκτυλισσόταν, οι Εργατικοί στεκόταν βουβοί στο περιθώριο. Ελπίζω ότι τους επόμενους μήνες αυτό θα αλλάξει και το κόμμα θα αδράξει την ευκαιρία να υποστηρίξει ένα σοσιαλιστικό όραμα για την Ευρώπη