Η Ελλάδα βρίσκεται (για άλλη μια φορά) στο κρισιμότερο σταυροδρόμι των γεωπολιτικών εξελίξεων, την πιο δραματική στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου.
Είμαστε το τελευταίο προπύργιο “της σύγκρουσης των πολιτισμών” όπως αυτή ορίστηκε μετά την επέμβαση των Αμερικανών στον Πόλεμο του Κόλπου και επεξηγήθηκε αναλυτικά από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Σάμιουελ Χάντινγκτον, στο βιβλίο που εκδόθηκε το 1993, «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης». Εξετάζουμε όχι τόσο αν αυτά που έγραφε στον βιβλίο του ήταν ορθά, αφού αποφεύγει επιμελώς να αναλύσει την ανάμειξη των δυτικών δυνάμεων στις χώρες της Μέσης Ανατολής οι οποίες ήταν ο καταλύτης για την πολεμική έκρηξη στην περιοχή με άλλοθι τις θρησκευτικές έριδες, όσο την ιδεολογία που ακολουθήθηκε από την καθεστωτική προπαγάνδα περί “τρομοκράτη Άραβα” εναντίον “διαφωτισμένου λευκού”.
Ένα αστείο δίπολο που προφανώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα του δεύτερου.
Εμφανώς, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, που ενισχύθηκε κατά την δεκαετία του ’60 και του ’70 από τις αμερικανικές μυστικές δυνάμεις, εξυπηρετεί τα πετρελαϊκά συμφέροντα και λειτουργεί σαν αντίβαρο στην άνοδο της αριστεράς στην ευρύτερη περιοχή και στην περαιτέρω εμπλοκή της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Αυτή τη στιγμή αναμφίβολα ζούμε, τόσο εμείς στον ελλαδικό χώρο όσο και οι υπόλοιποι στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ήπειρο, τους «καρπούς» αυτής της δολοφονικής σποράς.
Από την ανατροπή του Ιρανού εκλεγμένου πρωθυπουργού, Μοχάμεντ Μοσαντέκ, το όχι και τόσο μακρινό 1953 και την ενίσχυση του Σαντάμ Χουσεΐν από τους Αμερικάνους στην αρχή της καριέρας του και εντέλει στην ανατροπή του από τους ίδιους, μέχρι την ενίσχυση του Ισλαμικού Κράτους από τις δυτικές δυνάμεις και την αμέριστη υποστήριξη της Ρωσίας προς τον τωρινό πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ, και βέβαια την περαιτέρω αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής από τις επιθετικές πολιτικές του κράτους του Ισραήλ και του αμερικανόφιλου καθεστώτος του οίκου Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας, έχει δημιουργηθεί αναπόφευκτα ένα εκρηκτικό μείγμα στην πλέον εμπόλεμη ζώνη του πλανήτη μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Αν προσθέσουμε στο μακάβριο αυτό πλάνο των ατελείωτων πολέμων και ασταμάτητων επεμβάσεων και άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής (Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία), εύκολα μπορούμε να εξηγήσουμε την πρωτοφανή σε κλίμακα προσφυγική ροή, μία από τις μεγαλύτερες των τελευταίων αιώνων.
Δεν υπάρχει κάποια σύγκρουση πολιτισμών αλλά μια αδιάκοπη ληστρική επιδρομή μεγάλων δυνάμεων προς τις νέο-αποικίες του καλλιεργούμενου Τρίτου κόσμου.
Και προφανώς ούτε καμιά κυρά-Τασία (sic), ούτε κάποιο άλλο κρυφό μουσουλμανοκίνητο μυστικό κάλεσε αυτούς τους νέους κολασμένους της γης, στη διαφωτισμένη (;) ήπειρο.
Σε αυτό τον διωγμό συνετέλεσαν τα τεράστια πολιτικοοικονομικά στρατηγικά παιχνίδια, τα οποία επεξεργάζονται και καταστρώνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες, Πενταγώνων και εταιριών, οι οποίες δημιουργούν κάθε φορά νέες «μπανανίες». Φρούτα στην Λατινική Αμερική, πετρέλαια στην Μέση Ανατολή. Και στην μέση άνθρωποι που πεθαίνουν, διώκονται, μεταναστεύουν, υποφέρουν.