Από την Κλεοπάτρα Στάικου
Τρίτες Παράλληλες στο θέατρο Πόρτα και ξαφνικά εμφανίζεται στο timeline μου Μποφίλιου- Ευαγγελάτος. Εδώ είμαστε σκέφτηκα , θα την πιάσω μετά από ένα ανελέητο ερώτημα με τον ίδιο μου τον εαυτό αν τελικά αξίζει τόσο αυτή η φωνή να κερδίζει καθημερινά την αξία μιας τεράστιας ντίβας του έντεχνου και όχι μόνο τραγουδιού. Τρίτη φορά που θα την έβλεπα τα τελευταία χρόνια έχοντας προηγηθεί ένας τεράστιος συναυλιακός εξωτερικός χώρος και μια μικρότερη μουσική σκηνή. Πάντα βγαίνοντας με μια απορία, αυτό που ένιωσα και είδα μου άρεσε τόσο άραγε για να ξαναπάω ή αρκεί εως εδώ;
Τα ραδιόφωνα παίζουν διαρκώς Μποφίλιου , τα έντυπα την αγαπούν και το δείχνουν έντονα, το άγουρο κορίτσι που άκουγα στον μελώδια fm100 δεκαετία και κάτι πριν να τραγουδάει “θα νικηθώ μ’ ένα καφέ και μια ασπιρίνη” στέλνοντας στιγμιαία μήνυμα να μάθω ποια τελοσπάντων είναι, μεγάλωσε , στρογγύλεψε και γλύκανε. Φανερά αδυνατισμένη και τελείως γειωμένη με την πραγματικότητα βγήκε με γυμνά πόδια και λευκό πουκάμισο να μου υπενθυμίσει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στον μουσικό τούτο κόσμο.
Από Χατζιδάκι, Ξαρχάκο μέχρι Αφροδίτη Μάνου , άκουσα όλα τα αγαπημένα τραγούδια που άκουγε παιδί, τόσο η ίδια όσο και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος που επιμελήθηκε τη βραδιά και ο εξαιρετικός Άγγελος Τριανταφύλλου στο πιάνο. Σαν να τους παρακολουθούσες “προβληματικά” παιδιά όπως είπε η ίδια , να ακούνε μουσικές. Στα πρώτα καθίσματα οι περήφανοι γονείς να θαυμάζουν το παιδί τους σ΄έναν ασυνήθιστο χώρο. Θα μπορούσε άνετα να γεμίσει , όπως και έκανε πριν λίγες μέρες , κάθε μουσική σκηνή, όμως επέλεξε αυτή τη Τρίτη τη παράλληλη , να μας γαληνέψει. Ήταν θανατερά τα ακούσματα , το είπε και η ίδια , γυρνώντας διαρκώς απ’τη χαρά στο θρήνο και πάλι στη χαρά. Σπάραξα με τον ¨ταχυδρόμο που έφυγε και ήταν παιδί στα 17″. Όλα τα δύσκολα τα κατάφερε εύκολα.
Στα περίπου 20 τραγούδια διάλεξε και ένα δικό της, “εγώ μεγάλωνα για σένα”. Σαν να μας το αφιέρωνε, για εμάς , για εμάς που βγήκαμε θολωμένοι από το θέατρο έχοντας στο μυαλό το στίχο του Ευαγγελάτου:
“κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει”
Η βραδιά επαναλαμβάνεται στις 31/5 στο θέατρο Πόρτα