Θεωρητικά κάθε κόμμα πριν από τις εκλογές, μικρό ή μεγάλο, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα, άσχετα αν θα εφαρμοστεί ή όχι. Συνήθως είναι ένα μείγμα γοητευτικής ασάφειας και δημαγωγίας, ενίοτε και με παραλογισμούς και παράλληλα επιθέσεις στον αντίπαλο, κάθε είδους.
Του Περικλή Κοροβέση
Το τι θα πράξουν όταν γίνουν κυβέρνηση φαίνεται στα πρώτα μέτρα που θα πάρουν, τα οποία δεν είχαν εμφανιστεί στο πρόγραμμά τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτό που θέλουν να εφαρμόσουν το κρύβουν προεκλογικά.
Εξαίρεση σε αυτή την παράδοση αποτέλεσε ο Τσίπρας με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: ήταν συγκεκριμένο και ίσχυε ακόμα και το πολυσέλιδο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ψηφιστεί στο λεγόμενο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος (είχαν προηγηθεί άλλα δύο συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ που τα έφαγε η μαρμάγκα).
Στους εφτά μήνες η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε ελάχιστα από αυτά για τα οποία είχε δεσμευτεί. Το κύριο κυβερνητικό έργο ήταν οι διαπραγματεύσεις. Αλλά τι διαπραγματεύσεις;
Κατά τον Βαρουφάκη, ο μόνος σκοπός αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της Ελλάδας.
Τότε γιατί τις συνεχίσαμε; Για εσωτερική κατανάλωση και να περάσει η αντίληψη πως ο Τσίπρας πάλεψε με θηρία, ενώ στην ουσία είχε γίνει αποδεκτό το τρίτο Μνημόνιο και ήταν πια θέμα χρόνου η υπογραφή του.
Και από τον αντιμνημονιακό Τσίπρα (θα καταργήσουμε όλα τα Μνημόνια με έναν νόμο και με ένα άρθρο) περνάμε στον μνημονιακό Τσίπρα που το υποστηρίζει και το δικαιολογεί με το επιχείρημα: Δεν το ήθελα, αλλά μας ανάγκασαν.
Πόσες φορές ακόμα θα αναγκαστεί να κάνει πράγματα που δεν θέλει; Ολες. Γιατί μπήκε στο κλαμπ των υποτελών της Μέρκελ. Ευρώπη σημαίνει υποταγή άνευ όρων στις Βρυξέλλες.
Σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία ο Τσίπρας είπε γενικόλογα και φλύαρα λόγια χωρίς καμία δέσμευση. Αλλά ούτε και όταν συγκρότησε την κυβέρνησή του έκανε κάποια διακήρυξη.
Και αυτό μπορεί να ερμηνευτεί πως από σήμερα κυβερνάει το Μνημόνιο.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί μια τέτοια μεταστροφή. Ενα αρχηγικό κόμμα εξουσίας δεν έχει αρχές. Αυτές είναι για διακόσμηση.
Στόχος είναι η κατάληψη της κρατικής εξουσίας με τα προνόμιά της. Και χωρίς Μνημόνιο ο Τσίπρας δεν θα έμενε για πολύ καιρό στην εξουσία.
Το Μνημόνιο ήταν η προϋπόθεση για την εξουσία και όχι η ψήφος του ελληνικού λαού.
Αλλά και αυτή η ψήφος του ελληνικού λαού πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Το 45% προτίμησε την αποχή. Οποιοι και να ήταν οι λόγοι, εκτός από αυτούς που έχουν κάνει την αποχή πολιτικό κίνημα, σημαίνει πως δεν δέχονται κόμματα, Κοινοβούλιο, κυβερνήσεις.
Και αυτό σημαίνει απόρριψη του συστήματος μέσα από την απάθεια. Ενα άλλο πρόβλημα είναι αν ξέρει πραγματικά τι ψηφίζει αυτός ο λαός: 62% «όχι» στα Μνημόνια, αλλά σε δύο μήνες ψηφίζει Μνημόνια διά της λεωφόρου Τσίπρα.
Θα περίμενε κανείς πως ο Μανώλης Γλέζος θα είχε τουλάχιστον ένα 3% στο τσεπάκι του. Και όμως, όχι. Ο Λεβέντης ήταν πιο ελκυστικός για να μπει στη Βουλή αφήνοντας τον Γλέζο απ’ έξω.
Και το μόνο αντιμνημονιακό κόμμα της Αριστεράς, η Λαϊκή Ενότητα, μένει εκτός Βουλής. Τον ρόλο αυτό θα τον παίξουν η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Αλλά λίγοι το καταλαβαίνουν. Η Χ.Α. θα ενισχυθεί σημαντικά την επόμενη τετραετία.
Πώς θα δικαιολογήσει μια πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου η Αριστερά του Τσίπρα; Με μια προπαγάνδα σοβιετικού τύπου, προσαρμοσμένη στα καθ’ ημάς.
Ηδη δεκάδες δημοσιολογούντες έχουν στρατευθεί και αναμένονται και πολλοί άλλοι. Η εξουσία γοητεύει. Και μην ξεχνάμε τους διαφημιστές και τους επικοινωνιολόγους. Αλλά όταν μιλήσει η τσέπη, όλα αυτά θα είναι άχρηστα, αν όχι γελοία.
Ενα από τα ερωτήματα που με απασχολούν είναι κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτική επάρκεια για να καταλάβει τον κόσμο όπου ζούμε και φυσικά την Ε.Ε.
Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε δεκαπέντε πολέμους. Στην Αφρική έχουμε Ακτή Ελεφαντοστού, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Λιβύη, Μάλι, Νιγηρία, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Νότιο Σουδάν και Μπουρούντι.
Στη Μέση Ανατολή είναι η Συρία, το Ιράκ και η Υεμένη, στην Ευρώπη η Ουκρανία και στην Ασία το Κιργιστάν, η Μιανμάρ και το Πακιστάν. Ολα αυτά στοιχίζουν 14 τρισεκατομμύρια στην παγκόσμια οικονομία. Είπε τίποτα γι’ αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η Ευρώπη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποσχέθηκε στις αποικίες της λευτεριά. Εκατομμύρια σκοτώθηκαν σε αυτόν τον πόλεμο από τις αποικίες για την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού. Αλλά η λευτεριά δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, προστέθηκαν και νέες αποικίες.
Η Αγγλία πήρε το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Η Γαλλία τον Λίβανο και τη Συρία μαζί με τις αποικίες της Γερμανίας. Τις συνέπειες τις βλέπουμε μέχρι και σήμερα.
Τελικά ας μας δείξει κάποιος τη δημοκρατική πορεία της Ευρώπης. Και εδώ πρέπει να μιλήσουν οι αποικίες για να δούμε το μέλλον μας.