Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κίνημα #metoo μόλις ξεκίνησε στην Ελλάδα και πως οι γυναίκες που δεν έχουν ακόμη μιλήσει, είναι πολύ περισσότερες από αυτές που ήδη μίλησαν. Κάθε μέρα και ένα νέο δημοσίευμα, μία νέα ονομαστική καταγγελία για κάποιο δημόσιο πρόσωπο, αφήνει άλλους εμβρόντητους, άλλους αμήχανους και άλλους οργισμένους.
- από την Εύα Βακαλοπούλου
Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την έμφυλη βία προειδοποιούν εδώ και χρόνια πως όχι μόνο είναι ένα πρόβλημα στο οποίο η κοινωνία κλείνει τα μάτια, αλλά και πως υπάρχει τεράστια δυσκολία καταγραφής της έκτασής του ώστε να διεκδικηθεί ένα καλύτερο νομικό πλαίσιο υποστήριξης των θυμάτων.
Γνωρίζουμε τις περιπτώσεις όπου τα θύματα επιλέγουν τη σιωπή επειδή υπερισχύει το αίσθημα της ντροπής. Ακόμη κι αν ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, το θύμα μπορεί να φοβάται το οικείο του περιβάλλον, μέρος του οποίου μπορεί να είναι και ο θύτης.
- Τι γίνεται όμως όταν τα εμπόδια είναι μέρος ενός μεγαλύτερου κύκλου;
- Τι γίνεται όταν ο θύτης είναι ταυτόχρονα ο εργοδότης, ο προϊστάμενος ή κατέχει κάποια θέση εξουσίας που μπορεί να βλάψει ανεπανόρθωτα κάποια άλλη πτυχή της ζωής του θύματος;
- Τι γίνεται όταν το θύμα έχει καταφέρει να βρει εσωτερική ισορροπία και τη στήριξη των οικείων του μετά από ένα κακοποιητικό συμβάν και δε μπορεί να το καταγγείλει γιατί κάποιος θα φροντίσει να υπερισχύσει ο φόβος;
- Ο φόβος να μην ξαναβρεί δουλειά ή να μην αντέξει μια δικαστική μάχη;
Θα έλεγε κανείς ότι δε ζούμε σε μια κοινωνία σικελικής μαφίας, αλλά δεν είναι ακόμη και ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός που δομεί κάθε συμβούλιο με πολιτικές θέσεις, κάτι το οποίο από μόνο του είναι προβληματικό; Διοικητικά συμβούλια τοπικά, περιφερειακά, πολιτιστικά, εκπαιδευτικά, κρατικών εργοστασίων και οργανισμών αποτελούνται όλα από πολιτικές θέσεις.
Δεδομένης της κατάστασης, όπου οι θέσεις αυτές δε δίνονται σε αρκετές περιπτώσεις αξιοκρατικά, βάσει δεξιοτήτων, αλλά χάρη στην εγγύτητα σε ισχυρά πολιτικά πρόσωπα, ποιος εξασφαλίζει ότι ο πρόεδρος ενός κρατικού οργανισμού δεν έχει τις πλάτες μιας ολόκληρης κυβέρνησης; Πώς εξασφαλίζεται μέσα από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό -ο οποίος θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα- ότι ένα θύμα μπορεί να τα βάλει με τον θύτη του ανεξάρτητα από τον βαθμό ιεραρχίας στον χώρο εργασίας του;
Ψάχνουμε μία έξοδο από αυτή την πραγματικότητα που κάνει τα τα θύματα να νιώθουν άβολα και αμήχανα, αντί για τους θύτες. Μερικά μεγάλα και ουσιαστικά βήματα προς έναν κόσμο ισότιμο για τις γυναίκες. Για να το πετύχουμε θα πρέπει να μπορέσουμε να εμπιστευτούμε. Να εμπιστευτούμε την εσωτερική μας αφήγηση, τους οικείους μας, αλλά και τις Αρχές. Γι’ αυτό και οι μέρες που έρχονται είναι κρίσιμες για αυτή τη μάχη.
Η έκταση που παίρνει το φαινόμενο στη δημόσια σφαίρα, ανοίγει έναν διάλογο άνευ προηγουμένου, δίνει μία εξαιρετική ευκαιρία να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο καθεστώς.
Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό;