Minor Victories [δισκοκριτική]

Από τον Κωνσταντίνο Βιτσαρά

Η χαμένη ευκαιρία μιας μεγάλης συνεργασίας

Στο εναρκτήριο κομμάτι “Give Up the Ghost” του ντεμπούτου album των Minor Victories, η Rachel Goswell τραγουδά νωχελικά για μαύρα τριαντάφυλλα και το αίμα που κυλά ορμητικά στις φλέβες της. Δύσκολα όμως πείθει, καθότι η διάθεση, σκόπιμη, λειτουργεί ως δικαιολόγηση του ηχητικού τοπίου: ομιχλώδης ατμόσφαιρα από θορυβώδεις αφαιρετικές κιθάρες με συναισθηματικές νότες ορχηστρικών εγχόρδων. Εντυπωσιάζει σίγουρα, δύσκολα όμως μένει στη μνήμη σου.

Δυστυχώς αυτό ισχύει για το μεγαλύτερο μέρος του „Minor Victories“.

Συγκρότημα που έχει την Rachel Goswell των Slowdive, τον Stuart Braithwaite των Mogwai και τα αδέλφια Justin και James Lockey από τους Editors στη σύνθεσή του, κουβαλά αυτομάτως ένα τεράστιο βάρος προσδοκιών από το indie μουσικό κοινό. Να συνδυάσουν την εσωτερική, κινηματογραφική ένταση των Mogwai, τη νοσταλγική αφαίρεση του shoegaze των Slowdive και τη σκοτεινή, λυρική pop των Editors.

Στα ελάχιστα σημεία όμως που το καταφέρνουν, γινόμαστε μάρτυρες μιας εξαίρετης εμπειρίας. Απόδειξη, το πανέμορφο „A Hundred Ropes“.

Με το ρομποτικό ρυθμό να καθοδηγεί την ευαίσθητη ερμηνεία της Goswell καθώς παρασέρνεται από δίνες δραματικών εγχόρδων και βομβώδεις κιθάρες, πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα από τα single της χρονιάς.

Ή το „Βreaking Μy Light“, θυμίζοντας στο ρεφραίν κάτι από τα παιχνιδίσματα της Liz Fraser των Cocteau Twins, σε ένα δραματικό τραγούδι με βάση το πιάνο και με την υπόκωφη ένταση σιγά σιγά να κλιμακώνεται – ένα κομμάτι που θα ζήλευε σίγουρα ο Danny Griffiths των Archive.

Και φυσικά το „For You Always“ με τον Mark Kozelek, ψυχή των Sun Kil Moon, σε ένα υπέροχο τραγούδι που ριζώνει μέσα σου ξεγυμνώνοντας την αλήθεια: Εκεί όπου εισχωρεί αυθεντική τραγουδοποιία όπως αυτή του Kozelek, εκεί όπου το συναίσθημα παίρνει τα ηνία, η προσέγγιση αλλά και οι δυνατότητες των Minor Victories φαίνονται να παίρνουν σάρκα και οστά τοποθετούμενα στη σωστή της θέση. Αυτή του τεχνικού παιξίματος και της άρτιας παραγωγής.

Έτσι, με εξαίρεση τις προαναφερθείσες στιγμές, τα υπόλοιπα κομμάτια χάνουν με τον καιρό τη δύναμη τους και ο δίσκος, άνισος, κυριαρχείται από έλλειψη έκπληξης και αμεσότητας και μια αίσθηση θεματικής και συναισθηματικής επανάληψης.

Αίσθηση, ότι τα τραγούδια χρησιμοποιήθηκαν ως όχημα για να „πατήσουν“ οι ηχητικές εμμονές, όλες διαφορετικές, των μελών της καινούριας αυτής μπάντας.

Δεν πρόκειται, εν κατακλείδι, δυστυχώς για συλλογή εμπνευσμένων συνθέσεων που θα προέκυπταν από μια αυθόρμητη και ουσιαστική συνεργασία πολύ σημαντικών στις μέρες μας καλλιτεχνών και που θα δημιουργούσαν ένα σπάνιο σύνολο. Άλλωστε, όπως αποκαλύπτουν οι ίδιοι, η ηχογράφηση έγινε από τον καθένα τους ξεχωριστά και σε διαφορετικούς χωροχρόνους.