Από τον Άγγελο Χριστοφίδη
Ο Γραίγος λύσσαγε, σταθερά και επίμονα, ένα εφτάρι γεμάτο, με ριπές οχτώ, λες και το ‘χε βάλει σκοπό να μη μας αφήσει να πιάσουμε στεριά. Κορμός προτεταμένος, σταθερή ανάσα, βαθιά, δυνατή αλλά και προσεκτικά υπολογισμένη κουπιά, με σκοπό να κρατηθεί το σκάφος στον καιρό αλλά και να διατηρήσουμε αυτόν τον έναν με ενάμιση κόμβο, χωρίς σπατάλη ενέργειας. Το βλέμμα καρφωμένο στο σημάδι, τον ανοιχτόχρωμο βράχο στην είσοδο του κόλπου και οι πλώρες στη δική τους μάχη στα όρτσα, με τα σκάφη να σκαρφαλώνουν και αμέσως μετά να βουτάνε στην κοιλάδα του κύματος, μπαίνοντας ολόκληρα σχεδόν μέσα στο νερό. Κι εμείς μαζί. Τα μάτια τσούζουν από το σπρέι και τον ιδρώτα, το στόμα στεγνώνει από την αλμύρα, τα πέλματα πονάνε από την κόντρα στα ποδωστήρια και στα αυτιά συνέχεια αυτό το εκκωφαντικό βουητό του αέρα, σαν από τουρμπίνα αεροπλάνου. Υπομονή.
«Άγγελε, νερό. Διψάω».
Σταματάω. Το ισοτονικό του Αποστόλη είχε τελειώσει. Έρχεται δίπλα μου και κρατώντας γερά ο ένας το σκάφος του άλλου, τραβάω το σωληνάκι και του δίνω να πιεί από το δικό μου. Σε τέτοιες συνθήκες, ούτε σκέψη να ανοίξεις την ποδιά που σφραγίζει το κόκπιτ του σκάφους, για να βγάλεις το οτιδήποτε, καθώς η θάλασσα θα μπει μέσα ζωντανή. Ο Αποστόλης τραβάει χωρίς ανάσα όσο ισοτονικό είχε απομείνει στον υδρόσακο, τόσο πολύ διψούσε, αλλά μαζί του ξεδιψάω κι εγώ. Με τα χρόνια στη θάλασσα και στην πολύωρη άσκηση μαθαίνεις να λειτουργείς οικονομικά. Το ίδιο το σώμα μπορεί να δουλέψει με τα ελάχιστα, αλλά και τα ίδια τα πράγματα αποτιμώνται τελείως διαφορετικά. Μαθαίνεις να υπολογίζεις μέχρι και την τελευταία σταγόνα νερού, να μετράς ακόμα και το τελευταίο δευτερόλεπτο ξεκούρασης, να νιώθεις ως κάτι το πολύτιμο και ανεπανάληπτο κάθε μικρή στιγμή χαράς με τους συντρόφους ή με τους ανθρώπους που σε περιμένουν στη στεριά για να σε υποδεχθούν ή να σε φιλοξενήσουν. Φροντίζεις πάντα να έχεις εφεδρείες.
Τρεις ώρες για πέντε μίλια.
Εκεί που στη μπουνάτσα θα θέλαμε μία, άντε μία και κάτι. Ο καιρός σε δοκιμάζει. Είναι ένας αγώνας, μια μάχη σκληρή, συχνά αδυσώπητη, με την αίσθηση της πιθανής αβαρίας ή και του ολοκληρωτικού αφανισμού, διακριτικά παρούσα. Εκεί βγαίνουν όλα όσα έκανες ή δεν έκανες κατά την προετοιμασία, όπως η ισορροπία, η επιδεξιότητα στην κουπιά, η αντοχή στη δύναμη και η αερόβια ικανότητα, αλλά αποκαλύπτονται συγχρόνως και οι βαθύτερες ιδιότητες του χαρακτήρα και της ύπαρξής σου. Η υπομονή και η επιμονή, η αυτοσυγκέντρωση και το πείσμα, η εγρήγορση του μυαλού, αυτή που κυβερνάει το καράβι στη φουρτούνα, όπως συμβουλεύει κι ο σοφός Νέστορας τον γιο του Αντίλοχο, μα πάνω από όλα η πίστη στο σκοπό της αποστολής. Της μεγάλης αποστολής που είναι ο αγώνας για μια δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία και της δυνατότητας που έχεις να βάλεις κι εσύ, ως άνθρωπος και ως ομάδα, ένα λιθαράκι σε αυτόν τον αγώνα.
Ταξιδεύοντας στην ανοιχτή θάλασσα με κουπί.
Όλα όσα ονειρεύεσαι για αυτόν τον νέο κόσμο, τα έχεις ήδη κάνει πράξη αυτούσια στην ομάδα, στον τρόπο με τον οποίο χαράσσει τις ρότες της αλλά και με την παρουσία της στη δημόσια σφαίρα. Το μοίρασμα ανάμεσα στους συντρόφους, την ομαδικότητα, τη σοφή και συνετή διαχείριση των υλικών πόρων, την ανάληψη ευθύνης απέναντι στον εαυτό σου, την κοινωνία και όσους σε εμπιστεύθηκαν, την ικανότητα ιεράρχησης του σημαντικού έναντι του ασήμαντου και του συλλογικού έναντι του ατομικού, την εργασία που πιάνει τόπο, την ύπαρξη χρόνου ανάπαυσης για να μπορέσουμε να βγάλουμε και τα μίλια της επόμενης μέρας, αλλά και γιατί η ζωή δεν είναι μόνο ή κυρίως εργασία. Είναι και αναψυχή, χαλάρωση, περισυλλογή, περιήγηση, ανακάλυψη, είναι μια κουβέντα κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου, μια βουτιά από τον βράχο, το χάδι σε έναν περιπλανώμενο σκύλο ή εκείνο το βράδυ που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς η ομορφιά του φεγγαριού και των άστρων.
Είναι η ζωή μας στη θάλασσα δύσκολη αλλά όμορφη. Γεμάτη πληρότητα και ουσία. Αληθινή και ανθρώπινη. Όσο όμως κι αν αυτή η παντοδύναμη, αρχέγονη οντότητα δεν παύει ποτέ να σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι παρά ένα ακόμη ανθρώπινο πλάσμα που υπόκειται στους αδήριτους νόμους της, με την πιθανότητα του πνιγμού πάντοτε υπαρκτή, είναι κατά την επιστροφή στην στεριανή καθημερινότητα, σε αυτόν τον κόσμο της βίαιης πειθάρχησης, της άγριας εκμετάλλευσης και του βιοπολιτικού ελέγχου, που νιώθεις τη μεγαλύτερη, την πιο τραγική ασφυξία.
Άγγελος Χριστοφίδης,συνιδρυτής και κωπηλάτης του South Evian Gulf team,για το Νόστιμον ήμαρ