Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Θες το κλίμα των γιορτών, θες που ασυνείδητα έστω μαλακώνουμε, γλυκαίνουμε, επιστρέφουμε σε πιο βαμβακερά αισθήματα, θες ότι κάποιες μέρες, κάποια διαστήματα δεν έχουμε όρεξη να διαβάσουμε κάτι άλλο, έχουμε συνδυάσει τα Χριστούγεννα με τα παραμύθια. Από τις προσωπικές επιδιώξεις που ονειρικά φαντασιωνόμαστε να πραγματώνονται, ως τις αρχετυπικές αφηγήσεις ιστοριών από χιλιόχρονους παππούδες και γιαγιάδες μπρος στο τζάκι ή δίπλα στη σόμπα.
Κάπως έτσι κι εγώ, κάπως παρασυρμένος από συζητήσεις που έγιναν, από εικόνες που σχηματίστηκαν, από χιόνι που εδώ κι εκεί έπεσε, από μια ανιψιά που κρεμιέται πάνω μου σαν πιθηκάκι σε μπαομπάπ, δόθηκα τον τελευταίο μήνα σε δεκάδες παραμύθια. Και λέω δόθηκα γιατί μόνο αυτή η λέξη χαρακτηρίζει πλήρως την ανοιχτή κάνουλα για την απρόσκοπτη ροή αισθημάτων κάθε φορά που έπιανα ένα τέτοιο στα χέρια μου.
Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο είναι ένα κατ’ επανάληψιν βραβευμένο παραμύθι του Αντώνη Παπαθεοδούλου, σε εικονογράφηση της Μυρτώς Δεληβοριά, και πέρα από ένα καταπληκτικό κείμενο είναι και η ευχή μου, η λαχτάρα μου, η αγωνία μου για ετούτους τους καιρούς: μια επιδημία πόλεων που διώχνουν τον πόλεμο.
Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο (εκδ. Πατάκης)
(Ένας φανταστικός διάλογος Πέμπτη βράδυ, τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.)
-Πώς να το κάνουμε; Δεν είναι όλες οι πόλεις ίδιες. Πώς να το κάνουμε; Άνοιξε τα μάτια σου, απελευθέρωσε τις αισθήσεις σου, κοίτα τριγύρω. Βρες το ξέχωρο της καθεμιάς, μάζεψε κτίρια που αξίζει σ’ αυτά να ζεις, περπάτησε σε πάρκα που τα πνευμόνια σου θα χάριζαν τους οξυγονομένους οργασμούς τους, στάσου και χάζεψε αγάλματα που εξυμνούν ένα άξιο ύμνων παρελθόν, πήγαινε σε πλατείες που παίζουν μπάντες του δρόμου και Banksy ζωγραφίζουν τα πλακάκια τους, χαιρέτα τους ταχυδρόμους τους, τους πυροσβέστες τους, τους καστανάδες τους.
Κάντο, προσπάθησέ το, μην απελπιστείς στην πρώτη ασχήμια, στην πρώτη λακκούβα, στο πρώτο νέφος, στο πρώτο ακαλαίσθητο γκρι, στα πρώτα κάγκελα, στα πρώτα τσιμέντα. Οι καλύτερες πόλεις μας είναι μέσα σε αυτές που ζούμε. Τις αγαπημένες μας γωνιές αν ενώσουμε, τα ρακάδικα που ερωτευόμαστε τις Κυριακές, τα γηπεδάκια που παίζουμε ποδόσφαιρο με φίλους, τα βιβλιοπωλεία που ξεφυλλίζουμε κόσμους κι εποχές, τις ανηφόρες που περπατάμε πλάι-πλάι αργά το βράδυ, το άλσος που παίζουν τα σκυλιά μας, τα γρασίδια του πανεπιστημίου που κάνουμε τα πάρτι μας, όλα αυτά αν τα βάλουμε σε ένα κάδρο, τότε ναι! Τότε θα πειστούμε ότι καλά έκαναν οι άνθρωποι κάποτε και άφησαν τα κατά μόνας «βιώνω» και μαζεύτηκαν σε κοινωνίες κι έχτισαν σπίτια το ένα κοντά στο άλλο. Τότε ναι! Τότε τα παραμύθια δε θα είναι απλά αφηγηματικά σπαγγάτα στα παγοδρόμια που στήνονται εμπορικά τα Χριστούγεννα. Θα είναι πολλά, πολλά παραπάνω…
-Μα, κι αν σε αυτή την πόλη έρθει ο πόλεμος; Αν έρθει ο πόλεμος, τότε τι θα γίνει; Ποιος θα τον αντιμετωπίσει; Πώς;
-Ε, όλα εγώ θα στα πω; Διάβασε το βιβλίο του Παπαθεοδούλου. Απαντάει στα ερωτηματικά σου μεταπλάθοντάς τα σε θαυμαστικά! Έχει τον μαγικότερο, τον ρεαλιστικότερο λέω εγώ, τρόπο να οχυρώνει τις πόλεις μας!