του Νικήτα Φεσσά
Ας ξεκινήσουμε από την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων: άξιζε ο χαμός που προκάλεσε το μουστάκι του Σούπερμαν (Henry Cavill) και η κακότεχνη ψηφιακή αφαίρεση του που ήταν μάλλον και το καρφί στο φέρετρο του τελευταίου πρόσφατου ατυχούς Justice League; Σύντομη απάντηση: ναι. Το Mission Ιmpossible: Fallout μπορεί άφοβα να χαρακτηριστεί ως μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης όλων των εποχών. Το δίδυμο Tom Cruise κ Christopher McQuarrie, προφανέστατα απολαμβάνοντας ο εις την παρέα του άλλου καθότι έχουν ήδη αρκετές συνεργασίες στην πλάτη τους, κάποιες περισσότερο (Valkyrie) και κάποιες λιγότερο επιτυχημένες (The Mummy), αυτή τη φορά, προφανέστατα πιέζοντας ο ένας τον άλλον στα όριά τους, πραγματικά τα δίνουν όλα για όλα.
Το αποτέλεσμα είναι ένα κινηματογραφικό μεγαθήριο του είδους διαρκείας δυόμισι ωρών, μία μίξη των καλύτερων στιγμών του James Bond, καταδιώξεων που χτυπάνε στα ίσια την κλασική (και στάνταρ μέτρο σύγκρισης) του Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία, απίστευτων αποδράσεων, μάτσο αναμετρήσεων και κατασκοπικών δολοπλοκιών, εξαπατήσεων, προδοσιών και αντι-προδοσιών βγαλμένων από μυθιστορήματα του John Le Carré (βλέπε Οι Άνθρωποι του Σμάιλι)— ενώ κάπου εκεί μέσα καταφέρνουν να χωθούν και το The Dark Knight του Nolan, και ίσως ακόμα και λίγος G. K. Chesterton (οι αναρχικοί κακοί είναι μόδα στο Χόλιγουντ, και εδώ ο McQuarrie κάνει πολλαπλώς χρήση του δυϊσμού ως μοτίβο που ανανεώνει και το κουραστικό κλισέ του μεγαλομανούς μοναδικού κακού).
Ως φαντασίωση, αλλά κινηματογραφικά μιλώντας, ο αστραφτερός Ethan Hunt ήταν πάντοτε στον αντίποδα του ρεαλισμού και του επιτηδευμένα ‘βρόμικου’ κόκκου της εικόνας που συναντάμε στις ταινίες του έτερου (νεότερου) υπερκατασκόπου, Jason Bourne. Ωστόσο εδώ, όπως λέει σε κάποια στιγμή και ο χαρακτήρας που υποδύεται η Angela Basset, οι ήρωες έχουν επίγνωση ότι είναι ενήλικες άνδρες που φοράνε αποκριάτικες μάσκες και παίζουν παιχνίδια.
Σε κάθε περίπτωση, το Mission impossible: Fallout ακολουθεί και ξεπερνά κατα πολύ το ήδη καλό προηγούμενο του Rogue Νation (το οποίο υπέγραψε πάλι ο McQuarrie), αλλά είναι και μία ταινία δράσης που εκτός από τεχνικά αψεγάδιαστη, ultra-στυλάτη και classy σαν αφρώδης οίνος, είναι και σκεπτόμενη και πολιτική (ενίοτε και φιλοσοφική), και έχει καρδιά. Στις δε σκηνές που ο πρωταγωνιστικος χαρακτήρας ονειρεύεται, θα τολμήσω να τη χαρακτηρίσω και ως ένα τολμηρό υβρίδιο art ταινίας δράσης.
Είναι προφανές πόσα λεφτά, αλλά και πόση δουλειά και μεράκι έπεσαν στη μία (instant κλασική) σκηνή και σεκάνς μετά την άλλη (ο επικός ‘τριγωνικός’ καυγάς στις τουαλέτες του παριζιάνικου κλαμπ, το φορτηγό που πλημμυρίζει και απειλεί να πνίξει τον κακό σε ένα μίνι τσουνάμι σε αργή κίνηση μέσα σε τέσσερις θωρακισμένους τοίχους, οι καταδιώξεις σε Λονδίνο, Παρίσι και Κασμίρ), και στο ένα set-piece που κόβει την ανάσα μετά το άλλο.
Σε μια καριέρα γεμάτη περιπέτειες (σε κάποια φάση η ίδια η Paramount τον παράτησε λόγω της εμμονής του με Σαϊεντολογία), ο τελειομανής, αεικίνητος, εκρηκτικός Cruise εδώ δικαιολογει απόλυτα γιατί είναι ο τελευταίος μεγάλος σταρ και matinee είδωλο (τουλάχιστον) της γενιάς του, επιχειρώντας κυριολεκτικά αδύνατα stunt (κάνει άλμα ‘Halo’ από τα 25.000 πόδια ύψος, οδήγει ιλιγγιωδώς μηχανή στο αντίθετο ρεύμα, σκαρφαλώνει σε ελικόπτερα εν πτήσει, κάνει παρκούρ από ταράτσα σε ταράτσα γκαλερί, και φυσικά τρέχει, τρέχει, τρέχει) ο ίδιος, χωρίς να φοβάται να τραυματιστεί (συνέβη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, τα οποία και διεκόπησαν για βδομάδες), ή και να σκοτωθεί.
Αλλά είναι και ομαδικός παίκτης, τόσο ως χαρακτήρας εδώ, όσο και ως ηθοποιός, αφήνοντας και το υπόλοιπο καστ να λάμψει. Διότι παρά την καταιγιστική δράση παλαιάς κοπής/σχολής (με μίνιμουμ χρηση ‘πράσινης οθόνης’), ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος δίνει χώρο σε όλους τους χαρακτήρες και στις σχέσεις μεταξύ τους να αναπνεύσουν (ξεχωρίζουν η Rebecca Ferguson που επιστρέφει ως Ilsa Faust της ΜΙ6, και η femme fatale της Vanessa Kirby του The Crown).
Όλα αυτά μας κάνουν να ελπίζουμε ένα 20ετές franchise (εμπνευσμένο από cult τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ’60) που θα έπρεπε να έχει ‘κουραστεί’ να μη βάλει τελεία—αν και γίνεται πολύ δύσκολο (αδύνατο;) να ξεπεραστεί η κορυφή που επιτυγχάνεται εδώ.
Βαθμολογία 4,5 /5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία