Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η κινητή ενσάρκωση του συλλογικού νεοελληνικού άγχους ευνουχισμού, η Ζωή είναι ο φαλλός.
Στη λακανική θεωρία ο φαλλός δεν ταυτίζεται με το ανδρικό μόριο, αλλά συμβολίζει κάθε είδους αυθεντία.
Το να πει κανείς ότι η Κωνσταντοπούλου είναι ‘αντράκι’ ή ‘έχει αρχ***α’ είναι ουσιοκρατία (αφού έτσι θεωρεί ότι ένα ζευγάρι αδένων στο ανδρικό σώμα έχει κάποιου είδους ενδογενές χαρακτηριστικό- λ.χ. τσαμπουκά, αυτοπεποίθηση, κλπ), κ φανερώνει τον σεξισμό της ίδιας της γλώσσας, από τον οποίο δεν μπορούμε (εύκολα) να ξεφύγουμε.
Η Κωνσταντοπούλου όμως έχει όντως κάτι περισσότερο, ένα περίσσευμα, ένα ‘εξόγκωμα’, ένα surplus, κάτι επιπλέον, κ αυτό είναι που ενοχλεί την πατριαρχία, γι αυτό ισχυρίζομαι ότι η Κωνσταντοπούλου είναι ο φαλλός.
Τέλος, το ότι της επιτίθενται για τον υποτιθέμενο ανδρογυνισμό της είναι μια ακόμη ένδειξη ότι διαταράσσει τα διακριτά όρια φύλου (gender boundaries), κ την ιδεολογία που αυτά εξυπηρετούν.