Από την Leia Organa Solo
Τους τελευταίους μήνες που η πολιτική στη χώρα μας έχει κι επισήμως αυτοκτονήσει, άρχισα να παρακολουθώ σχεδόν οποιαδήποτε ξένη σειρά έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα.
Οι περισσότερες δεν μου έκαναν καμία εντύπωση, αλλά υπάρχει μία συγκεκριμένη που ενώ την έχω τελειώσει εδώ και περίπου μια βδομάδα, με ενοχλεί ακόμα. Κυρίως επειδή ήταν ντοκιμαντέρ. Η ιστορία, οι χαρακτήρες και γενικότερα ό,τι έδειχνε η οθόνη ήταν αληθινό.
Όλα ξεκίνησαν όταν οι δημιουργοί πήγαν να απαθανατίσουν την απελευθέρωση του Steven Avery το 2003. Για να τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Η οικογένεια Avery ζει στην επαρχία Manitowoc του Wisconsin. Από όσα φαίνονται στο ντοκιμαντέρ ζουν σε διαφορετικά οικήματα σε μια μεγάλη έκταση στην οποία διατηρούν και μια μάντρα αυτοκινήτων. Ο Steven δεν ήταν από τα πιο ήσυχα παιδιά της περιοχής ώσπου το 1985 και σε ηλικία 23 ετών κατηγορήθηκε για έναν βιασμό και μπήκε στη φυλακή.
Αποφυλακίστηκε μετά από 18 ολόκληρα χρόνια, που η τεχνολογία επέτρεψε την εξέταση του DNA η οποία τον αθώωσε από την άδικη κατηγορία.
Ας συνοψίσουμε. Ο άνθρωπος έμεινε 18 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή επειδή η Αστυνομία της περιοχής τον αντιπαθούσε. Ο Steven αποφάσισε να μηνύσει όσους ήταν υπεύθυνοι. Και το έκανε. Τους μήνυσε ζητώντας 36 εκατομμύρια δολάρια.
Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου άνθρωπο ο οποίος πλέον έχει περάσει την περισσότερη ζωή του μέσα σε κάποιο κελί.
Όλα πήγαιναν καλά με τη μήνυση και από ό,τι φαίνεται η πολιτεία του Wisconsin δεν θα μπορούσε να προσπεράσει εύκολα αυτό το θέμα.
Μέχρι που κάπως μαγικά ο Steven (και ενώ ακόμα εκδικάζεται η μήνυση που άσκησε) βρίσκεται κατηγορούμενος για φόνο.
Παρακολουθώντας τη σειρά ακόμα και κάποιος με την ευφυΐα ενός άδειου κουτιού πίτσας μέσα στο οποίο έχει χέσει γάτα, θα καταλάβαινε ότι όσα ειπώθηκαν στη δίκη από τους κατήγορους, ο τρόπος και ο συγχρονισμός που βρέθηκαν τα στοιχεία, η εξόφθαλμη απουσία πραγμάτων που θα ‘πρεπε να βρίσκονται εκεί, ήταν απλά μπαρούφες.
Διάολε οι μπάτσοι ανέκριναν ανήλικο με IQ κάτω του μέσου όρου, χωρίς παρουσία κηδεμόνα, γονέα ή δικηγόρου. Το βίντεο της ανάκρισης από την οποία αποσπάστηκε και ομολογία είναι η ντροπή της ανθρωπότητας. Το δικαστήριο την έκανε δεκτή.
Οι δημιουργοί της σειράς φιλμογραφούσαν για 10 χρόνια όσα έχει περάσει μέχρι τώρα η οικογένεια Avery. Ο Steven καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για το φόνο της Teresa Halbach. Ακόμα παλεύει να αποδείξει την αθωότητά του.
Είναι εξοργιστικό. Δεν μιλάμε για μια ταινία εδώ. Δεν μιλάμε για την φαντασία ενός καλού σεναριογράφου ή για κάτι που έγινε πριν από έναν αιώνα. Είναι εδώ. Γίνεται αυτή τη στιγμή που σας γράφω. Ένας αθώος έμεινε για 18 χρόνια σε ένα κελί γιατί το δικαστικό σύστημα στη χώρα του είναι ανύπαρκτο.
Ξανακατηγορήθηκε από τους ίδιους αστυνομικούς για φόνο επειδή η αστυνομία στη χώρα του είναι από ένα από τα χειρότερα σώματα ασφαλείας παγκοσμίως. Αυτή τη στιγμή ένας άνθρωπος έχει περάσει περισσότερα χρόνια στη φυλακή από ότι ελεύθερος πάνω σε αυτό τον πλανήτη.
Ο ανιψιός του από τον οποίο πάρθηκε η κατάθεση-ομολογία της ντροπής καταδικάστηκε επίσης σε ισόβια κάθειρξη για συνεργία στο φόνο της Halbach. Ήταν ένα 17χρονο παιδί που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα πόδια από τις γιάρδες και «ήθελε απλά να πάει σπίτι του».
Όλα αυτά συμβαίνουν τώρα. Έχουμε 2016 και οι άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους ποικιλοτρόπως επειδή η δικαιοσύνη δε λειτουργεί πουθενά.
Η σειρά λέγεται Making a Murderer και είναι από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Να το κάνετε κι εσείς.
Υ.Γ. Δεν θα έγραφα τίποτα αλλά η ώρα είναι 5 το πρωί και μόλις πριν από 5 λεπτά διάβασα ότι κάπου στην Αμερική ένας 20χρονος φοιτητής βίασε μια αναίσθητη κοπέλα και ο δικαστής αποφάσισε να του επιβάλει μόνο 6 μήνες φυλάκιση γιατί «περισσότερος χρόνος θα είχε άσχημη επιρροή επάνω του». Η διαδικασία αποτυχίας του ανθρώπινου είδους ολοκληρώνεται κανονικά.