Κείμενο-φωτογραφία: Katja Lihtenvalner
«Πιστεύω πως έχω κάνει ό,τι μπορούσα. Νιώθω απελπισμένη, αλλά δεν έχω αλλάξει τη γνώμη μου: θέλω να μείνω στην Ελλάδα», μας εξήγησε στη φυλακή του Ελληνικού η 33χρονη Μαροκινή Sanaa Taleb, η οποία το Νοέμβριο του 2015 αντιστάθηκε στη βίαιη αναγκαστική της απέλαση.
Η κράτησή της μετρά πλέον ακριβώς 1 χρόνο και 3 βδομάδες.
Η απεργία πείνας, την οποία οι περισσότερες από τις συγκρατούμενες της Sanaa, μαζί με την ίδια, είχαν ξεκινήσει πριν από μερικές βδομάδες, έληξε. «Μια από τις τοπικές Μ.Κ.Ο. μπήκε στα κελιά μας στη διάρκεια της απεργίας και εξήγησε σε όλες μας πως δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε, καθώς καμιά δεν μπορεί να παραμείνει στη φυλακή περισσότερο από 6 μήνες», μας εξήγησαν οι φυλακισμένες. Όσες είναι κρατούμενες για παραπάνω από μισό χρόνο δεν είχαν άλλη επιλογή από το να παρέμβουν και να αφηγηθούν το δικό τους κομμάτι της ιστορίας. Ευάλωτες κρατούμενες (μερικές από τις οποίες δε μιλάνε ούτε αγγλικά, ούτε ελληνικά), ήταν φοβισμένες και η μαζική απεργία πείνας τερματίστηκε.
Η υποστήριξη, πάντως, για τις κρατούμενες στο Ελληνικό παραμένει έντονη και πανταχού παρούσα. “Freedom! Freedom!” και “Police, open the gate!” ούρλιαζαν κρατούμενες, ενώ συγκέντρωση περισσότερων από 300 άτομα έφτανε στη φυλακή 10 μέρες πριν. Στη διάρκεια της βδομάδας, ομάδα υποστηρικτών και υποστηρικτριών των έγκλειστων γυναικών βρέθηκε 2 φορές έξω από τη φυλακή του Ελληνικού φωνάζοντας συνθήματα συμπαράστασης. «Νιώθουμε τόσο ευτυχισμένες όταν σας ακούμε. Μας δίνει κουράγιο και δύναμη», μας είπε μία από τις κρατούμενες στη διάρκεια της επίσκεψης
Μόλις μια μέρα πριν από μια μεγάλη συγκέντρωση έξω από το Ελληνικό, η Sanaa έλαβε ένα γράμμα από το Αλλοδαπών: η κράτησή της παρατεινόταν για άλλους 6 μήνες. Απογοητεύτηκε και ήταν χλωμή όταν την επισκεφτήκαμε μετά από 6 μέρες απεργίας πείνας.
«Άλλες αφήνονται ελεύθερες σιγά σιγά. Σήμερα απελευθερώθηκαν γυναίκες από τη Σομαλία μετά από 20 μέρες. Άλλες 7 ακολούθησαν. Έφυγαν με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Βγείτε ελεύθερες. Εγώ μένω εδώ, κλειδωμένη, και φοβάμαι ότι θα πρέπει να περάσω άλλο ένα καλοκαίρι σε αυτό το κλουβί», λέει η Sanaa, περιγράφοντας τις συνθήκες που αντιμετωπίζει στα κελιά. «Εκτός από μέλη της συλλογικότητας “Αλληλέγγυες -αλληλέγγυοι Κρατουμένων στα Νότια” και σπάνια κάποια φεμινιστική ομάδα, δεν έχω επισκέπτες. Πολλοί από τους φίλους μου αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με μένα: δεν έχουν χαρτιά», μας εξηγεί. Η τηλεκάρτα που λαβαίνει μια φορά τη βδομάδα είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσει επαφή με τους αγαπημένους της.
Η Sanaa Taleb περιγράφει την καθημερινότητά της στο κελί: «Δεν έχουμε ίντερνετ, δε μας επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε τα κινητά μας. Το φαγητό είναι αηδιαστικό. Μόλις λίγες μέρες πριν δηλητηριαστήκαμε όλες και πάθαμε διάρροια. Εξαρτώμαστε απολύτως από την καλή θέληση των δεσμοφυλάκων. Εκείνοι αποφασίζουν αν τα κελιά μας θα είναι ανοιχτά ή κλειστά». Δε διοργανώνονται δραστηριότητες στα κελιά του Ελληνικού. Η Sanaa τονίζει πως η τηλεόραση και οι σπάνιοι επισκέπτες είναι η μόνη επαφή της με τον έξω κόσμο.
Στις περισσότερες κρατούμενες που αφέθηκαν ελεύθερες στη διάρκεια της τελευταίας μας επίσκεψης δόθηκε άδεια να παραμείνουν στη χώρα για ένα μήνα ή λιγότερο. Μετά από αυτό το διάστημα, αν τις σταματήσει ξανά η αστυνομία, μπορεί να καταλήξουν πίσω στη φυλακή.
“Live free, fear nothing”, ήταν γραμμένο στο t-shirt ενός από τους αστυνομικούς που φρουρούν τις ευάλωτες γυναίκες στο Ελληνικό. Οι κρατούμενες στη φυλακή του Ελληνικού είναι μια εξαιρετικά ευάλωτη ομάδα: πολλές από αυτές υπέστησαν επί χρόνια εκμετάλλευση από ελληνικές οικογένειες και εργάζονταν ως χαμηλά αμειβόμενες οικονόμοι. Κάποιες εξαναγκάζονταν να δουλεύουν ως εργάτριες του σεξ. Ορισμένες στάλθηκαν πίσω στην Ελλάδα από χώρες, όπου είχαν συλληφθεί για παράνομη είσοδο. Δεν έχουν κανέναν στην Ελλάδα και ζουν μόνες τους.
Το προκλητικό t-shirt των φρουρών έξω από την (κυριολεκτικά) «αποθήκη χαμένων ψυχών» μας θέτει το αιώνιο ερώτημα: είναι ο ανθρώπινος νόμος δικαιοσύνη;
Υ.Γ.: Η Sanaa Taleb, σύμβολο αντίστασης στην απέλαση, δικάζεται στις 31 του Μάη για τα αδικήματα της απείθειας και της φθοράς δημόσιας περιουσίας.
Μετάφραση: Γιάννης Κοντός
Πηγή:hitandrun.gr