Από τους Αλέξανδρο Νίκα και Νίκο Παπανικολάου
We want them so hard!
Οι Eagles Of Death Metal ήταν ίσως η μπάντα που συζητήθηκε περισσότερο, από τον Νοέμβριο του 2015 μέχρι και σήμερα, για λόγους που άπαντες θα εύχονταν να μην έχουν υπάρξει ποτέ. Το μοιραίο βράδυ της 13ης Νοεμβρίου και κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους στο Bataclan στο Παρίσι, τρομοκράτες εισέβαλαν στο χώρο σκοτώνοντας 89 ανθρώπους, με τα μέλη της μπάντας να γλιτώνουν από τύχη.
Λίγους μήνες μετά το περιστατικό, οι Eagles Of Death Metal ανακοίνωσαν μία νέα περιοδεία στον απόηχο του τραγικού συμβάντος. Μία περιοδεία που συνοδεύθηκε από θερμά λόγια κατά της τρομοκρατίας, της βίας και του φανατισμού, λόγια που ωστόσο θα ήταν πολύ σπουδαιότερα αν ο Jesse Hughes είχε αποφύγει εκείνα τα ατυχή σχόλια περί ελευθερίας της οπλοκατοχής. Σειρά είχαν οι άπειρες συνεντεύξεις που έδωσαν τα μέλη της μπάντας, οι διασκευές άλλων μουσικών στο I Love You All The Time και φυσικά η προσφώνηση της μπάντας ως «οι επιζώντες του Bataclan» προσπαθώντας να δώσουν έναν δραματικό και συνάμα αισιόδοξο τόνο στην περίσταση.
Ωστόσο, για τους μυημένους, αφού πιθανότατα μόνο αυτοί βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης στο Piraeus Academy, όλα τα παραπάνω ήταν απλά ένα ακόμη κεφάλαιο στην ιστορία μίας μπάντας που ακούνε πολύ πιο πριν από τον Νοέμβριο του 2015 και ξέρουν πολύ περισσότερα κομμάτια από το I Love You All The Time. Σε ένα live που δυστυχώς δεν είχε την ανταπόκριση του κόσμου που θα περιμέναμε, οι Eagles Of Death Metal εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 21:30 ακριβώς, όπως και είχε ανακοινωθεί. Με τον κόσμο να βρίσκεται διάσπαρτος μέσα στο χώρο, ο Jesse ήταν αυτός που έκανε το νόημα ώστε να συσπειρωθούμε μπροστά από τη σκηνή, όπως και έγινε. Και ναι, μπορεί ο χώρος να φαινόταν πάλι άδειος, ωστόσο ο κόσμος έζησε ένα από τα live που θα συζητάμε για καιρό.
Ο Jesse Hughes, ξέχωρα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αποτελεί έναν πολύ προικισμένο και ταλαντούχο frontman, ο οποίος καταφέρνει μέσα σε μερικά λεπτά να δημιουργεί μία σχέση, σχεδόν, ερωτική με το κοινό που έχει μπροστά του—και δη με το θηλυκό κοινό. Σε συνδυασμό με την αστείρευτη ενέργεια του και την εξαιρετική του φωνή, καταφέρνει να πάρει, σχεδόν ολοκληρωτικά, όλα τα φώτα πάνω του και να δικαιολογεί απόλυτα τις μουσικές συνεργασίες του Josh Homme. Με τις πρώτες νότες του I Only Want You και της ενέργειας που είχε η μπάντα πάνω στη σκηνή, πίστευες πως παίζει μπροστά σε 20.000 ανθρώπους. Μπάσο και κιθάρες σε μία σεξουαλική σχέση, κατάφεραν να φέρουν στο χώρο αγνό, άδολο, ακατέργαστο Rock N’ Roll, σε μία εμφάνιση μαεστρικά στημένη πάνω στην περσόνα του Jesse Hughes, με τα χρωματιστά γυαλιά, το μουστάκι, τα ουρλιαχτά του και τις μυθικές του ιστορίες που συμπεριλάμβαναν Ελληνίδες ψυχολόγους, τον Δία και χορευτικά γεμάτα νάζι.
Με τον Darlin’ Dave και τον Matt McJunkins να τον ακολουθούν κατά πόδας με το εξαιρετικό παίξιμο τους σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, οι Eagles Of Death Metal έπαιξαν μία setlist σύντομη αλλά καθόλα δυναμική που περιείχε κομμάτια όπως τα The Reverend, Complexity, Whorehoppin’, Silverlake, Oh Girl και Now I’m A Fool για να περάσουν στο πρώτο από τα highlights της βραδιάς, τη διασκευή τους στο Save A Prayer των Duran Duran, κομμάτι που συμπεριλαμβανόταν στο τελευταίο τους άλμπουμ Zipper Down (και που, όπως είπε ο Jesse, απέκτησε άλλο νόημα μετά την επίθεση στο Bataclan), για να καταλήξουν στο I Love You All The Time, το κομμάτι που ακούστηκε περισσότερο μετά το περιστατικό στο Παρίσι αφού συνδέθηκε με την αμφίδρομη αγάπη μεταξύ συγκροτήματος και κοινού, ένα κομμάτι που φάνηκε να παίζει τον δικό του ξεχωριστό ρόλο στα μέλη της μπάντας και που ο Jesse Hughes ήθελε να το ερμηνεύσει όσο πιο κοντά γινόταν στο κοινό· για το λόγο αυτό, κατέβηκε από τη σκηνή και ήρθε κοντά μας, τιμώντας όλα τα μήκη και πλάτη του Piraeus Academy καθόλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Κι αν η διασκευή του Save A Prayer ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενη, αυτή στο Moonage Daydream του David Bowie κατά το encore της συναυλίας φάνηκε να ενθουσιάζει πολύ περισσότερο τον κόσμο, απόλυτα δίκαια ενώ παράλληλα ήταν και μία προθέρμανση για το κομμάτι που ακολούθησε και φυσικά δεν ήταν άλλο από το I Want You So Hard (Boy’s Bad News), κατά το οποίο κοινό και μπάντα έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, με τον ιδρώτα να ρέει ποτάμι (απόρροια του αναμφίβολα κακού κλιματισμού εντός του χώρου), τα πόδια να μην ακουμπάνε στο πάτωμα και η φωνή οριακά να κλείνει. Για το φινάλε της συναυλίας κράτησαν το Speaking In Tongues, κομμάτι στο οποίο Jesse Hughes και Dave Catching επιδόθηκαν σε μία κόντρα από κιθαριστικά σόλο, με τον τελευταίο να κλείνει τα μάτια του με μία μπαντάνα και να συνεχίζει τα σόλο του στο κομμάτι με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να τον κοροϊδεύουν πισώπλατα όσο εκείνος έπαιζε, χαρίζοντας άφθονο γέλιο στο κοινό. Μάλιστα, για να απαντήσουν στην εντυπωσιακή ποζεριά του Darlin’ Dave, Jorma Vik και Matt McJunkins επιδόθηκαν σε ένα σύντομο, συγκριτικά, αλλά ξεσηκωτικό drum ‘n’ bass παραλήρημα, μετατρέποντας το venue σε μία απολαυστική αρένα μουσικών επιδείξεων.
Αναμφίβολα, το live των Eagles Of Death Metal άξιζε να έχει πολύ περισσότερο κόσμο, και όσοι ήταν εκεί μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Από τη μία στεναχωρηθήκαμε μάλιστα που οι Αθηναίοι δεν τίμησαν μία σπουδαία μπάντα της σύγχρονης rockabilly σκηνής, από την άλλη όμως δεν είμαστε σίγουροι ότι θα ήταν τόσο επική εμπειρία για εμάς εάν το venue ήταν γεμάτο. Σίγουρα μας έλειψε ο απίθανος κύριος Homme, ο οποίος παραδοσιακά απέχει από τις ευρωπαϊκές περιοδείες του γκρουπ—και πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε η πολυάσχολη και πολυσχιδής μουσική αυτή διάνοια; Ενδεχομένως μας ενόχλησε λίγο το γεγονός ότι κόπηκαν κομμάτια από την setlist—υποθέτουμε—λόγω χαμηλής προσέλευσης κόσμου, αλλά στον αντίποδα οι αγαπημένοι μας rednecks από την Καλιφόρνια δεν φάνηκαν να πτοούνται όσον αφορά την ποιότητα του show που μας χάρισαν. Ήταν ένα live που κατά βάση απέφυγε τις φανφάρες εντυπωσιασμού και επικεντρώθηκε στην ουσία της μουσικής, στα δυνατά σόλο και στον ατελείωτο χορό. Και στο σεξ, ίσως πρωτίστως σε αυτό, ως κοινό σημείο αναφοράς ολόκληρης της δισκογραφίας τους. Παράλληλα, οι Eagles Of Death Metal έδειξαν πως, παρά τα όσα φρικιαστικά έζησαν εκείνο το βράδυ στο Παρίσι, έχουν αφήσει πίσω τους όλα όσα συνέβησαν και είναι αποφασισμένοι να μετατρέπουν σε γιορτή ζωής το κάθε τους live. Μα, περισσότερο απ’ όλα και παρά την έλλειψη κλιματισμού, ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχουμε ζήσει.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου / IoannaKitrou Photography