Με αφορμή το «Fury» του Ντέιβιντ Άγιερ
του Old Boy
Απρίλιος 1945, Γερμανία. Ο δεύτερος παγκόσμιος είναι στα πολύ τελειώματά του, παρά τη σθεναρή αντίσταση των Γερμανών οι σύμμαχοι επελαύνουν, αλλά μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής την οριστική λύση του παιχνιδιού και οι αντίπαλοι στρατιώτες να δώσουν τα χέρια, στο πολεμικό γήπεδο πρέπει να πέσουν πάρα πολλά κορμιά ακόμα. Όσα περισσότερα μάλιστα πέσουν από την πλευρά των αμυνομένων, τόσο πιο γρήγορα θα λήξει το ματς. Αλλά παρά την εικόνα της γενικής προέλασης, στην ειδική εικόνα τα γερμανικά τανκς ήταν πολύ πιο εξελιγμένα από τα αμερικάνικα, για αυτό, όσο ακόμα τους επέτρεπε η ισορροπία δυνάμεων, τα τσάκιζαν. Ο Μπραντ Πιτ και το μπαρουτοκαπνισμένο πλήρωμά του αντέχουν σε μια ακόμη μάχη, χάνοντας όμως τον πυροβολητή τους. Η είσοδος του Πιτ στην ταινία είναι αν μη τι άλλο απροσδόκητη, καθώς σαν άγριο θηρίο κάνει κάτι αποτρόπαιο. Αλλά ίσως κι αναγκαίο. Ή εν πάση περιπτώσει αυτή είναι η δουλειά του. Για αυτό είναι εκεί, για να σκοτώνει ναζί. Ξεκίνησε να σκοτώνει Γερμανούς στη Βόρεια Αφρική, συνέχισε στη Γαλλία και το Βέλγιο και τώρα το κάνει και στην πατρίδα τους. Όλα αυτά τα εξηγεί στον αντικαταστάτη του νεκρού πυροβολητή, ο οποίος είναι ένας πολύ νέος άντρας. Ο αντικαταστάτης για γραφιάς εκπαιδεύθηκε, αλλά ο στρατός προτίμησε να τον στείλει στο τανκ. Η αντίστιξη ανάμεσα σε εκείνον και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος είναι κραυγαλέα. Δεν είναι ηλικιακό το θέμα. Το ηλικιακό είναι δευτερεύον. Το θέμα είναι ότι αυτός έρχεται από έναν άλλο κόσμο, ενώ τα μέλη έχουν φάει τον πόλεμο με το κουτάλι. «Tα ιδεώδη είναι ειρηνικά, η ιστορία είναι βίαιη» θα του εξηγήσει ο Πιτ.
Δείτε το τρέιλερ του «Fury»
Το «Fury» του Ντέιβιντ Άγιερ είναι μια εξαιρετική ταινία είδους. Μπορεί να μην πηγαίνει το σινεμά ένα βήμα πιο πέρα, αλλά στο πλαίσιο και στα όρια του είδους του είναι ένα σινεμά αξιοπρεπέστατο κι αξιομνημόνευτο, είναι μια ταινία που σέβεται και αποζημιώνει τον θεατή. Κατορθώνει και μας μεταφέρει χωρίς φιοριτούρες και κόλπα, με τρόπο φυσικό και ανεπιτήδευτο, στην ζοφερή ατμόσφαιρα που βιώνουν οι ήρωές της. Ποιό όμως είναι ακριβώς το είδος της; Ας το ορίσουμε ωςι ταινία πολέμου. Γιατί το αν είναι πολεμική ή αντιπολεμική, δεν είναι τελικά τόσο ξεκάθαρο όσο φαίνεται στο ξεκίνημά της. Δεν αμφισβητώ ότι στο μυαλό του δημιουργού της είναι αντιπολεμική ταινία, ούτε θεωρώ ότι φοράει κάποια αντιπολεμική λεοντή για να μας παγιδέψει αποκαλύπτοντας στο τέλος τον πραγματικό εαυτό της. Και ούτε, προς Θεού, θέλω να ισχυριστώ πως στον πόλεμο δεν υπάρχουν και παραδείγματα ηρωισμού κι αυτοθυσίας. Αλλά στο τελευταίο κομμάτι της η ταινία γίνεται πολεμική με την πιο πατροπαράδοτη και ντεμοντέ έννοια του όρου, με ήρωες γεμάτους παλικαριά και εχθρούς που σκοτώνονται σαν κούκλες, αλλάζει δηλαδή η οπτική, με μια μάλλον υμνητική των ενδόξων μαχών κατάληξη.