Τι κοινό έχουν το Rosario της επαρχίας Santa Fe της Αργεντινής με το High Green, προάστιο του Sheffield στο Yorkshire της Αγγλίας; Τι κοινό έχει η «στρογγυλή θεά» με το rock n roll; Πως απειλούνται οι παιδικοί ήρωες πολλών γενεών από δυο φρέσκες εμβληματικές μορφές του ποδοσφαίρου και της μουσικής;
Ο σημερινός μεσήλικας, γαλουχημένος με συγκεκριμένες αξίες, λάτρεψε ήρωες, έβαλε μια τελεία και θωρακίζοντας τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής του θεώρησε πως όλα σταμάτησαν κάπου στο 1990. Οι Beatles, οι Rolling Stones, ο David Bowie, ο Jim Morrison, ο Maradona, ο Pele, η Liverpool, o Larry Bird, ο Michael Jordan, ο Airton Senna, ο Νίκος Γκάλης και πολλοί ακόμα είναι ήρωες μυθικοί, πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που ξετυλίγεται από το 1960 μέχρι το 1990 και όμοια της δεν θα ξαναγραφτεί.
Σε συνέχεια αυτού, η σημερινή δημοσιογραφία, είτε από την θέση της αρχισυνταξίας, είτε από την θέση του συντάκτη προσπαθεί να διατηρήσει αυτή την μυθοπλασία σαν κεκτημένο κάποιου ιερού αγώνα, κρίνοντας το κάθε τι δογματικά και διχαστικά, επιτιθέμενη σε κάθε «αιρετική» φωνή που προσπαθεί να πάρει θέση, άλλες φορές ενστικτωδώς και άλλες επιχειρηματολογώντας.
Οι εν ζωή και εν ενεργεία είναι κατώτεροι, κοινοί θνητοί, ενώ αν κάποιος αποσυρθεί ή φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο αυτομάτως «ανεβαίνει επίπεδο», σαν τους στρατιωτικούς που αποστρατεύονται παίρνοντας ανώτερη θέση. Παράσημο ο θάνατος.
Κι αναρωτιέσαι, πολλές φορές φωναχτά, σαν ο τρελός του χωριού, μα την ίδια αξία έχει η μουσική όταν την ζεις στην γέννηση της; Υπάρχει πιο μαγικός τρόπος να ζεις την τέχνη από τον βιωματικό; Πόσο υπέροχο είναι να βλέπεις ζωντανά έναν αθλητή να κατακτά τίτλους εν μέσω μεταπτώσεων στην καριέρα του και να μην παρακολουθείς μόνο βίντεο με τις καλύτερες στιγμές του; Σταματάμε να ζούμε μήπως όταν ολοκληρωθεί η ουσιαστική μας ενηλικίωση, στο τέλος της μετεφηβείας μας;
Το 1987 στο μακρινό Rosario της Αργεντινής γεννιέται ο Lionel Messi. Γιος του Jorge, εργαζόμενου σε εργοστάσιο κατασκευών και της Celia Maria, οικιακής βοηθού στο επάγγελμα, έκανε την διαδρομή από την φτώχεια στην δόξα μέσα σε λίγα μόλις χρόνια. Αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο εδώ και 14 συναπτά έτη, συνεπής απέναντι σε όλα και έχοντας κατακτήσει τα πάντα. Το ταλέντο ξεχειλίζει, η πίεση δεν τον λυγίζει και χρόνο με τον χρόνο γράφει την δική του πανέμορφη και πληθωρική ιστορία στο δημοφιλέστερο άθλημα στον πλανήτη.
Το 1986, λίγο έξω από το Sheffield γεννιέται ο Alex Turner, τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός των Arctic Monkeys, της πιο πετυχημένης Βρετανικής ροκ μπάντας της τελευταίας 20ετίας. Από την ηλικία των 19 ετών ο Alex Turner παράγει μουσική με τρομακτική συνέπεια, αγγίζοντας όλα σχεδόν τα φάσματα της ροκ σκηνής, με την ανταπόκριση του κοινού να αγγίζει τα όρια της λατρείας. Αδιάκοπα παραγωγικός, δεν σταματά να παράγει μουσική, να γράφει υπέροχους στίχους και να δημιουργεί μια νέα, πολύ προσωπική αισθητική υψηλού επιπέδου.
Οι ιστορίες των δυο έχουν έναν κοινό παρονομαστή, πως στην λαίλαπα της υπερέκθεσης μέσω των Social Media και της ταχύτατης διάδοσης εικόνας και ήχου, αγνοούν το περιβάλλον, γίνονται συνεχώς καλύτεροι και αποτελούν την μεγαλύτερη απειλή των ηρώων του σημερινού μεσήλικα. Κανείς δεν έχει αμφισβητήσει περισσότερο την αξία του Maradona και του Pele, κανείς άλλος σύγχρονος μουσικός δεν έχει φτάσει σε ηλικία 32 ετών και εν ζωή να πλαισιώνει τους μύθους του παραμυθιού.
Ο λόγος που επιλέχθηκαν οι Messi και Turner είναι πολύ απλός.
Δεν έχω διαβάσει πιο λυσσαλέες κριτικές για σπουδαίο αθλητή ή μουσικό από αυτές που έχω μελετήσει για τον Messi και τον Turner, γεγονός που αποδεικνύει την απειλή που νιώθουν όλοι εκείνοι που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να εξελιχθεί σε μέγεθος, καθώς αρνούνται το καινούργιο ως σπουδαίο και το δέχονται μόνο ως συνέχεια κάποιας δεδομένης συνθήκης, οπότε και υποδεέστερο σε τελική ανάλυση.
Σε ένα φανταστικό ταξίδι στον χρόνο βρίσκομαι σε παρέες συντακτών της δεκαετίας του ’70 που χλευάζουν τον Bowie ή τον Lou Reed, ενώ πίσω στην δεκαετία του ’90 ακόμα θυμάμαι τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς της χώρας μας να γελάνε με τον Noel Gallagher γιατί δεν μπορούσαν να αποδεχτούν πως το 1994 μια ροκ μπάντα μπορούσε να ξεπεράσει σε μέγεθος αυτά που είχαν παγιωθεί μέσα τους.
Εδώ και 20 χρόνια γράφεται ένα νέο παραμύθι, μια νέα ιστορία, όπου οι ήρωες είναι πιο δύσκολο να τα καταφέρουν, μιας και η εικόνα πλέον τσαλακώνεται πολύ εύκολα. Το κοινό, λατρεύοντας το αίμα, περιμένει στην γωνία για να δικάσει κάθε επιτυχημένο εγχείρημα. Κι όσοι σταθούν όρθιοι από αυτή την δίκη είναι οι πρωταγωνιστές στο καινούργιο, δικό μας παραμύθι, στο δικό μας λεύκωμα ηρώων που πρέπει όμως να αφήσουμε ανοιχτό σε κάθε τι σπουδαίο γεννιέται.
Στο εξώφυλλο του λευκώματος ο Leo και ο Alex, οι πρώτες σελίδες θα γεμίσουν γρήγορα με ήρωες που είναι μπροστά μας, ίσως και δίπλα μας, αρκεί να έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά, πολύ απλά γιατί όσο τα παιδιά θα μπορούν να παίζουν με μια μπάλα στον δρόμο και όσο μια παρέα πιτσιρικάδων θα γρατζουνάει κιθάρες σε μια αποθήκη, ο αθλητισμός και η μουσική θα βρίσκουν πάντα τον τρόπο να φτιάχνουν νέους ήρωες για ακόμα πιο συναρπαστικά παραμύθια…