Από τον Χάρη Ζάβαλο
Ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τελικά το χρίσμα του προέδρου των ΗΠΑ από την αντίπαλό του, Χίλαρι Κλίντον. Αν και δεν το κέρδισε ακριβώς. H αποτυχία χρεώνεται αποκλειστικά στην Κλίντον και στην αδυναμία της να πείσει τους ψηφοφόρους. Ίσως να μην είναι υπερβολή αν πούμε ότι η μονομανία της για την εξουσία χρέωσε στο Δημοκρατικό κόμμα μια ταπεινωτική ήττα και ”χάρισε” στον αμερικανικό λαό έναν γραφικό, αν όχι επικίνδυνο, πρόεδρο.
Η ήττα της το 2008 από τον συνυποψήφιo του Δημοκρατικού Κόμματος, Μπάρακ Ομπάμα, για το χρίσμα του προέδρου των ΗΠΑ, δεν την σταμάτησε από το να διεκδικεί με λύσσα το ανώτατο αξίωμα, στερώντας από τον Μπέρνι Σάντερς τη διεκδίκηση της προεδρίας. Ο Σάντερς με σαφή υπεροχή στα χαμηλά ταξικά στρώματα των ΗΠΑ, σίγουρα θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες από τη Χίλαρι.
Αλλά η Κλίντον έστρωσε το χαλί στον φασισμό και στην ξενοφοβία, δίνοντας μια νίκη στον Τραμπ που ταυτόχρονα εμπεριέχει και πολλαπλές ήττες.
Εκ πρώτης είναι μια ήττα πολιτική. Η Κλίντον είναι μια πολιτικός παλαιάς κοπής και ο κόσμος απέδειξε πόσο πολύ απεχθάνεται την ίδια και ότι αυτή πρεσβεύει. Προτίμησαν να ψηφίσουν τον Τραμπ και μάλλον θα προτιμούσαν να ψηφίσουν ακόμα και τον Γκοτζίλα αν ήταν αντίπαλος της Κλίντον.
Ήταν μια ήττα των μίντια που στήριξαν ακραιφνώς την επιλογή Κλίντον. Προέβαλλαν τα σεξουαλικά σκάνδαλα του Τραμπ 24/7 και υποβάθμισαν συστηματικά τις διαρροές των WikiLeaks. Τα έγγραφα που περιείχαν σοβαρές κατηγορίες για την πολιτική, που χάραζε η Κλίντον όσο ήταν υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, καθώς και παρατυπίες κατά την προεκλογική περίοδο, έμειναν απλά στο συρτάρι.
Ήταν επίσης μια μεγαλειώδης ήττα για το αμερικανικό star system και τους opinion leader που υποστήριξαν αναφανδόν την εκλογή Κλίντον. Η πλειοψηφία του αμερικανικού λαού τούς γύρισε την πλάτη, όπως συνήθως κάνουν οι λαοί όταν διαβλέπουν ότι και αυτοί είναι μέρος του συστήματος και σαφώς θα εξυπηρετήσουν τα μεγάλα συμφέροντα.
Τέλος είναι μια ήττα ολοκληρωτική εξαιτίας της έλλειψης εναλλακτικής για μια πραγματική ελπίδα. Οι επιλογές εξαντλούνται ανάμεσα σε μια υπερφιλόδοξη και πολεμοχαρή πολιτικό και σε έναν ημίτρελο γραφικό μεγιστάνα που ελάχιστα χρόνια πριν έσπαγε καρέκλες στις πλάτες παλαιστών στα ρίνγκ της World Wrestling Entertainment. Αυτό που μένει να μάθουμε είναι αν η επιλογή αυτού του προσώπου για Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι το κακό ή το χειρότερο. Και πάλι όμως ελάχιστες οι διαφορές.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 12.11.2016
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.