του Άρη Κεραμάρη
Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένας τύπος από άλλον κόσμο. Σε μια εποχή που ακόμα δεν έχει βρεθεί μια θεωρία που να εξηγεί τα πάντα και η Αριστερά δεν ξέρει που να κοιτάξει, έχει κι αυτός την θέση του.
Προσωπικά, η πολλή θεωρία με κούραζε από παιδί. Τώρα όπου ακούω Πασοκίστικα και δεν καταλαβαίνω τι λένε, σηκώνομαι και φεύγω.
Οφείλω όμως να παραδεχτώ δύο πράγματα στον Γιάνη. Πως σε όποια συνέντευξη και να τον έχω δει, ως δια μαγείας κανένας δεν αναφέρεται στα 100δις που υποτίθεται πως χρέωσε την χώρα, προφανώς γιατί θα δώσει απαντήσεις που δεν συμφέρουν ένθεν και ένθεν και πως είναι ο μόνος Έλληνας πολιτικός με ευρωπαϊκό φαν κλάμπ. Το δεύτερο το ξέρω εκ πείρας, μιας και δουλεύω σαιζόν.
Η ιστορία του είναι λίγο πολύ γνωστή και για όσα δεν ξέρετε και θέλετε να μάθετε, δεν έχετε παρά να ακούσετε την εκπομπή ” Σου γυρίζει το μάτι ” της Τρίτης 16/4 στο Indieground radio στις 10μμ, όπου το γνωστό, σεσημασμένο παρεάκι του Νόστιμον Ήμαρ, θα καλοπεράσει μαζί του.
Λοιπόν, ο Βαρουφάκης, εμένα μου θυμίζει έναν άλλο τυπάκο, που οι πιο πολλοί δεν τον ξέρουν και ελάχιστοι τον θυμούνται. Πιο πολύ μοιάζουν οι συνθήκες που βίωσαν κάποια στιγμή στις «καριέρες» τους.
Τον Μαρσέλο Μπαλμπόα .
Μπορεί το παρουσιαστικό του Μαρσέλο, να παρέπεμπε σε χαρντ ροκ 80ς κιθαρίστα, ήταν όμως ο ποδοσφαιριστής, που η πλούσια χαίτη του έφτιαχνε ένα αδιαπέραστο δίχτυ στην άμυνα της Αστερόεσσας , μαζί με το μούσι του Άλεξ Λάλας.
Ο Μαρσέλο Μπαλμπόα πρωτοείδε το φως του ήλιου το 1967.
Το Λατινοαμερικάνικο αίμα του ίσως να ήταν η πιο πιθανή αιτία που τον έκανε να κλωτσήσει την μπάλα, χαρίζοντας του μια αξιόλογη επαγγελματική καριέρα και κάνοντας τον μέλος της εθνικής ομάδας των USA το 1990 αλλά και το 1994 και το ‘98.
Ο Τάις Λίχμπρετς ήταν ένας Ολλανδός προπονητής, που οι μεγαλύτεροι σταθμοί της καριέρας του ήταν πως διαδέχτηκε τον δάσκαλο (Μίχελς στους οράνιε), αλλά και τον μαθητή (Αλέφαντο στον γαύρο).
Έμεινε επίσης στην ιστορία γιατί ήταν το πρώτο θύμα του δόγματος του θείου, Socrates uber alles, δηλαδή, κάπου στο 1994. Ο Ολυμπιακός τότε είχε αρχίσει το παιδομάζωμα και όλοι οι γαύροι ήμασταν στον αέρα. Στις μεταγραφές εκείνης της χρονιάς, μεταξύ άλλων, ήταν και ο Ίλια Ίβιτς από τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου.
Πιθανότατα γιατί ήταν μέρος της συμφωνίας (δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος χαζούλης που να πιστεύει πως υπάρχει επιχειρηματίας που, για λόγους αλληλεγγύης, θα ρίσκαρε την επένδυσή του. Το ότι ανάμεσα στην ιστορία και τον μύθο, προτιμάμε τον μύθο είναι άλλο θέμα), στην μεταγραφή του τελευταίου, αποφασίζεται να γίνει ένα φιλικό με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, εν μέσω πολέμου.
Ο Λίχμπρετς έχει εισηγηθεί την απόκτηση ενός λίμπερο , που θα σουλούπωνε και δεν θα Ζουλούπωνε, την ταλαίπωρη άμυνα του γαύρου και το φιλικό ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να δοκιμαστεί ένα μουντιαλικό σέντερ μπακ.
Σήμερα ο Μαρσέλο Μπαλμπόα μετά από μια ικανοποιητική καριέρα σε Γαλλία, Μεξικό και στην χώρα του, μέλος πια του hall of fame και αφού έχει προλάβει να παίξει άλλο ένα μουντιάλ, μπορεί να αναρωτιέται, πίνοντας την τσιτσιμπύρα του, πίσω από την τσίκνα του μπάρμπεκιου του:
Τι ήταν αυτό το μεταφυσικό, που έκανε έναν Αμερικάνο με το όνομα Μπαλμπόα, να πάει να δοκιμαστεί για ένα μόνο παιχνίδι, ως μέλος μιας Ελληνικής ομάδας σαν αντίπαλος μιας Σερβικής μέσα στην εμπόλεμη Γιουγκοσλαβία, μαρκάροντας έναν διάολο πιτσιρικά, τότε, με το όνομα Ντάρκο Κοβάσεβιτς και να ανατριχιάζει κάθε φορά που σκέφτεται πώς έφυγε από εκεί;