Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Η αλήθεια είναι πως δεν έχει φτιαχτεί ακόμη μια εφαρμογή για το πως να αγαπάει κανείς. Ένα application αγάπης, αν με εννοείς. Μια εφαρμογή για το πως αγαπάς τον Άλλο ή έστω τον Εαυτό σου ή ακόμη-ακόμη και τον τόπο σου, αν θες. Θα ήταν υπέροχο να υπήρχε μια τέτοια εφαρμογή. Θα μπορούσε να έχει ένα όνομα κάπως σαν lovapp από το Love και Application ή lovation που θα μπορούσε να παραπέμπει και στο love nation, με τρόπο όμως που να μην ενοχλείται και η παγκοσμιοποιητική «αριστερά».
Φαντάζομαι πως θα ήταν καταπληκτικό αν μπορούσε μια τέτοια εφαρμογή να «τρέχει» και σε tablet ή και σε έξυπνα smartphone ή σε ηλίθιους ανθρώπους. Μια εφαρμογή για να αγαπάς. Θα γίνονταν εμπορικός χαμός. Άσε βέβαια αν συνδεόταν με κάποιο τρόπο και με το facebook! Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τις τεράστιες δυνατότητες μιας τέτοιας εφαρμογής. Θα μας έλυνε τα χέρια, κυριολεκτικά.
Ναι, αυτό θα ήταν το βασικό πλεονέκτημα ενός τέτοιου application. Θα μας έλυνε τα χέρια. Τα χέρια μας που είναι τώρα δεμένα στα πληκτρολόγια. Κολλήσαμε κάπως σε εκείνη την προσταγή: «τα χέρια στα πληκτρολόγια! Να βλέπω τα χέρια στα πληκτρολόγια!» διέταξε κάποιος και όλοι φοβισμένοι υπάκουσαν. Τα χέρια στα πληκτρολόγια! Τα μάτια στις οθόνες!
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιος έδωσε την εντολή. Και κυρίως πώς αγαπούσαν οι άνθρωποι όταν είχαν τα χέρια τους ελεύθερα. Αδύνατον να θυμηθώ. Πώς αγαπάει κανείς αν έχει λυμένα τα χέρια του και το μάτι του έξω από το φως της οθόνης; Ξεχάστηκα. Είναι στιγμές που τα χέρια μου είναι του κινητού. Τα χέρια μου, τα δικά μου χέρια, δεν είναι δικά μου. Είναι του υπολογιστή. Λέω «τα χέρια μου», αλλά δεν είναι δικά μου. Όπως αν έλεγα «τα γυαλιά μου του ηλίου», αλλά να μην ήταν δικά μου, να ήταν του ήλιου, δηλαδή. Τα χέρια μου είναι ένα εξάρτημα του υπολογιστή, όπως τα μάτια μου είναι μια προέκταση της οθόνης. Μπορώ να παρατηρώ «τα πάντα» τόσο κοντά στην κλειδαρότρυπα της οθόνης, που θα το ’λεγε κανείς πορνογραφία. Μπορώ να κάνω «τα πάντα» με τα δάχτυλα καρφιτσωμένα στο πλαίσιο του υπολογιστή, που θα το ‘λεγε κανείς αυνανισμό.
Είναι πια στιγμές που νομίζω ότι τα χέρια μου, η αγκαλιά μου, έχει το σχήμα μιας οθόνης. Είναι μια αγκαλιά παραλληλόγραμμη, με τις κοφτερές γωνίες της, δίχως ούτε μια καμπύλη. Κάπως έτσι μου φαίνεται πως τετραγωνίστηκε και η αγάπη μας. Η αγάπη μας έχει σχήμα παραλληλόγραμμο. Η αγάπη μας έχει χρώμα από windows και μια αίσθηση touch screen. Η αγάπη μας είναι ένα δάχτυλο φυλακισμένο στο πλαίσιο μιας οθόνης, επειδή φοβήθηκε να βγει εκεί έξω και να κάνει μια χειρονομία άσεμνη.
Ε ναι λοιπόν! Με λυμένα τα χέρια μας θα αγκαλιαζόμασταν ή θα φτιάχναμε κάτι ή θα μουτζώναμε στο κάτω-κάτω. Με λυμένα τα χέρια, θα κάναμε σίγουρα ένα σωρό πράγματα. Θα μπορούσαμε ακόμη να σχεδιάσουμε ένα κάποιο μέλλον. Θα μπορούσαμε ίσως και να παλέψουμε, ιδιαίτερα μάλιστα αν σηκώναμε κεφάλι απ’ την οθόνη, αλλά και γενικά αν σηκώναμε κεφάλι.
Κάποτε, η αγάπη μας δεν είχε σχήμα, δεν χωρούσε πουθενά ή μερικές φορές, το πολύ-πολύ να έπαιρνε το σχήμα, τη μορφή, ενός απέναντι Άλλου. Μάλλον, ο άλλος χωρούσε μέσα της. Και δεν είναι καθόλου μια νοσταλγία αυτό. Είναι μια παραλληλόγραμμη, σχεδόν τετράγωνη, διαπίστωση. Μια οξεία γωνία που σε κόβει. Κάποτε, η αγάπη μας είχε τη μορφή ενός απογεύματος ή μιας νύχτας. Είχε το κυκλικό σχήμα ενός πρωϊνού και τη μυρωδιά του καμένου σίδερου. Μετά, έγινε παραλληλόγραμμη, γεμάτη με φίλτρα Instagram, ψίθυρους στο twitter και likes στο facebook. Η αγάπη τότε, μύρισε καμμένο μυαλό και γεύση λιωμένου πλαστικού. Σαν την Ελλάδα, ένα πράγμα.
Κάποτε, η αγάπη ήταν όλα αυτά που ήταν έξω από τα σχήματα. Ήταν η στολή αυτών που δεν αγαπούσαν τις στολές. Ίσως, ακόμη και σήμερα, η αγάπη να είναι όλα αυτά που υποχρεώνεται να εγκαταλείψει κανείς για να μπει σε σχήματα. Η αγάπη είναι εκεί έξω. Έξω απ’ τα παραλληλόγραμμα και μέσα στους κύκλους. Τα χέρια μας ήταν ακόμη ελεύθερα να αγκαλιάζουν και τα μάτια γεμάτα καμπύλες.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχει φτιαχτεί ακόμη μια εφαρμογή για το πως αγαπάς. Αντίθετα, εκεί έξω «τρέχουν» μια σειρά εφαρμογές, ακριβώς για να μην αγαπάς. Μπορείς να «κατεβάσεις» αρκετές δωρεάν, εκτός κι αν είσαι απαιτητικός χρήστης, αν και στο τέλος, όλες πληρώνονται πολύ ακριβά. Αρκεί με κάποιο τρόπο να είναι απασχολημένα τα χέρια σου και τα μάτια σου. Για να μην κοιτάς και να μην πράττεις. Κι αν ήταν να μιλούσαμε κάποια στιγμή για επανάσταση, θα ήταν σαν να λέμε «Λευτεριά στα χέρια μας!» ή «Θάνατος στις οθόνες!».