Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι, άρχισε πάλι ο γκιόνης να φωνάζει τον νεκρό αδελφό του: Γιάννη, Γιάννη, Γκιάν, Γκιόν.
Το ερωτικό κάλεσμα αυτού του πτηνού το άκουγαν οι παλιότεροι ως πένθιμο. Ίσως να ήξεραν κάτι παραπάνω. Ο έρωτας έχει κάτι πένθιμο. Γιατί ξεκινάει σαν μια τρέλα, αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι τρέλα. Κανείς έρωτας δεν είναι τόσο δυνατός όσο τη στιγμή του πρώτου φιλιού.
Ίσως ο γκιόνης να θρηνεί για το χρόνο που περνάει, για τον έρωτα που φθίνει, για τη ζωή μας που κάπου χάνεται, ανάμεσα στις υποχρεώσεις και στο φόβο.
~~
Τις προάλλες είδα ένα πτώμα -στην οθόνη. Τον είχαν αδειάσει, ήταν ένα κενό πράμα, χωρίς καρδιά, πνευμόνια, σωθικά, τίποτα, ένα κουφάρι. Δεν με τρομάζουν αυτά. Με κάνουν να σκέφτομαι.
Σκέφτηκα ότι έτσι θα καταλήξουμε κι εμείς μια μέρα -μπορεί να είναι και νύχτα. Κουφάρια. Δεν υπάρχει επιλογή.
Και μέσα στην κατάθλιψη του βέβαιου τέλους, χωρίς happy end, αφού όλοι οι ήρωες πεθαίνουν, σκέφτηκα την χαζή πλευρά τη ζωής: Γιατί αγχωνόμαστε πάντα και διαρκώς, για τόσα και τόσο εφήμερα;
Απ’ τη στιγμή που γεννιόμαστε αγχωνόμαστε. Πρώτα το άγχος αποχωρισμού. Μετά άγχος ν’ ανήκουμε στην ομάδα. Μετά να είμαστε καλοί, να πετύχουμε, να είμαστε όμορφοι, να είμαστε καλοί γονείς, να είμαστε… Στο διάολο όλα.
Τελικά πεθαίνεις και σου μένει τίποτα απ’ τα άγχη σου και τους φόβους σου.
~~
Ο Γκιόνης φωνάζει. Είναι πένθιμος. Κι εγώ νιώθω έτσι. Δεν με πειράζει να νιώθω χάλια. Αλλά δεν μ’ αρέσει κιόλας.
Μου αρέσει όταν νιώθω καλά. Μου αρέσει να χαμογελάω και να τραγουδάω. Σήμερα, στο σούπερ μάρκετ, έτυχε να παίζει το Eye in the sky, του Alan Parsons. Το τραγουδούσα με γυναικεία φωνή ενώ πλήρωνα. Η ταμίας με κοιτούσε περίεργα. Μάλλον θα σκέφτηκε ότι το έχασα.
Μου αρέσει να γίνομαι καλά. Μου αρέσει να τραγουδάω. Δεν θέλω να νικάω, μου αρκεί να χάνω με αξιοπρέπεια. Γιατί μερικές φορές είναι το μόνο που έχουμε.
~~
Όχι, δεν μου αρέσει αυτό το τέλος της ιστορίας. Προτιμώ ένα καθαρό κι υπέροχο happy end, όπου όλα πάνε καλά κι οι πρωταγωνιστές χορεύουν αιώνια νέοι στις αλέες.
Στη ζωή όλα τελειώνουν με το πτώμα. Στις ιστορίες μπορούμε να διαλέξουμε. Και να τελειώσουν όλα μ’ ένα φιλί, ένα ξημέρωμα, ένα μωρό, ένα χορό, ένα πρώτο βλέμμα.
Γι’ αυτό κάνουμε τέχνη: Για να νικήσουμε την πραγματικότητα. (Έστω για ένα τραγούδι, για μια ταινία, για ένα βιβλίο).