Δεν είναι προς συζήτηση. Δε θα κάνω διάλογο, δε θα ακούσω τα απέναντι επιχειρήματα, δε θα ανακαλέσω τον πολιτισμό που με έφερε εδώ, δε με νοιάζει της ευγένειας το τακτ, δε θα κάτσω σε τραπέζι να ψάξω άλλη λύση. Μη φέρεις επιτροπές, μη στείλεις τους σοφούς σου, μη μου φωνάξεις, μη με παρακαλέσεις, μη με απειλήσεις. Δεν ακούω τίποτα, τίποτα άλλο, καμιά κουβέντα σου, κανένα σχέδιο δε θέλω να δω, κανένα ισοδύναμο. Απλά, εντελώς απλά, κάθε φράχτης πρέπει να πέσει, κάθε σύνορο να ανοίξει. Δεν υπάρχουν συρματοπλέγματα, στρατοί, νάρκες, πόρτες, αλυσίδες, όπλα, τίποτα. Είναι άνθρωποι, υπάρχουν άνθρωποι και είναι η γη, υπάρχει η γη που είναι όλων μας. Ο θάνατος θερίζει, θερίζει στα πατρώα αλλά θερίζει και σε κάθε σταυροδρόμι ετούτου του κόσμου, όλους αυτούς που κυνηγημένοι φεύγουν από κάπου να σωθούν. Λοιπόν, ο φράχτης θα πέσει -και κάθε φράχτης θα πέσει- μ’ ακούς;
Είναι ο συμβολισμός του στις Καστανιές αλλά είναι και το μόνο χερσαίο πέρασμα. Η γέφυρα υπάρχει πιο πριν, είναι μέσα στην Τουρκία και είναι ανοιχτή. Θα μπορούσαν να ανοίξουν και πολύ πιο νότια τα σύνορα, στο κανονικό πέρασμα που γίνεται προς Αλεξανδρούπολη αλλά εκεί είναι το τελωνείο, είναι πάνω απ’ το ποτάμι, είναι φυλασσόμενο και είναι διπλή απόφαση δύο κρατών που δε βλέπω να γίνεται. Ο φράχτης όμως είναι εκεί, τον στήσαμε εμείς, το 75% των χρημάτων (1,5 εκατομμύριο) για τα παρακολουθητικά του μέσα έγινε με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρήματα που δε δόθηκαν για υποδομές και φιλοξενία των προσφύγων αλλά για αποτροπή και συγκράτηση των ροών τους έξω απ’ την Ελλάδα. Ο φράχτης λοιπόν που είναι εκεί, που είναι στο χέρι μας, θα πέσει όσα ΜΑΤ και να μας στείλουν, όσοι φασίστες ντόπιοι κι αν μας προπηλακίσουν, όσο κι αν η “αριστερή” κυβέρνηση υπάρχει μόνο στα εισαγωγικά που την περικλείουν και καθόλου, σε κανένα γράμμα της λέξης αριστερή. Ο φράχτης θα πέσει, μ’ ακούς;
- Φάνηκε από νωρίς ότι η μέρα θα είχε ένταση. Κατά τις 8 το πρωί στην πλατεία Αριστοτέλους που ήταν το μάζεμα, εμφανίζεται αντιπροσωπεία της νεολαίας Συριζα αποτελούμενη από 5-6 νέους και ανάμεσά τους εκπρόσωπο του κόμματος, γνωστό κομματοφρουρό (καθόλου νεολαίο), υπερασπιστή ακόμη και της τελευταίας ανάσας του ηγέτη και της ομάδας του. Λίγοι από όσους έχουμε έντονη δράση στα σόσιαλ μίντια δεν έχουμε βριστεί από αυτόν, κατηγορηθεί για αποστάτες ή αναρχοτρομοκράτες ή δεκανίκια. Είναι παντού, είναι όλη τη μέρα, σε κάθε ποστ που βλέπει μπροστά του κι είναι ο Λάνσελοτ του Τσίπρα. Πώς να αντιδράσεις ήρεμα; Ας έρχονταν τα πιτσιρίκια χωρίς σημαίες και με την ντροπή, που ξέρω ότι έχουν, για όσα μέρα τη μέρα ξεπουλάει η ηγεσία τους. Όχι όμως έτσι, όχι με αυτόν μπροστά. Το αναμενόμενο επικράτησε. Το λεωφορείο που θα τους μετέφερε αποκλείστηκε, εν τέλει αποχώρησε, ο Συριζα δεν έπαιξε πάλι το διπλό σχιζοφρενικό του παιχνίδι. Κι εδώ δε θα είμαι δημοκράτης. Όσοι διαφωνούν ας πάρουν στα μπλοκ τους και τους διαφωνούντες από Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ για τα μνημόνια. Το ίδιο είναι. Ακριβώς το ίδιο.
- Πέντε λεωφορεία ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη. Στο δρόμο θα ενωνόμασταν με άλλα τρία από Αθήνα και δύο από Κομοτηνή. Αρκετός κόσμος αν σκεφτούμε την απόσταση, τις ώρες, τα χρήματα, την ταλαιπωρία. Λίγος αν σκεφτούμε το λόγο που πηγαίναμε. Περίπου πέντε ώρες μετά μας “καλωσόρισε” η αστυνομία. Μια κλούβα και δυο περιπολικά έσμιξαν μαζί μας και γίναμε αυτοκόλλητοι. Πόσο πολύ; Τόσο που στο λάθος του οδηγού μας, όταν δεν έστριψε για Σουφλί αλλά συνέχισε προς το τελωνείο και το ελεγχόμενο πέρασμα για Τουρκία, δεν έστριψαν ούτε αυτοί. Λάθος εμείς; Λάθος κι αυτοί! Αναστροφή εμείς; Αναστροφή κι αυτοί! Το πρώτο λέμινγκ που πάει στο γκρεμό εμείς; Όλα τα υπόλοιπα αυτοί, μαζί μας στο γκρεμό.
- Λίγο πριν την Ορεστιάδα μας κάνουν σήμα να σταματήσουμε. Επιπλέον περιπολικά αλλά και παραταγμένοι αστυνομικοί, πεζοί στην άκρη του δρόμου, θέλουν να μας ενημερώσουν. Ο φράχτης είναι στρατιωτική περιοχή. Το να τον πλησιάσουμε είναι ποινικό αδίκημα. Θα μας επιτρέψουν πορεία μέσα στο χωριό, στις Καστανιές, και θα αποχωρήσουμε ησύχως. Οπ, να και το επίρρημα!
- Φτάνουμε στις Καστανιές. Πρώτη εντύπωση μου κάνει η ερημιά. Άδειοι δρόμοι, άδειες αυλές. Περίεργοι δεν είναι καν οι κάτοικοι; Βλέπουν κάθε μέρα τόσο κόσμο στο χωριό τους; Τόσο τους έχουν φοβίσει; Ή τόσο μας σιχαίνονται;
- Τα μπλοκ στήνονται, η πορεία ξεκινάει. Συνθήματα, η βεβαιότητα μέσα μας ότι δε θα λήξει ήρεμα. Μερικοί ντόπιοι κάνουν την εμφάνισή τους. Ένας κοντά στα εβδομήντα βγαίνει από καφενείο. Είστε τομάρια, μας λέει. Να φύγετε από εδώ και να τους πάρετε στα σπίτια σας. Κάποιοι αντέδρασαν, μικρή ένταση, έληξε γρήγορα. Δεν είχε νόημα.
- Άλλα διακόσια μέτρα και στοπ. Κλούβα στημένη κάθετα στον μικρό δρόμο του χωριού. Μπροστά της διπλή ζώνη από ΜΑΤ. Το πεπρωμένο γνωστό εκ των προτέρων. Τα παιδιά του αντιεξουσιαστικού μπροστά, χτυπάν τις ασπίδες των ΜΑΤ με τα κοντάρια. Στα δέκα δευτερόλεπτα τα έχουν ραντίσει, στα τριάντα έχουν γεμίσει χημικά όλη την πορεία, στο λεπτό έχουν πέσει και οι κρότου λάμψης. Διαφυγή μόνο προς τα πίσω, ο δρόμος στενός. Κοντά μου κορίτσι στα πρόθυρα κρίσης πανικού. “Τι γίνεται; Τώρα τι γίνεται; Αυτό γιατί το κάνουν; Τι κάνουμε”; Εκεί κόβεται η ανάσα. Γεύση γνωστή, είχαμε μερικούς μήνες να τη νιώσουμε. Αριστερή γεύση όμως τώρα. Άλλη ποιότητα. Riopan, μάτια, στόμα, μύτη. Μετά σε όλους. Όλοι σε όλους.
- Τότε εμφανίζονται σκόρπιοι οι κάτοικοι, οι ντόπιοι λέω. Έχουν πάρει θάρρος που μας χτύπησαν τα ΜΑΤ. Βγαίνουν από καφενεία και βρίζουν. Βγαίνουν από σπίτια και μας διώχνουν. “Φύγετε! Δε λέω να πνίγονται αλλά τι δουλειά έχουν εδώ; Έχετε πάει στην πλατεία Βικτορίας να δείτε τι γίνεται; Εγώ έχω πάει, εδώ δε θα γίνει έτσι”! Δεν είμαι φασίστας αλλά είμαι, με άλλα λόγια. Κι αυτό ενώ τα μάτια είναι δακρυσμένα, τα πρόσωπα άσπρα απ’ το riopan, οι ανάσες ακόμη ψάχνουν το ρυθμό τους.
- Μαζευόμαστε στην πλατεία. Ήρεμα πια. Έχει νυχτώσει και το κρύο γίνεται ανυπόφορο. Πηγαδάκια, μερικά συνθήματα. Κάποιος λέει ότι στο καφενείο απέναντι ο παππούς που το έχει δεν είναι σαν τους άλλους. Χαμογελάει και μας καλοδέχεται. Εκεί για τουαλέτα εκεί και για κονιάκ. Πράγματι, πέντε κουβέντες που θες να τις ακούσεις όπου και να ‘σαι: “Μπράβο παιδιά. Να ‘χετε δύναμη πάντα να αγωνίζεστε. Μη σταματάτε”. Χαμόγελο.
- Επιστρέφουμε στα λεωφορεία. Ο οδηγός μας με νεύρα. “Ρε τι είναι αυτοί; Δεν το έχω ξαναζήσει πουθενά. Όπου και να πήγαμε να φάμε μας έλεγαν εσείς δεν τους μεταφέρατε; Φύγετε, δεν έχουμε φαΐ, τελείωσε!”…
- Φύγαμε. Κάναμε κάτι; Μικρή απογοήτευση στο λεωφορείο. “Τόσο λίγο; Τι καταφέραμε; Τι κερδίσαμε; Όρθιος μένει ακόμη ο φράχτης. Ούτε να τον δούμε δεν μπορέσαμε”. Δε συμφωνώ. Κερδίσαμε. Πρώτον, ήμασταν εδώ, ήρθαμε ως εδώ. Από μόνο του δείχνει τον κόσμο που είναι αποφασισμένος να ταξιδέψει για ώρες, να είναι παρών όπου χρειαστεί. Δεύτερον, αποκαλύψαμε, ξεγυμνώσαμε ακόμη μια φορά, περισσότερο ίσως τώρα, τις ψεύτικες κορώνες, την υποκρισία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του. Ποια αριστερά; Αυτή που χτυπάει με δακρυγόνα την πορεία ενάντια στον φράχτη; Αυτή που ψευτοκλαίει στη Βουλή για τους νεκρούς που και η ίδια δημιουργεί στο Αιγαίο; Τρίτον, χάρη στην ΕΡΤ3, χάρη στον Στέλιο Νικητόπουλο και το Αντιδραστήριο το είδαν και θα το δουν σε όλη την Ελλάδα. Κι άλλοι θα ξυπνήσουν κι άλλοι θα θελήσουν κι άλλοι, περισσότεροι, θα έρθουν την επόμενη φορά. Γιατί θα ξανάρθουμε. Γιατί αυτός ο φράχτης, γιατί κάθε φράχτης, θα πέσει. Μ’ ακούς;
Υγ. Ως ευτράπελο, γράφω κι αυτό. Μετά τα δακρυγόνα και πάνω στο τρέξιμο και τις κομμένες ανάσες, γιαγιά στην άκρη του δρόμου μιλάει με διαδηλώτρια:
-Εγώ θέλω να μείνει ο φράχτης.
-Γιατί ρε γιαγιά;
-Γιατί τον ακούω. Τον ακούω συνέχεια στα κανάλια.
———-
*Η φωτογραφία με τη γιαγιά στην άκρη του δρόμου είναι του Μάριου Λώλου.