Του Άρη Κεραμάρη
Ο μάρτυρας μυρίζει καρδιά και ζωγραφίζεται με χρυσό χαμόγελο. Aπ’ το γέλιο του κρέμονται, από μια κλωστή, όλα τα χαρισμένα του κόσμου στον κόσμο. Ετοιμοτάξιδος είναι, με το ζωνάρι πάντα λυμένο, μέχρι τη στιγμή που θα μας κόψει την ανάσα.
Αγαπημένο του άστρο είναι ο αποσπερίτης, γιατί έχουν την ίδια λεβεντιά, τα ίδια αγνά χώματα και την ίδια τρέλα να μένουν ξοπίσω, μπας κι έχασε κανένας από μας τον δρόμο του. Ο μάρτυρας δεν είναι ήρωας, τους ήρωες τους θρέφει ο θυμός.
Μια πίκρα έχει μόνο, αμίλητη, αξήγητη, μια πίκρα μεγάλη, του Παλαμά την πίκρα, την πίκρα που ‘χει να κάνει με την θύμηση γιατί ότι κάνει θέλει να το πάρει μαζί του, σαν μεγάλο μυστικό.
Για τον μάρτυρα κλαις, στον μάρτυρα δε στέκεσαι προσοχή. Τον μάρτυρα τον φτιάχνει και τον συντηρεί η ένταση, που ο ίδιος φρόντισε να φέρει μέσα σου και η συνειδητοποίηση, του ότι είστε σύντροφοι στο ίδιο εργαστήρι. Τον φτιάχνει η μουσική, ο στίχος, η ζωγραφιά και η ανθρώπινη λαλιά. Ούτε τα τουιταρίσματα μπερδεμένων φετιχιστών χαρογλέντηδων, ούτε τα θλιμμένα ρεπορτάζ. Ο μάρτυρας δεν εξομοιώνεται, αυτά λέω εγώ.
Υγ1: Υπάρχουν βέβαια και τα βλήματα, οι παρατρεχάμενοι, αυτοί που είχαν μάθει ,πάντα να είναι σε κάποιο κοπάδι και έρχονταν δίπλα μας στο πλάι κάποιου πολιτευτή. Αυτοί που πίστεψαν πως είναι ανώτερη ράτσα, γιατί έτσι τους τάιζαν οι κληρονόμοι του Α του Κενταύρου, αυτοί που φούσκωναν στο χρηματιστήριο, οι τυφλόμυγες που ψάχνουν κακόμοιρους για να τους κατηγορήσουν για την “κακοτυχία” τους, οι αναγνώστες των Νεφελίμ, οι όπου φυσάει πατριώτες. Μάρτυρες εκεί δεν θα βρεις.
Υγ2: Εδώ και λίγες μέρες συνεχίζεται η δίκη της χρυσής αυγής με μάρτυρες υπεράσπισης. Υπάρχουν κι απ’ αυτούς.
Υγ3: Κι εκείνος που σωπαίνει… «θα χαθεί, θα χαθεί…»