Από το Νίκο Παπανικολάου
Δως μας λίγη ακόμα αγάπη…
Σχεδόν ένα καλοκαίρι μετά την εμφάνιση του στην Πλατεία Νερού, μαζί με τον Παύλο Παυλίδη και τους Villagers Of Ioannina City, o Γιάννης Αγγελάκας επέστρεψε με τη νέα του μπάντα στην Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων για να κλείσει, επίσημα, το φετινό καλοκαίρι. Άλλωστε, είθισται, κάθε καλοκαίρι να κλείνει με μία μεγάλη συναυλία στο χώρο αυτό. Και η εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα αποτέλεσε μία απ’ αυτές αφού ο κόσμος που είχε έσπευσε να τον δει ήταν, αναμενόμενα, πολύς.
Με τον καιρό να είναι ιδανικός, η Τεχνόπολη υπέροχα φωτισμένη γι’ άλλη μια φορά είχε γεμίσει από πολύ νωρίς, τουλάχιστον μία ώρα πριν την εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα στη σκηνή. Ιδανικό σενάριο για τον Ορέστη Ντάντο, ο οποίος άνοιξε τη συναυλία, και ο οποίος βρέθηκε να ερμηνεύει μπροστά σε έναν κατάμεστο χώρο, πιθανότατα στη σημαντικότερη live εμφάνιση του μέχρι σήμερα. Έχοντας στο πλευρό του μία τριμελή μπάντα, ο ίδιος παραδέχθηκε πως το να μοιραστεί τη σκηνή με τον Γιάννη Αγγελάκα αποτέλεσε την εκπλήρωση ενός παιδικού του ονείρου.
Έχοντας στο ενεργητικό του τρία άλμπουμ, κομμάτια των οποίων συμπεριλήφθηκαν σε μία αμιγώς μοιρασμένη setlist, o Ορέστης Ντάντος έδωσε τον καλύτερο του εαυτό στη σκηνή, όπως και η μπάντα του, ακόμη κι αν η απόδοση τους είχε διακυμάνσεις. Πράγμα απόλυτα δικαιολογημένο καθώς μόνο συνηθισμένος δεν είναι στο να παίζει μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό. Στα 45 λεπτά που κράτησε, συνολικά, η εμφάνιση του από αυτή δεν έλειψαν κομμάτια όπως το Ανοιχτά ή το Θα Πάω Όταν Γουστάρω, η διασκευή του στο Στα Μάρμαρα Του Γαλατά αλλά και η αφιέρωση του στον Γιάννη Αγγελάκα με το κομμάτι Αναστενάρηδες, επιβεβαιώνοντας το λόγο που έχει δημιουργηθεί τόσο ντόρος γύρω από το όνομα του στην ελληνική ροκ σκηνή.
Με το αναμενόμενο πια «Γεια σας», ο Γιάννης Αγγελάκας ανέβηκε στη σκηνή της Τεχνόπολης λίγο μετά τις 10 ξεκινώντας με τη Δικαιοσύνη, κομμάτι με το οποίο είχε ανοίξει την εμφάνιση του και στη Πλατεία Νερού, κομμάτι ιδανικό για να ζεστάνει τον κόσμο για το Γλέντι που θα ακολουθούσε. Με μία διαφορετική εκδοχή του Καλά Που Έγινα Σπουδαίος Και Τρανός, κομμάτι βαθιά επίκαιρο (και δεν κατάντησα πρόσφυγα ναυαγός να παίζω στα χαμένα κάθε μέρα τη ζωή μου), ο κόσμος είχε ξεσηκωθεί πια για τα καλά ενώ στιχουργικά έδεσε απόλυτα με το Αιρετικό που ακολούθησε, κάνοντας την απαραίτητη αντίθεση στο δράμα των προσφύγων με το αν τελικά υπάρχει Θεός και αν ναι, ποιος είναι αυτός;
Οι Τηλεντρόγκες ακολούθησαν αμέσως μετά για να δώσουν τη θέση τους στο Είμαι Τυχερός και διαδοχικά στην Ευγνωμοσύνη και στο Ποτάμι για να έρθει η λατρεμένη Άγρια Των Άστρων Μουσική που μπορεί ο Γιάννης Αγγελάκας να ξέχασε κάνα – δυο στίχους αλλά ακριβώς εκεί είναι η μαγεία των live του. Ταυτίζει και ταυτίζεται, γίνεται ένας από μας και εμείς σαν αυτόν. Οι Πόθοι και η διασκευή στο Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά και η Μαύρη Νύχτα που την αφιέρωσε στη «βλακεία του εθνικισμού» έδωσαν τη θέση τους στο Από ‘Δω Και Πάνω και στο λατρεμένο Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα. Η Γελαστή Ανηφόρα συνόδευσε ένα νέο κομμάτι, με τίτλο Νεάντερταλ, ενώ πριν το encore ο Γιάννης Αγγελάκας είπε διαδοχικά το Σαράβαλο, Το Τρένο, το Σιγά Μην Κλάψω υπό τις αναμενόμενες πλέον ιαχές του κόσμου και το Ακούω Την Αγάπη.
Για το κλείσιμο μας φύλαγε πέντε κομμάτια, το Όλα Τ’ Αστέρια Τ’ Ουρανού, την Ταξιδιάρα Ψυχή που ακόμη δεν έχει θυμηθεί πού ακριβώς θέλει να πάει και μαζί της προσπαθούμε να θυμηθούμε κι εμείς για τους εαυτούς μας, το πεισματικό Θ’ Ανατέλλω, το Δως Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη για να κλείσει την εμφάνιση του με τη Γιορτή, αφού ακριβώς αυτό ήταν η προχθεσινή του συναυλία μία μεγάλη γιορτή, ντυμένη με μελωδίες και γέλια, με χορό και καπνογόνα, με χρώματα και αγκαλιές. Σίγουρα έλειψαν από τη setlist κάποια κομμάτια όπως το Είναι Ωραία Στον Παράδεισο (Αν και δε θα το πει, θα το βάζω πεισματικά στις ελλείψεις) αλλά και το Όπως Ξυπνούν Οι Εραστές, το οποίο για άλλη μια φορά δεν έκανε το χατίρι να μας το πει. Ωστόσο, νομίζω πως όσοι βρέθηκαν στην Τεχνόπολη το βράδυ της Δευτέρας, θα του χαρίσουν τις όποιες ελλείψεις ή τα όποια μικρολάθη γιατί ο Γιάννης Αγγελάκας απέδειξε πως το Ελληνικό Ροκ ξεκίνησε απ’ αυτόν και θα ξαναγεννηθεί απ’ αυτόν. Κι αυτό είναι κάτι βαθιά ανακουφιστικό.
